Turkia Egipto bidaia batetik Zama
Astelehen goiz hartan Mersinen bibliako ekaitz batekin esnatu zen. Hainbeste ur zegoen kaleetan, urez gainezka zegoen hiria izan zela itsasoa jan zuena. Porturako bidean ginen, hiru egun lehenago egon ginen lekuan, Israelera eramateko itsasontzi bat aurkitzeko asmoz edo, azken kasuan, autoa edukiontzi batean sartu Egiptorantz eta hegazkinez joango gara.
Espainian oso ondo tratatu ninduten , Ahal dudan guztietan lagunduko dizut
Portura joan ginen eta hizkuntza zen jada etsita zegoen harresiarekin topo egin genuen. Inork ez zuen hitzik hitz egin ingelesez. Urak gure oinetakoen ondoko kaleak irensten zituen eta haizearekin hizketan hiru baztertuak ginen. Gero, modernoagoa zirudien bulego bat ikusi nuen eta Istanbulen itsasontzi batzuen bulegotik telefonoan utzi nuen Vítor. Han emakume gazte bat etorri zitzaidan, ederra, nork esan zidan "Espainian oso ondo tratatu ninduten , Ahal dudan neurrian lagunduko dizut "eta ehun dei egin zizkidan. "Badirudi Iskenderun Egiptora doan itsasontzi bat dagoela", Gauza eta aukera askoren artean adierazi zidan. Kotxera itzuli nintzenean, Vítorrek Istanbuleko konpainiarekin hitz egin zuen eta Iskenderumen itsasontzi bat zegoela hartu genezakeela baieztatu ziguten.. Jainkoek bataio batean bedeinkatu gintuzten mahukarekin eta erabaki genuen ez itxarotea geure burua lehortzen ote genuen ikusteko.
Iskenderun portua handia eta desolatua da. Catoni enpresako bulegoa aurkitzeko zailtasunak izan genituen. Ingelesez ondo hitz egiten zuen mutiko oso altu batek merkantzia bat genuela baieztatu zuen, hori larunbatean irten zen eta, beraz, beste sei egun geratzen zitzaizkigula Turkian, horrek ustekabeko atzerapen berria eragin zuen. Dugu ordaintzen 1300 dolar autorako eta Afrikarako hiru sarrera. "Berandu da 18 bidaia egiteko ordu ", ziurtatu zigun.
Larunbata arte itxaronaldi horretan Kapadokiaz gozatzen dugu. Goremera iritsi ginen eta baieztatu genuen mundua oso ederra dela. Bazirudien Gaudik mendi horiek zizelkatu zituela edo mendi haiek Gaudiren ideiak zizelkatu zituela. Kapadocia harea eta harriaren galdera ikurra da. Han Lorreine ezagutu genuen, inguruko kanadarra 60 urte, hara turismo moduan etorri eta bizitzen geratu zena. Egia esan, pixkanaka hiltzen gelditu zen. Bere hitzetan dena nekatuta dago, asperdura da, besteen gorputzean bizi dela ematen duen bizitzarako ilusio falta da.
Egia esan, hiltzen geratu nintzen, agian ez dakien arren
"Ez dakit zer egiten dudan hemen", ostatu hartu genuen hotel txikian lan egiten zuen emakume atseginak esan zigun. Mutil afganiar batekin egin nuen, zerbait lehorra eta lotsatia, telebista txiki baten aurrean orduak ahoa ireki gabe eman zituena. Bere ondoan esertzen zen elkarri hitz egin gabe eta, batzuetan, haitzuloak oraindik etxeak zirenean eta garraioa astoetan egiten zenean ezagutzen zuen leku bati buruzko gauzak kontatzen zizkigun.. "Nire familia ikustera joan behar dut Kanadan", behin esan zigun, ziurrenik ez zuela egingo traizionatzen zuen ahots tonu batez. Lorreine ederra zen.
Bi gau bikainen ondoren, bertan, Kapadokiako haitzean zulatutako eliza kristau harrigarriak ere deskubritzen ditugu, egunsentia ekidinez haitzetatik estalitako hamar puxika flotatzen ikusi genituen, gure gelan lo egin genuen kobazulo baten barruan, harkaitz batez estali eta mendian barrena autoa gidatzen genuen bitartean, Local Hero bolumen osoz zarataka zegoen bitartean., Iskenderumera itzuli ginen, gure lagunarteko Issos hotelera, nerabe arduratsuak izan izanaren sentsazioarekin.
Azken-aurreko goizean, ostiralean, Siriako mugara joan ginen. (Han gertatutako guztia bihar beste mezu batean kontatuko dut, bakoitzak bere istorioa merezi duelako).
