Op een dag in Rome en 63 uur bus
"Zijn Genummerde tickets?". "Ik weet het niet, is mijn eerste reis ". Het antwoord zou meer relevant, tenzij, zoals in dit geval, die hebben geantwoord, was de bestuurder van de bus dat was om van Madrid naar Rome. Zo begon een reis bizar dat ik zou brengen aan de Eeuwige Stad, waar slechts gaat om een paar uur te besteden aan, onmiddellijk na, Bus terug te keren naar de hoofdstad van Spanje. Meer 4.000 kilometers per bus in iets meer dan drie dagen. De vorige avond had ik gekomen om voor te stellen aan mijn directeur een verslag over de duizenden pelgrims gaan over de weg naar de St. Peter's Basilica om een definitief afscheid te geven aan Juan Pablo II. Het maakte alleen zin als ik op een buslijn en gedeeld met hen ontberingen en vermoeidheid. Dus waarom werd dat april ochtend in Mendez Alvaro station vraagt de chauffeur voor mijn stoelnummer.
De reis, doel, bijna altijd, is onderweg, Confucius waarschuwde al, als je vergeet toe te voegen dat het nooit de meest rechte lijn tussen twee punten. De opeenvolging van onvoorziene verdiende opgebouwd in beide paden niet schrijf dan lijnen (vaste voet te krijgen in de kranten is vaak ingewikkelder dan het planten van een parasol op de stranden van Benidorm in het midden van augustus). Ik nu doen.
En Montpellier, een stinkende geur van rubber in Quemada borgtocht om de hele nacht te stoppen. Het opgepakt een wiel. Iedereen neer
Niemand verwacht een rustige rit te wachten voorsprong toen dertig uur van bus. Maar slechte voortekenen aangewakkerd te vroeg. Bij het manoeuvreren in havens station Lleida de bus neemt een bolder op een kromme gang onmogelijke, gehavend verlaten van het achterspatbord. Reeds Barcelona, nieuwe passagiers kwam de bus, die op dit moment ziet eruit als een tak van de VN. Vermoeidheid stopt vermenigvuldigen (de bus stopt met maximaal Lloret de Mar) en voorbij de grens in De rush tot 22:00.
Een medianoche, recogemos drie pelgrims in het Frans Montpellier. Plotseling, een stinkende geur van rubber in Quemada dwingt tot de aanslag. Het opgepakt een wiel. Iedereen neer. Dan gemoederen lopen reeds hoog onder pelgrims, zij ontvingen het nieuws dat, voordat accumulatie trouw, wachtrijen hebben toegang tot de St. Peter's Basiliek gesloten. Een uur later, assistent chauffeur en nog steeds kan het reservewiel gezet. Ze vragen 45 notulen. "Wij hebben de zwarte!", klaagt boos nun. Geloof beweegt bergen, maar bussen. Zoals gezongen Ruben Blades "Als je geboren bent 'hamer spijkers vallen hemel…". Wijzig de verdomde wiel neemt ze bijna drie uur. Onmogelijk om te raden wat tijd komen we naar Rome. Tenslotte begint 2:51. We horen applaus. Op dit punt, de nek beginnen te rellen en roepen een wapenstilstand spieren, maar het is moeilijk weer op de bus tetris. Mijn snurken seatmate op mijn schouder en mijn rechter blote voet zweven een Afrikaanse die, gewend aan matatus, Dit lijkt een luxe cruiseschip. Ze draaien weddenschappen op de vraag of deze boete blijft verblijf in het vagevuur.
Geloof beweegt bergen, maar bussen. Zoals Ruben Blades zingen "als je geboren bent 'hamer spijkers vallen hemel…"
Om zes uur, twee en een half uur te laat, uitgegeven door Niza. Genua verwelkomt ons met een loden hemel om zo de geesten van reizigers. Denk aan de terugreis krijg ik hoofdpijn. Het is 1115 wanneer we stoppen bij een tankstation Florence. Een stad zo groot is maar een stop brengt ons naar onze bestemming. Hoewel het duurde meer dan een dag vast te zitten hier, uncorks euforie wanneer iemand hoort op de radio dat weer toegang krijgen tot de Basiliek van St. Peter. De meeste reizen zonder hotel of een retourticket, maar weinig lijken te geven.
