Jumping vacuüm, rivieren die zijn verdeeld, water vluchten. Cataract zijn slechts geografische, scheuren, breuken, schokken ... maar deze chaos is misschien wel het mooiste van de natuur rampen.
Het concept van een leeg strand vaak inspireren beelden die doen denken aan kokosnoot, wit zand en een zee waar je je voeten bij het zoeken naar schelpen. Maar vandaag heb ik stel voor dat we verder van de postkaarten en geef het onderwerp.
Het is onvermijdelijk, het beeld van een meer nodigt de vleug van de zintuigen, brengt de vrede en de rusteloze geest van een reiziger vaak troost in haar oevers. De meren zijn een goed uitgangspunt en een mooie afwerking.
Op dat moment ontwaakt de wereld. Vroeg uit de veren, koffie en stilte: altijd compenseert. Elke reis stopt bij zonsopgang want het is de tijd van de wapenstilstand, het punt waar de reiziger begrijpt zijn verblijfplaats. Dan is er de drukte van verhalen, het leven van anderen passeren loop, de mijl van de weg ...
Vandaag wil ik terugkeren naar de boomtoppen, atragantarme groen, verloren in de bossen en wouden, verstrikt in verticale landschappen sequoia of ondoordringbare struikgewas van de jungle. En zowel de plantenwereld die ik vandaag gekomen om te vertellen, Ik passen in 7 bestemmingen.
"Het gebeurt. De wereld heeft de neiging om te ontploffen op de horizon. Op dat moment werd verbrand de dag, als de zon ontploft, verzet tegen vallen van de avond. Op dat moment is de reiziger voelt medeplichtig landschap, de weg kan wachten. "
Stones. Alleen kale rotsen, cairns. Dit is wat we hebben, meest tastbare erfenis van onze voorouders wordt gemeten in stenen. En toch, We spreken ook stenen prachtige steden, onmogelijk piramide, van wanen mortuarium en heilige tempels