Hori nolabait etsi samar bihurtuko gintuen espetxea zen
Bukatzeko, Larunbat goizean 10 goizean Iskenderun portura iritsiko gara. Han ginen eta 115 kamioi izugarriak ozeanoaren ahoa zen itsasontzi batean sartzeko zain. Zaindari kutxa txiki batean aduaneek eskatzen zituzten paper guztien fotokopia egin zuten gidariek bi makina zaharretan. Komunak zaborrak ziren eta janari denda txikian gloria bezalako kebab bat jan genuen. Ibilgailu horiek guztiak sartu arte itxaron behar izan genuen eta gero autoa kargatu. Ezin genuen atera, nolabait etsipena piztuko zigun espetxe baten hasiera izan zela. Garaiko kartzela batean murgilduta geunden eta ezin genuen portu horretatik irten arau absurduaren ondorioz. Bakarrik 12 jendeak merkantziarekin joateko eskubidea zuen, gainerako gidariak hegazkinez hegan egin zuten helmugako portura.
At 22 ordu, gurpilen eta motorren ballet zakarraren ondoren, orain gutxieneko autoa ipini dugu behemoths hauen aldean. Bukatzeko, duten 10 egun berandu, Egiptorantz garamatzan itsasontzi batean sartu ginen. Kamioi bat kamioi turkiar batekin partekatu nuen eta Vítorrek eta Leandok beste kabina bat okupatu zuten. Han igaro genuen gaua, oraindik portuan. Uste dut ez zirela zirkunstantzia horietan imajinatu Mediterraneoko lehen itsas bidaia.
Itsasontziko orduak garai gogor eta sublimeetan egiten ziren. Gauza batzuekin igo eta gutxi batzuk bertan egoteko prestatu ginen 20 ordu esan ziguten bezala, ginen 72. Janaria plater ganadutegia zen batzuetan ia jaten ez dena, batez ere tomatea gustuko ez duen Vítor-entzat. Beste, Ogi baten lodiera zuen pizza mastekatu genuen. Hozkailu txiki bat zegoen gaztarekin, olibak eta marrubi marmelada Leandrok erraz maneiatu zituen eta ur berogailu bat eta kafe eta te paketeak nahi genituenean itotzeko.. Hori guztia gidarien egongelan, telebista ere bazegoen eta gure bidaide batzuek orduak ematen zituzten kartetan jolasten.
Eskuan ditudan hatzak edo itsasontzian sartzen diren kamioiak zalantzan jarri genituela pentsatuko zuten
Ezin izan dugu beraiekin komunikatzeko ia, ere ez hitz egin, hitz bat ingeleseko. Zerbait itsasontzi osoan zehar luzatu eta zer ohituta ginen. Noiz galdetu dugu Haifa guretzat zen eta bost erantzun, Zortzi edo ehun, zer zegoen haien eskuetan hatzak edo itsasontzian sartzen ziren kamioiak zalantzan jartzen genituela sinesten.
Beraz, bizkarreko txikira joango ginen orduak itsasoari begira pasatzera. Batzuetan euria egin zigun eta beste batzuetan ilunabar lasaia ikusten genuen hodeien artean, konturatu gabe gaua gainera erori zitzaigun.. Gero, hotz dagoeneko, horietan zehar ibili ginen 20 metro konpultsiboki itsasontzia zabaltzeko eta galdutako askatasuna sentitzeko.
Giltzapean sentitzea lortu genuen, beti txantxetan eta hitz egiten aritu ginen arren Vítor eta Leandro-ren kabinan, non ardoa ezkutatu eta etxe txiki bat eraiki genuen.. Ordenagailuan ditudan telesail desberdinetako hamahiru kapitulu ikusi nituen. Azkenean Haifako portura iritsi ginen, Israelen, munduak nahiko ordenatua zirudien, baina antsietate batzuk sortu zintuen hura egiaztatzera jaitsi ezinik.
Itsaspekoak eta gerraontziak portuko base militarretik irteten ikustean entretenitu ginen
Ez dago, kamioiaren deskargak iraun zuela esan zigutela uste genuen bost orduak gerturatu ziren 14 inork ezer azaldu gabe. Badirudi kamioi batzuk Jordaniatik etorri behar zirela edo agian azaldu zigutena Jordanian geundela zen, kamioi batzuk galdu genituelako. Ez genuen ezer ulertzen eta inork ez zekien gertatzen ari zena azaltzen. Kontua da itxaronaldia gogorra izan zela eta entretenitu egin ginela itsaspekoak eta gerraontziak portuko base militarretik irteten ikustean eta lur zati hori ondo erakusten zuten borrokalarien ihesaldia ikusita..
Eta bat-batean motorra entzun eta kea galdaratik irten zen jada gauez eta sekulako zoriontasuna sentitu genuen Afrika jada gertu zegoela jakitean.. Hurrengo egunean goizeko seietan izan ginen inoiz ahaztuko ez nuen egunsentiarekin esnatu ginela Damiattako portura sartu ginenean., Egipto, lau urtez nire etxea izan den kontinente izugarri honetara nire etorrerarik bereziena izan zenaren sentsazioarekin igo nintzen zamaontzi izugarri hartara.. Bukatzeko, arazo askoren ondoren, gurpilak Afrikan jartzen ditugu, Iparraldetik hegoaldera zeharkatzea baino ez zen geratzen.
Comments (2)
Monica de Cossio
| #
Istorio bikaina Javier
Erantzuna
Lydia
| #
Oso ondo azaldu duzu harrapatuta geratzearen sentsazioa, baita hizkuntzek batzuetan sor ditzaketen oztopoak ere.
Erantzuna