Había xente viva en Wadi Halfa

foto Anterior
seguinte

información título

contido información

Había demasiada xente. Había algunha xente, caos e tiroteo. Houbo algúns golpes e pelexas nunha rampla onde os nenos tentaban levar carretillas que os homes non podían suxeitar.. Gritos, moitos berros. Había sacos e bolsas xunto ás caixas de TV, bicicletas e microondas. Había unha porta estreita e unha porta na parte traseira. Apenas había luz ao cruzala e o ruído conducíache a unha escaleira onde se acumulaba carne. Había algunhas cabanas que non nos pertencían porque non pagamos por elas e había un espazo aéreo que era o camiño. Había unha cuberta e un capitán que por cinco euros nos reservaron un recuncho onde non nos perderíamos.

Houbo unha espera que non decidiu comezar nin rematar

Había un grupo de estranxeiros deitado coas maletas no medio do tumulto. Houbo unha espera que non decidiu comezar nin rematar. Houbo unha posta de sol e unha serea. Houbo movemento do gran barco e había centos de persoas inclinando a cabeza e o corpo para rezar a un Deus que bendiciu a nosa marcha cun vento seco do deserto..

Había unha cantina onde as bebidas eran frescas e servíanse racións aceptables dun puré de po. Había baños sucios. Houbo unha noite pechada onde o ceo alumeaba nas augas. Houbo silencio e as nosas risas e berros nunha cea onde intercambiamos soños cun grupo de amigos tan recentes que apenas houbo tempo para preguntar os nomes. Había algo de alcol oculto, pecado de noites sen durmir, que sorbemos por se a noite non durmía.

Había un saco e un colchón de cemento nos que se queixaban os ósos. Alí estaba o Carro Grande, afiada, de novo sobre as nosas cabezas. Houbo un capitán que decidiu tocar música no seu camarote á medianoite, xunto á que durmimos na cuberta, e iso subiu á miña cabeza para cuspir ao horizonte. Había soños axitados, sensación de cansazo e certa derrota por non ser capaz de desactivar a mirada. Houbo silencio. Iso tiña, moito silencio.

Había un saco e un colchón de cemento nos que se queixaban os ósos

Houbo un amencer tan lento que parecía que a noite comezaba de novo e non o día. Había un sol inmenso flotando sobre as augas. Había un templo marabilloso, nome mítico, no que despedirme dese Exipto que atopou a miña mirada no momento equivocado. Houbo unha calor inmensa e moita xente que veu ata nós baixo a sombra ata que case estivemos pendurados pola borda.. Había augas verdes, sen osíxeno, coma se estivésemos navegando por un céspede recente.

En 12 ao mediodía facía tanta calor que a nosa pel choraba, xa queimada. Finalmente houbo un pequeno porto algo máis ordenado que o de hai 24 horas. Había unha aduana chea de xente e un home que nos axudou a saltar portas. Había un deserto tan seco e tan quente que a vida transpiraba. Había un hotel, por darlle un nome que entendes para imaxinar o que había, onde non se limparon as habitacións para non ensuciarse.

Había un colchón sucio, un pano sucio, uns buracos sucios que eran o baño e un ventilador e un dispositivo que simulaba un aire acondicionado. Había un lugar para durmir que parecía moito para un lugar onde non parecía que os mortos puidesen durmir. Había un balcón desde o que observaba rúas de po e lagartos. No noso hotel había unha cantina honesta, con xente honesta onde comemos honestamente.

Había un balcón desde o que observaba rúas de po e lagartos

Unha vez máis o Nilo foi sacrificado. Había un cheiro a sumidoiro e un desaugue de miseria. Había restos de animais en descomposición e enormes corvos voando sobre as súas gorxas áridas berrando ás nubes.. Volveu haber unha noite lenta e un aire tan espeso que tapou as orellas. Había ducias de pequenos invitados no meu cuarto, escuridade e silencio e o frío inesperado desa estraña máquina. Pasei a miña mellor noite da viaxe, no que esquecín todo durante case 10 horas, por esas cousas de non esperar nada.

Volveuse a amencer entre os mortos. Outro paseo no que seguir o camiño do baleiro e as súas cousas. Un río que non se move por medo a vomitar desesperado. Por fin volveu haber un coche con nós. Algunhas maletas, un adeus aos perecedoiros bos amigos. Diante había un fermoso deserto no que comezamos a perdernos. E houbo un cartel que nos recordaba que sobrevivíramos a Wadi Halfa, Principio de Sudán. Antes, saímos de Asuán, das augas do Nilo exipcio. Disfrutamos deses días sen vida entre tan poucos de nós e tanto deles.

  • acción

Comentarios (1)

  • José Luís (Art Pun)

    |

    Unha historia estupenda con iso que parece o pasado, presente e futuro. A tiña de hai catro mil anos que é a mesma de onte, A de hoxe, o mesmo mañá.
    Usando as túas palabras, días sen vida para nós. A vida sen días para eles.

    Grazas pola historia Javier. coraxe!

    Aperta

    Resposta

Escribir un comentario