ulertu nuen, kulunkatze epifaniko handian, bizitza horri buruzkoa da, uneoro bizirik egotea, de, haurrak eta barraskiloak bezala, joan poliki-poliki musikak ezarritako tempoari jarraituz, aurrea hartu edo itxaron gabe, urrundu edo nabarmendu gabe, jarioan sartu, besterik ez, eta gero hegan egin.

Zer da Tokyo? Zarata handia, hiztun, oihuka, sirenak, merkataritza guneak ... kaos bat ... Ez. Ez da. Tokyo ozeanoaren hurbilago dago, non arrain asko norabide berean joan igurzten gabe, zinematografiko megahiri estereotipo, bi mila.

Noiz ikusi planoan cockpit dut eramaten digu bere Tuvalu Funafuti Atoll geometria to, beraz, biribila eta film, Bere uharte batera, Bere hegaztiak eta bere hutsak hondartzak urrats arabera, agindu multzo oinez dut horietako bat, eta itsasontziz helduko izan, kanoa, balsa edo enbor, eta chancleta-aztarna utzi arrosa hondartza batean.

Hegazkinaren leihoetatik ikusi genuen jadanik Tuvales jendea pistarekin topo egitean maskor lepoiekin, hazia eskumuturrekoak eta palma hostozko saskiak, bidaiariak txundituta uzteko. Hegazkinaren atea aire beroari ireki zitzaionean, lau edo bost eserleku ezin hobeto lerrokatuta zeuden.