A época de ouro da Mafia na Habana
Hubo un tiempo en el que el gánster Albert Anastasia fantaseó con controlar los negocios que la mafia estadounidense dominaba en la Cuba de mitad del siglo pasado. Sus aspiraciones terminaron un día de octubre de 1957, cuando entró a acicalarse en la barbería del hotel Park Sheraton de Nueva York y salió del local con los pies por delante y el cuerpo agujereado. No corrió mejor suerte Benjamin “Bugsy” Siegel, de quien el mafioso Charlie “Lucky” Luciano dijo que Meyer Lansky, el rey del crimen organizado en Cuba, dio la orden de quitárselo de en medio.
Iso aconteceu na conferencia da mafia americana realizada na capital National Hotel Caribe en 1946, cando Lansky condenado: "Debe ser borrada Benny". Sete meses despois, Siegel rematou cun tiro no ollo esquerdo eo ollo a catro metros do seu corpo deitado no chan. Siegel foi encargado de levantar a Hotel Flamingo en Las Vegas eo déficit orzamentario creceu ao longo do tempo. Este era un pozo sen fondo onde o custo creceu continuamente, así a sospeita de que quedou con diñeiro da mafia encheu o paciencias. A cúpula famoso que decidiu o destino do gángster e coa presenza de case 500 Persoas, foi o contexto no que se discutiu os temas quentes do momento, como o negocio do xogo en Cuba e Veigas.
Na gran mafia convenio 1946 realizada na Habana discutiu o negocio dos xogos en Cuba e Veigas
Non é ningún segredo a presenza de mafiosos estadounidenses na Habana dos anos 40 e 50, con Lansky como comandante supremo dun vasto conglomerado de xogo, hoteis e suborno nun sistema no que a mafia foi escalado para o núcleo central do Goberno. Tanto é así que as enormes comisións para presidente Fulgencio Batista, que deixou a illa en un avión co vestido de noite da véspera do Ano Novo ano 1959 e unha "punta" no seu estudo de varios millóns de dólares, formaban parte de un guión que dejaba vía libre para convertir la ciudad en un reguero de casinos, carreras de caballos, millonarios, espectáculos sexuales en directo y hoteles frente al mar, mientras gran parte de la población vivía excluida del trajín de dólares que bañaba la isla.
T. J. English lo cuenta entretenidamente en «Nocturno de La Habana», Enrique Cirules lo analiza en «El Imperio de La Habana» y los edificios (mes, si hablaran) son testigos de un pasado donde ni Frank Sinatra ni un joven senador Kennedy, orgía mediante, renunciaron a los placeres caribeños. La lista de los templos es larga: los hoteles Nacional, Capri, Riviera, Sevilla, Hilton y Plaza con sus respectivos casinos (entre outros); Cabaret Tropicana e Sans Souci ou Racetrack Nacional ... almacenadas dentro das súas paredes as historias de algúns anos, algúns, algúns centímetros meses- en que Las Vegas, un proxecto iniciado polo tempo, foi a pobre irmá e este outro proxecto, refuxio para criminais cubertos por un sistema político corrupto e corruptor (non me, pero os libros mencionados) o que aguçou esaxeración, xa que chegou ao fin.
A lista dos Templos da mafia é longa: los hoteles Nacional, Capri, Riviera, Sevilla, Hilton y Plaza con sus respectivos casinos
Aínda que os primeiros signos deste favores do sistema comezou en 1933, durante o primeiro goberno de Batista e unha rede de catro familias gangsters americanos, fue en los últimos coletazos de los años cincuenta donde los relatos y la vanidad encarnada en proyectos hoteleros fueron más delirantes. Hay una parte objetiva, como fue la inauguración de un par de hoteles emblemáticos en 1958: el Hilton, hoxe Habana Libre; e Barcelona, en Altair Elena Riviera, el primer edificio de Cuba con aire acondicionado central. Y hay también una parte donde la imaginación se dispara y se traduce en luces de neón, aunque he llegado a la conclusión de que mis elucubraciones no se quedan cortas.
La impresión que tengo de todo el asunto es realmente exagerada. Muy exagerada. Hay varias anécdotas irónicas: desde una ley que eximía del impuesto sobre la renta a los crupieres (eran considerados “técnicos”…) para, Non sei, Lansky expulsión da illa para certas presións embaixador de Estados Unidos. Lansky se resumiu anos despois: "Eu xoguei un chiste Batista. Cando volvín a Cuba, el e eu tivemos unha boa risada sobre a cousa toda ". Claro que tales accións non eran pouco comúns na historia do submundo. Luciano mesma, que convocou a conferencia 46 da Habana desde o seu exilio na súa Sicilia natal, foi expulsado dos Estados Unidos despois de saír do cárcere tras un acordo cos servizos de intelixencia no contexto da Segunda Guerra Mundial.
Quizais o marco máis destacado é o Hotel Nacional, Se Lansky onde viviu e onde, , Polo menos, I, entender a pantasma de que o convenio
Hoxe, se cadra, o máis emblemático é o National Hotel, Se Lansky onde viviu e onde, , Polo menos, I, entender a pantasma de que o convenio, a la que se hace referencia en la segunda parte de «El Padrino». Pero esta vez a conexión se estende moito máis e é un desfile de sensacións que veñen á mente cando pasa diante dun dos símbolos máis evidentes de que a organización nos Estados Unidos buscaron.
Así falou o senador Estes Kefauver na comisión de investigación, coñecido polo seu sobrenome en 1951: "Detrás das bandas locais que forman o sindicato do crime nacional é unha organización internacional que permanece na sombra coñecido como a Mafia, tan fantástico que moitos estadounidenses cre difícil crer na realidade ".
Las andanzas en la perla de las Antillas finalizaron pronto. Se dice que, poco antes de dejar la isla, Batista se llevó su tesoro acumulado: 300 millóns. Ao final da, todo era cuestión de dinero. Como le expresó el propio Lansky a su chofer tras una reunión con el presidente, “este tipo quiere cada vez más y más pasta”.
