Para Mama Fatuma non foi un día feliz: o seu marido acababa de divorciarse dela. Casou con el 25 anos, pero deixara de menstruar hai uns meses e o seu marido decidiu casar cunha muller fértil.
Obama marchou, e o tráfico volveu invadir as rúas. Os atascos volveron a desesperar a calquera e as bandeiras americanas comezaron a desaparecer aos poucos.
Garissa tamén é o que non contamos. É ese soldado que vendía información por un pequeno prezo, sin ningún tipo de vergüenza. O los profesionales sin escrúpulos que fotografiaron los cuerpos de los fallecidos y vendieron las fotos.
Se había dejado atropellar por tercera vez para que el conductor del matatu tuviera que pagarle una "indemnización" poco legal, con la que pensaba pagar la universidad de sus hijos. Lo tenía todo perfectamente planeado.
A muller que conseguiu o meu agasallo, O folleto de Chimamanda Ngozi Adichie "Todos debemos ser feministas", dito: "As feministas son as que amosan o peito, ¿Non?". Outro respondeu: "E non cociñan".
Levo unha semana agachando aos pacientes e escribindo sempre que teño un momento libre. Escóndome no soto do hospital, rodeado de vellas padiolas e cadeiras de rodas, e recolle crenzas sobre a tolemia, vida e morte.
Podríamos estar en cualquier ciudad del mundo. Todo es amable, pero empezamos a conversar, relaxado, y Mina nos cuenta como anécdota que le secuestraron la semana pasada. Adiós jazz, adiós ambiente amable, adiós maravillosa temperatura primaveral.