Txinako kondairak eta ipuinak
Daliren izenak guk aurkitu genuena baino leku surrealista iradokitzen zuen. Kaleak merkatuak ziren eta turistek jatetxeetako terrazetan egiten zuten bidea. Gure bidea jarraitzen dugu, hiru dorre budisten profila atzean utzita, hiria zaintzen dutenak. Sentsazio bera izan nuen berriro: Ihes egin nahi nuen, utzi gizakien korapiloa atzean, balaztatzearen zarata, txu kontzertua.
Chouk parsimonia berarekin jarraitzen zuen gidatzen, trafikoa zure umorearentzat ikusezina izango balitz bezala. Iparraldetik ihes egin genuen Txina motelago baten bila. Harrizko herriak behar genituen, rincones lasaiak, sabaietatik zintzilik dauden farolak, beste garai bateko fatxadak eta Lijiang-era iritsi ginen. Gaua zen jada eta hiriak dena eskaintzen zuen, Asmatu. Ia ez zen inor kalez kale ibiltzen. Teilatuek dotore egiten zuten dorrea, ekialdeko forma horrekin, begi inklinatuak bezala. Etxe txikietako ateak mila filigranekin landutako egurrezkoak ziren, une batez Gion auzora eraman ninduten., Japonian.
Teilatuek dotore egiten zuten dorrea, ekialdeko forma horrekin, begi inklinatuak bezala
Ostatu batean ostatu hartu genuen Jacuzziarekin eta ohe biribilarekin, oso makala, kuxin gorriekin eta guzti. Leku horretan zerbait gertatzen ari zen bidaiariari horrelako ostatua eskaintzeko. Esnatzen garenean, jendearekin batera magia atera zen. Ez zegoen aurreko gaueko xarma arrastorik. Egurrezko ateak desagertuta zeuden, Desmuntatu egin zituzten lokalaren barrualdea agerian uzteko. Arropa dendak zeuden, eskulan merkea, Puru, jatetxeak eta are arrainek oinak zuritu zituzten zentroak, erdirako arrain depositu bat sartu behar duzula. Terraza ugari zegoen, dena txinatarrez josia, bitxigileak, gozotegiak, karaokeak eta dozenaka aterpetxe ... Lijiang hiria merkataritza gune handia zen. Ez genuen etxe bakar bat ere ikusi eta emakume zaharren arropa tradizionala argazkilaria zaintzeko modua baino ez zen.
Aurreko gauean ipuin bat zirudien txinatar zubientzat, orain afrikar taldeak pasatzen ziren bateria jotzen. Plaza nagusia, duela ehunka urte ostatu gisa bidaiarientzat, diskotekaz josita zegoen musika non bakearen nahiarekin erori zen, eta neon koloreek gustu onaren zeinuak suntsitu zituzten. Txinatarrek hiria hustu zuten. Fatxadak mantendu zituzten, gehienetan berreraiki eta Lijiang ezerezean geratu zen, zirku batean, inork sinesten ez duen artifizioan.
Lijiang ezerezean geratu zen, zirku batean, inork sinesten ez duen artifizioan.
Egin genuen, bai, oinetan peeling ona arrain txiki horiekin eta aurrera jarraitzen dugu, jada ihesean iparraldera. Trafikoz husten ari ziren errepideak zeharkatu eta urrunago joan ginen. Mendietara hurbildu eta haranekin adiskidetu ginen eta orduan belar batean yak artalde bat ikusi genuen eta Tibet izan nahi duen lurraldeko aire hotza arnastu genuen., fraide baten arima duena. Etxeek itxura aldatu zuten. Hemen handiagoak ziren, karratu, teilatu txinatarrik gabe. Fatxadak forma sinpleekin apainduta zeuden, lauki zuriak fatxada gorrietan eta noizean behin ikur budista, esbastika bezala, hori lehen inpaktua amaituta, Nazien itxura uzten diot.
Beraz, Shangri La-ra iritsi ginen, eleberriak kontatutako denboran harrapatutako leku hori topatzeko asmoz. Baina izenak kondaira batek baino gehiago erantzuten dio marketin estrategiari. Hala eta guztiz ere, hiri polita zirudien. Urrezko dorre batez osatutako bere plazan zerbait mistikoa zen, biratzen ari ziren Budaren erliebeekin. Egurrezko eraikinek Liujang-enak baino egia gehiago zuten, baina duela urtebete eskas sute batek alde zaharraren erdia suntsitu zuen. Galtzera gonbidatzen zuen auzo bat sumatzen nuenaren errauts eta hondakinen artean ibili ginen. Erretako zuhaitzak ironikoki egon ziren betiko gaztetako ustezko hirian.
Txinatarrentzat dirua da lehenik, gero familia dago.
Baina Shangri La-k nolabait eusten dio. Marrazki budistaren eskolak daude, margolan guztiek Budaren irudi batzuk erakusten dituzte. Filosofia kaleetan, motxiladoreekin eta jatetxeekin nahasten da. Tenpluek bizkarra ematen diote Txinari eta zerura edo Lassa begiratzen dute.
Sutetik bizirik atera ziren tabernak disko musikaren edo zuzeneko tibetarren musika taldeen artean banatuta zeuden. Bertako talde baten kontzertua entzuten afaldu genuen. Beraz, tabernako jabearekin solasean gabiltza. Azal marroia zuen eta noizean behin taldean sartzen zen tibetar kantu zaharrak abesteko. Hitz egiteko moduan nolabaiteko nostalgia zegoen. Tabernak estuki ihes egin zuen sutetik eta egia da ezin zuela beste musika moderno batzuekin lehiatu, baina bere hitzek ezagutzen genuen Txinan aurrekaririk gabeko pertsonaia definitu zuten.
-Txinatarrentzat –esan zuen- dirua da lehena, gero familia dago. Baina ez gara txinatarrak, tibetarrak gara.
