Por:
Daniel Landa (Texto) D. Landa e Yeray Martín (Fotos)
Un tende a volver aos lugares felices cun rostro descarnado. A nostalxia de volver a Bangkok viuse distorsionada por esas inesgotables noites de festa, esa mocidade que agora anhelaba camiñar polo barrio de Sukhumvit Road, 15 anos.
Acostumáronse ás mareas, iso failles remar a casa noutros lugares, á procura de peixe baixo os pés. E así ano tras ano, cos pés mollados de saír de casa, de tanto andar e tan poucos pasos.
Hai momentos nos que un home se sente, Sen remedio, desbordado. Ocorre coa morte doutros, co anuncio dunha paternidade, cunha viaxe á fin do mundo, coa guerra, cun amor inequívoco ... e ocorre cos templos de Angkor.
Eles retornan como imaxes de raios daqueles días, fragmentos de aventura, paisaxes do mundo. Intento construír o muro de sensacións, pero é imposible ordenar o caos dunha viaxe de dous anos, porque o corazón non está feito para soster tantas emocións.
Todos os pobos do mundo, que cousas, tenden a curar feridas, para pasar páxina e abrir restaurantes. En Saigón xa ninguén usa bicicleta. O zumbido das motos foi apagando a maxia doutro tempo, o ruído dos mercados ambulantes... e a atronadora memoria da guerra.
Os caodaístas abrazan os deuses do hinduísmo, ás ensinanzas de Mahoma e ao legado de Xesucristo. Son budistas, Taoístas e confucianistas. Os seus líderes afirman ter recibido revelacións de Shakespeare ou Lenin. E Víctor Hugo é un dos seus santos.
""Teño que ir de comer ao meu marido"., dixo Clay.. Pero o marido de Clay levaba varios anos morto. Aínda así, Vímola camiñar ata o cemiterio con algo de comida e uns cigarros que deixou na tumba do seu defunto marido..