A cidade desmorona como unha tarxeta embebido pola choiva. A súa pel áspera de edificios altos no centro, de beirarrúas de formigón con desgana e burato constante, non impide que a cidade ten a mesma filosofía que todas as grandes cidades africanas que visitei: multitude miseria fóra, vendas inadecuadas postos, froitos almacenados en madeira ou zapatos lotavam as rúas. Cidade, con todo, quizais por o fermoso son do Portugués, parece máis próximo; case, ás veces, máis o Caribe que Africano.