Op 14:37, 31 uur na het verlaten van Madrid, aangekomen bij de Tiburtina busstation. Ik ga naar een van de laatste pelgrims zijn om de basiliek te voeren en zie het lichaam van de Paus. Minuten nadat de deuren van de volgende dag zijn gesloten voor de begrafenis. Maar alles wat ik verteld in The Reason. Niet een slapeloze nacht door de straten als een rottende spectrum. Ik ga ermee.
Na 48 uur zonder slaap, zou alles geven voor een bed. Ik loop rond de piazza Adriano, Castelo tegen. Ik slaap staande gestopt wandelen als. De nacht is eeuwig
Eerste, praat met de pelgrims en aantekeningen voor morgen entertaint chronische vermoeidheid, maar als de klus geklaard is en het is niet eens middernacht wat overblijft? De piazza Risorgimento is een zee van slaapzakken, dekens, matten en waterflessen. Dit ziet eruit als een vluchtelingenkamp. Uit Giovanni Vitelleschi op vanwege FOSE di Castello, Pelgrims nemen posities voor de begrafenis van morgen. Tiber vocht doorweekt botten. Het is het beste om niet te staan en lopen. Na 48 uur zonder slaap, zou alles geven voor een bed. Ik zet de piazza Adriano, Castelo tegen. Ik slaap staande gestopt wandelen als. De nacht is eeuwig, als stad. Ik heb nog nooit zo vaak gezien bij het. Ik zie dageraad zuchten dat je me terug op de bus terug naar Madrid I. Denk nooit dat de IBA echarlo minder snel.
Op 7:00 in de cyber deur waar ik de chronische zal sturen, Ik schrijf dommelen. Ik heb nog nooit iets geschreven in zo'n deplorabele fysieke omstandigheden (lo sabe bien uno de mis socios en VaP, Javier rechts?, Ik was aan de andere kant God danken). En el funeral a punto de comenzar, had het gevoel dat ik dood was.
Ik heb alleen 22 uur in Rome. De Groundhog Day kreupel me terug naar de bus en hopen dat de terugreis draaglijker. Me verkeerde eind van de staart. Na het diner iets in Viareggio, het gewicht van de vermoeidheid en slaap ik struikelde betaalt naar Nice, waar in de vroege ochtend de bus in de sloot bank tien minuten. Batterij problemen. Even later, diagnose is ingewikkeld en moet de wegenwacht te vragen. Een half uur stop. Achttien uur na vertrek uit Rome we Montpellier.
Ik verlang naar een warme douche (de koude). Hier in olemos helemaal verkeerd. We vervullen twintig uren van de reis
Cape Creus in de mediterrane zon schijnt in de ochtend, terwijl de meeuwen klapperen tegen de wind, willen ons tegen ongeluk. We namen een uur te laat, maar de afwezigheid van verdere tegenslagen nodigt me, dom van me, om gissingen te maken over de waarschijnlijke aankomsttijd.
Op 08:15, de bus op de schouder rand om bestuurders te veranderen. Alles lijkt te ro gaan. Ik verlang naar een warme douche (de koude). Hier in olemos helemaal verkeerd. We vervullen twintig uren van de reis.
