Galapagos II izeneko miraria
Hiru ordu eman genituen salbamendu-txaleko eta izerdiarekin txalupa batean bilduta Pazifikoa zeharkatzen zuten belaontzien fantasia guztiak erbesteratzen.. Errealitateak gasolina usaina eta olatuen gainean txalupa azkar batek eragindako lepo-dantza zeuden.
Hori zen San Kristobal bisitatzearen prezioa, Galapagoetako uharte erakargarrienetako bat.
Portuan, itsas lehoiek gure etorrera txalotzea besterik ez zuten behar. nonahi zeuden, ontzi batzuen bizkarrean, kaiko eskaileretan, kostaldeko haitzen artean edo Puerto Baquerizo Morenoko hondartzan purrustada. Turistak ergel aurpegi berarekin lehorreratzen ginen, "fokak" seinalatuz ez zirela jakin gabe -itsas lehoiak direla-, zur eta lur utzita, nolanahi ere, irribarre egiten omen duen hiri baten bidaiak eta eguzkiak, bere guztia, zuhaitzen loreen eta itsasoari begira dauden jatetxeen artean.
Galapagoetako gosariak ongietorria osatu zuen. Bolón de verde platano orea da, gazta eta txorizoarekin, arrautza frijitu pare batekin lagundu ohi dena, kafea eta fruta zukua... Irla osoa bere txori eta loreekin gosari hura baino arinagoa iruditu zitzaidan. Baina behin asetuta San Kristobal bira egiteko prest nengoen.
Hiru ordu eman genituen salbamendu-txaleko eta izerdiarekin txalupa batean bilduta Pazifikoa zeharkatzen zuten belaontzien fantasia guztiak erbesteratzen..
Uhartean ur gezako leku bakarra dago, bertakoek El Junco izenez bataiatu duten krater txiki baten barruan sortutako aintzira. Bertan fragaten dantza epileptikoa ikus daiteke. Hegazti hauek egunero hegan egiten dute lakura gatza kentzeko.. Ura gainditzen dute eta airean astintzen dute aireko erritual moduko batean, non arrak, ere, bular gorria erakusten dute, Emeak beren hegaldi urduriak liluratzen badituzte, swooping espasmoak bezala, eta horrela etekin handiagoa ateratzea bidaia horri.
Uharteak ere badu bere galapaguera, bere historiaurreko Eden txikia dortoka erraldoien nondik norako bidean utzi behar diozuna. Eta ur urdineko kala ditu, bakartua, gizonengandik urrun, beren distira ez larritzeko. Uhartea Puerto Chinon amaitzen da. Hondartza honetara zuhaitzez betetako bideetatik sartzen da, non hainbeste eguzkiz nekatuta dagoen itsas lehoi baten siesta ikusi ahal izateko.
Baina bizitzaren sorrera ulertzeko, kontaktu basatiaren esperientzia izugarria, itsasora itzultzea beharrezkoa da. Irribarretsu ekuadortar talde batekin bira bat kontratatu genuen. Txalupa berria Santa Krutzetik ekarri gintuena baino askoz atseginagoa zen. Itsaso bare baten brisaren erritmora bidaiatu genuen, San Kristobaleko ertz berdeak miatzen, pixka bat urrundu eta ezezagunak ziruditen uharteak konkistatuz. Hain ziren bakartiak hondartza berri hauek, non bandera bat jartzeko tentazioari eutsi behar izan nion. Eta han dortoken konpainiarekin snorkeling egin genuen, ozta-ozta begiratu gintuenak, ia ez gaituzte ikusi, gizakiak oso traketsak dira koralen eta koloretako arrainen mundu horretan. Harrizko talaia batetik jaisten zen iguana baten ondoan murgiltzea ere lortu nuen itsasoan murgiltzeko., hain itsusia, hain estatikoa han eta, Bat-batean, nire aurrean inguratzen ari den sirena baten antza zuen, urpean.
Bizitzaren eklosioa ulertzeko, kontaktu basatiaren esperientzia izugarria, itsasora itzultzea beharrezkoa da.
