Istanbul: Alleen mijn rugzak

Door: Santiago Ortiz (tekst en foto's)
vorige Afbeelding
Volgende Afbeelding

info rubriek

info inhoud

Na een lange vlucht kwam ik aan in Istanbul, Turkije. Zeventien uur wakker zijn en me voorstellen wat ik zou aantreffen. Ik heb Buenos Aires achter me gelaten, mijn familie, vrienden en gewoonten om deze expeditie te beginnen die het oude Constantinopel als eerste stop zou hebben. Heel koud? Ja, aan deze kant van de wereld heerste nog steeds de winter.

Ik beefde en een beetje angst greep me omdat ik alleen was

Zodra ik beide voeten op het vliegveld zette, beefde ik en werd ik een beetje bang omdat ik alleen was. Ik wachtte op mijn oranje rugzak en dacht wat ik deed met mijn leven. Niets routine, van maandag tot en met vrijdag naar het werk of lessen op de universiteit. Vervulde mijn droom, wat ik echt wilde doen met mijn tijd. ik was bang, een, een beetje, maar het verlangen om deze reis te maken overwon mijn twijfels.

Ik pakte mijn rugzak en ging meteen naar het station van de moderne tram die me in Sultanahmet zou afzetten. De borden waren in het Engels geschreven en ik nam aan dat het Turks was. Wordt ergens anders dan in Turkije Turks gesproken? Daar ontmoette ik een paar Uruguayanen die ik hielp om de "tokens" te krijgen, rode plastic munten die nodig zijn om in dat transport te reizen. Dat is gek, het eerste dat ik deed, was iemand anders helpen toen ik degene was die geholpen moest worden. Reis eigenaardigheden.

Het eerste dat ik deed, was een andere persoon helpen toen ik degene was die geholpen moest worden

Ze dachten dat ik in Istanbul woonde en waren verrast om te horen dat ik in dezelfde situatie verkeerde. Inderdaad, we hadden dezelfde vlucht gevlogen. Ik had ze ooit geobserveerd. Ik dacht dat ze Argentijns waren, maar niet, ze waren buren.

Alleen op Turkse bodem. Iets meer dan vijftienduizend kilometer liet me alleen achter met Europa. Alles voor mij. Als ik naar mijn bestemming ga, merk ik dat de stad enorm is en dat deze ooit ommuurd was. In Buenos Aires zijn er geen muren, Ik.

Ik kom aan in Sultanahmet en kom in botsing met twee moskeeën die ook heel groot en verlicht zijn. Dat deed me denken dat er in Buenos Aires maar één is, of zo weet ik. De scène was schokkend. Ik liep alleen op straat zonder echt het juiste pad te kennen. Het was middernacht Istanbul. Op straat was er niemand. Alleen Turkse taxichauffeurs die aanboden om je dichter bij het hostel te brengen.

Ik liep alleen op straat zonder echt het juiste pad te kennen

Ik arriveer bij het hostel en ik realiseer me dat ik mijn Engels snel moet smeren omdat het moeilijk voor mij was om met de receptioniste om te gaan. De nacht ging heel langzaam voorbij. Mijn geest bleef maar denken en heroverwegen terwijl het tijdsverschil zijn spel speelde, vijf uur na elkaar was teveel.

De zon kwam op en mijn expeditie over het oude continent begon.

  • Delen

Schrijf een reactie