Neem de stop in het station Gerona naar mijn ondergoed te veranderen, een plotselinge plezier in deze situatie van ongemak. We verloren bijna de uren Barcelona, stoppen bij het Gare du Nord en Sants. Mijn geduld is ongeveer te blazen. De ronde rookie driver neemt het stuur van de bus weer. Alles kan gebeuren. Ahora alleen reisde treinta pasajeros. Ik op blote voeten het herkennen van de wijsheid van de Afrikaanse voeten in de lucht. In Lleida, nieuwe halte. "Lady, ¿Usted dan een Saragossa?", vraagt de bestuurder om een zeventigjarige. "Weet u waar het busstation?", botweg vraagt. Fantastisch: onze chauffeur wist niet waar het station gingen we. Als u terug te keren zullen veilig een wonder zijn, misschien wel de eerste die kunnen toeschrijven aan Johannes Paulus II.
A las tres y media de la tarde una de las puertas laterales del autobús se abre de sopetón en plena marcha. El viento de los Monegros sopla con furia
Om deze indruk te bevestigen, bij 3:30 een bus zijdeur opent abrupt in volle gang. De bestuurder niets gemerkt en we moeten luid te waarschuwen voor de afsluiting. Een paar mijl later, de scène wordt herhaald. We trokken terug. De wind Monegros woedend blazen. De Guardia Civil Acude al rescate. Zijn 400 kilometer naar Madrid maar ik kan niet overwegen als we aankomen, of zelfs als we zullen aan boord van deze bus, wordt al snel gearresteerd in een servicegebied. Geholpen door een kraanmachinist, De chauffeur probeert de deur met een touw díscola houden. Met deze rudimentaire oplossing verder langs.
Een droge gebrul schrikt de reizigers weer. De buitentent heeft isolerende doek vlammen gegeven en gooide die door de wind. Het luik is geblazen en ze niet te traceren. Reizen met de snelheid van een trekker naar de volgende service gebied. Na het controleren van de n puinhoop, hij terug achter het stuur en hulp krijgen via de mobiele telefoon tijdens het rijden. Op het gebied van Pina de Ebro doen andere high. Het dak is een constante symfonie van geluid met blaasorkest. En Aljafarín een monteur wacht, Schroevendraaier in Hand, om te proberen om het luik te sluiten. Een passagier in de gecompliceerde operatie helpt. Een half uur nadat ze hun werk hebben afgerond, hoewel nog steeds puffend erg slecht voorteken. "Deze coach is niet zo oud, is voor mij de eerste keer dat het gebeurt het…", excuseer de bestuurder was enigszins in verlegenheid gebracht.
Een droge gebrul schrikt de reizigers weer. De buitentent heeft isolerende doek vlammen gegeven en gooide die door de wind. Het luik is geblazen
Ze ontmoeten zes uur sinds we vertrokken Barcelona. Het gemiddelde is 50 mph. In een nieuwe halte op weg naar Madrid, Ik ben het eens met de tweede chauffeur in de urine. "Laten we kijken of het niet iets anders te breken…", voelt zich genoodzaakt om mij commentaar. "Quiet, Ik denk dat er niets te breken ", de context.
Het is bijna 21:30 toen we het station dokken Alvaro Mendez. Van de 85 Reisuren, 63 Ik heb in een bus en net 22, Rome. Het doet nog steeds pijn als ik terugdenk.
Reacties (6)
Mayte
| #
Zeer onderhoudend, heeft een aantal zeer grappige… Ik lachte veel, Dankzij Ricardo!
Antwoord
ricardo
| #
Dankzij Mayte, gezicht tegenspoed met een gevoel voor humor is een zeer gezonde manier om niet te worden overweldigd door tegenvallers. B
Antwoord
Maria Laura
| #
Ik kan me voorstellen als ik lees het artikel. Uitstekende rekening!
Antwoord
ricardo
| #
Dank je Mary. Leuk om een reactie te lezen en te. Groeten
Antwoord
Patro
| #
Onderhoudend lezen van het artikel, maar ik denk dat wanhopige ervaring. Ik vond het.
Antwoord
ricardo Coarasa
| #
Ergerlijk is weinig. Een meester in geduld nogal. Bedankt, Patro.
Antwoord