Gure ontzia Lotan dagoen Lehoira iritsi zen, behean behatu beharreko uhartetxo bat. Urpekaria egokitu nuen hainbat urtetan halakorik egin ez nuela jakinda., hemen korronteak bereziki indartsuak direla eta ideia marrazoen habitatean sartzea zela. Charliek lasaitu ninduen, el monitor local. Hainbeste hitz egiten zuen, non murgiltzeko beldurra entzuten jarraitzeko beldurra gainditzen zuen., beraz, ikara baino gehiago lasaitu handia sentitu nuen bertara jaisten ginenean 18 metro ur azpian.
Ia ahaztua nuen arrain-eskolen artean murgiltzearen sentsazio hura, kolorez aldatzen diren olagarroak ikusita eta Charlyk halako ilusioarekin seinalatzen ninduela non haien hestearen atzean burrunba borborka bat entzuten nuela pentsatu nuen.
Gauza asko ikusi nituen hor behean, Ipuin batean bezala. Uste dut urpekaritza amets batean murgiltzea dela, dena gezurra dela, ukitzen ez diren algen eta arrainen koordinazio hori ezinezkoa delako, barrakudak eta anemonak, hegats irideszenteekin eta isiltasunarekin, dena batera, itsasoa jabetu bezala.
Hainbeste hitz egiten zuen, non murgiltzeko beldurra entzuten jarraitzeko beldurra gainditzen zuen., beraz, ikara baino gehiago lasaitu handia sentitu nuen bertara jaisten ginenean 18 metro
Orduan hodei bat ikusi nuen nire buruaren gainean, hain beltza non itsaso azpiko kobazulo batean sartzen ari ginela sentitu nuen. Baina Charlyk lasaitzeko eskatu zidan. Gelditu eta burbuilen goranzko ibilbideari erreparatuko diogu. Burbuila haiek hodeian zehar joan ziren eta argi-zulo bat ireki zuten iluntasunean.. Orduan ulertu nuen hori, puntu beltz hura milaka arrainen eskola zela. Salemako eskola erraldoia, zilarrezko arrain bat, banakoak besteak gabe existitzen ez diren espeziea, guztiak aldi berean mugitzen direlako eta ni neu bankura sartu nintzenean, arraina berehala banandu zen, xurgatuta murgiltzen ari nintzen zilindro bat sortuz, eta ia uki zezakeen salemas distiratsuen horma, ametsetako irudia zeinarekin jaio zen nire arraina, sirena irribarre baldarra arrain-jende alaiaren artean.
Eta gauza gehiago ikusi nituen goiz hartan.
Itsas lehoi bat dortoka baten inguruan ibiltzen ikusi nuen eta marrazoak han goian bueltaka ikusi nituen, menperatzen duten lur baten gainean putreak bezala, harrapakin bat atzeman balute bezala, harrapakin hori gu izango bagina bezala. Eta momentu horretan ura hotzegi zegoela iruditu zitzaidan.
Salemas argitsuen horma ia uki nezake, ametsetako irudia zeinarekin jaio zen nire arraina, sirena irribarre baldarra arrain-jende alaiaren artean.
Hau dozenaka mailu-marrazo bizi dira, baina ez ditut mailu-marrazoak ikusi. Agian itzultzeko arrazoiren bat izateko.
Behin lehorrean, arrainak ikusten jarraitu nuen nire inguruan, papaia irabiatua enezina hartzen nuen bitartean.. Arratsaldea itsas lehoien koloniaren atzealdearen gainean erori zen. Puerto Baquerizo Morenoko hondartza otsoz beteta zegoen, bata bestearen gainean logura, larruzko burkoak eta gatza gaueko atsedenerako.
Inguruko hondartzetan, gizakiak ugaztun hauekin ilunabarra ikus dezake., uharte hauen naturaltasun endemiko horrekin, non behingoz ez garen harrapari.
Batida amaitu aurretik bertako gidari batekin elkarrizketa bat hasi nuen. Ikusi nuen guztiaren ezohikoa kontatu nion. «Galapagoko benetako miraria», erantzun zuen- da lurraldearen ehuneko bi baino ez duela gizakiak inbaditua. Gainontzekoa euren legezko jabeena da».
Hondarean luzatzen ziren itsas lehoiei begira geratu nintzen. Eta sentsazioa nuen haietako batek oso poliki altxatzen zuela hegatsa agur batean bezala.
