Reis naar het jungle-koninkrijk, Calakmul steen en vleermuizen
Calakmul ligt ten zuiden van de regen en wind en ten noorden van de toorn van vulkanen. Waar de wegen elkaar kruisen in een dichte jungle waar mannen heimelijk lopen om te struikelen over een nieuw leven omringd door katten en militairen. Niet gezien, voor niemand, omdat groen als het dicht is de eigenschap heeft om fouten te camoufleren.
Calakmul is kauwgom en blad, Tamales, panuchos, stoofpot en chocolomo, dakloze vleermuizen, stenen bergen, naamloze steles en gekleurde kalkoenen. Alles ligt achter een weg die aan de grens met Guatemala grenst. Daarboven zou het pad leiden, ware het niet dat de wetten van de mens vastbesloten waren muren te bouwen waar vrije stromen en paden voor herten waren. Aan de ene kant, je ziet het bijna, de Maya-stad Tikal, ander, alsof de tijd getemd was, de Maya-stad Calakmul. In het midden, hoog in de lucht, ons, op enkele ruïnes die van niemand lijken te zijn. Guatemala en Mexico hebben hier geen betekenis: verzonnen, gedwongen, fictieve plaatsen gecreëerd door mannen die van die schepen afstapten. Universele wet om de winnaars af te bakenen. Zo was het toen. De Maya Tikal en Calakmul bloedden ook dood voor dominantie. Ze werden veroverd, ze vochten en vernietigden om te regelen wie het recht had om het land van de quetzal te regeren, de slang en de jaguars. Daar zijn we dan, in het midden van dat vergeten koninkrijk dat redescubrió een gringo in 1931 terwijl je de groentestreng opruimt om de chicozapote-boom te vinden met wiens hars het kauwgom wordt gemaakt.
De Maya Tikal en Calakmul bloedden ook dood voor dominantie
En dan klim je structuur VII, een piramide van waaruit je naar de omgeving kijkt 360 graden en waaruit je begrijpt dat je in een wild koninkrijk bent, omgeven door jungle tot in het oneindige, waarin de beker met tempels en altaren opvalt. En dat genieten we alleen, met niemand in de buurt, zonder de hordes toeristen uit Chichen Itzá, of de menigte van de ruïnes van Tikal, Uxmal of Palenque. Ik kwam hier eind mei voor het eerst, het duurde meer dan drie jaar van leven in Mexico om te besluiten dit onbekende land te leren kennen, en ik genoot van zoveel eenzaamheid dat ik twee maanden later met mijn vrienden Óscar en Juancho moest terugkeren om te bevestigen dat het waar is dat je nog steeds alleen kunt lopen door een ruimte die het culturele en natuurlijke erfgoed van Unesco is. Kent u veel plaatsen met de deugd schoonheid en eenzaamheid? Weinigen over.
En terwijl we wakker zijn, overweegt een groene mantel en de uiteinden van structuren I en II, we zien dat in de verte een storm komt. Het is zo ver weg dat het tot vijf minuten duurt om op ons hoofd te springen en de regen te verergeren met die snelheid van de tropen waar de natuur manieren mist.. In de tropen is de enige trage mens.
In de tropen is de enige trage mens
Vervolgens dalen we die stenen af, met zijn smalle treden, luisterend naar het gebrul van de apen. Omdat dit het land is van slingerapen en brulapen, bewakers van Calakmul, naar wie het water hun stemmen schudt. Een paar momenten, duurt net genoeg tijd om de stem van de jungle te horen, we voelen de wolken op onze schouders legen en we worden herenigd met het gevoel van de reis. Dat gebeurt soms, paar, waarin alles tegelijk gebeurt om het niet te vergeten. Zijn details: water, brult, geschiedenis en eenzaamheid. Kunt u zich zo'n voorrecht voorstellen?
Daarna lieten we die ruïnes achter, met het gevoel niet alles te willen begrijpen, en we gingen snel naar een vleermuizengrot. Ondertussen, op 60 kilometers weg tussen de ruïnes en de toegangsdeur tot het park is er de mogelijkheid van de jungle, van de safari. De eerste keer dat ik dit in mei deed, zagen we wilde kalkoenen, fazanten, herten, apen, een stinkdier en een das. De tweede, de natuur is voorzichtiger, en laat ons een zwijn zien, wat herten en kalkoenen. Het doet, nu raken ze vleermuizen aan. (Bij beide bezoeken aan Calakmul werden we de volgende dag om vijf uur 's ochtends wakker om een wandeling door de jungle te maken om dieren te laten struikelen, met de vage hoop van de jaguar, die we niet kunnen vinden. We zijn tevreden met een miereneter).
Tienduizenden vleermuizen duiken tegelijk op, weg naar de hemel, in een spiraalvormige dans
Net voor zonsondergang kwamen we op een pad van ongeveer vijfhonderd meter, zonder signalering, dat deel van de weg ongeveer tien kilometer van het Puerta de Calakmul hotel, naar een holte. In stap, tussen de bomen, we zien zoogdieren in de lucht die hun vleugels spreiden. Vandaag lijkt het erop dat als het bewolkt was de dieren naar buiten kwamen voor hun schuilplaats. Het beeld als we in de afgrond kijken is schokkend. Tienduizenden vleermuizen duiken tegelijk op, weg naar de hemel, in een spiraalvormige dans. Er wordt geschat dat er meer dan vijf miljoen exemplaren zijn die elke avond het donker in gaan om de velden te voeden en te bestuiven. Het gebrul is te horen, de wind van de wind met hun armen, vallen van sommige takken. Het is een open kraan van lichamen en vleugels die zo ver gaan als het licht uitgaat. Een show waar we niet meer dan twintig mensen naar kijken. Stil, onversaagd, tussen het voorrecht van stilte, het wordt 's nachts donker terwijl we begrijpen dat hij nooit slaapt in het verloren koninkrijk Calakmul.
Reacties (3)
Daniel Landa
| #
Het was alsof ik een fabel binnenging, hoe je een geheim weet dat verborgen is in de jungle, de vleermuizen en die stenen die tegen je spreken. Gefeliciteerd, Brandoli.
Antwoord
Javier Brandoli
| #
Dankzij Dani! De fabel is echt Calakmul
Antwoord
Ricardo
| #
Prachtig verhaal. Je kunt het geschreeuw van de jungle bijna horen. Het heeft me de geluiden van andere wandelingen door ondoordringbare oerwouden teruggegeven… Pure VAP
Antwoord