Gent: verboden te vluchten voor het vallen van de avond
Gent is een stad die je tegenhoudt en je met tegenzin wegloopt, gefascineerd door zijn vitaliteit en verleid door de schoonheid van het historische centrum. Er zijn maar weinig dingen die zo schokkend zijn als de nacht zien vallen sinds de oudheid Graslei en Korenlei dokken als de brug van San Miguel, het oude postkantoor of de imposante trapgevel van het graanpakhuis worden geschetst over het water van de Leie dankzij de zorgvuldige verlichting van de gebouwen. De Vlaamse stad overtreft de nieuwsgierigheid van de bezoeker, niet alleen voor het verbazingwekkende Mystiek Lam de Van Eyck, maar ook vanaf de top van het kasteel van de graven van Vlaanderen, stappen op de geschiedenis van zijn suggestieve Prinsenhof, schaduwen najagen door het doolhof van steegjes Patershol of een biertje proeven bij de legendarische Vrijdagmarkt.
Het is een stad waar je met tegenzin vandaan loopt, gefascineerd door zijn vitaliteit en de schoonheid van het historische centrum
Maar de belangrijkste verdienste van Gent, die de reiziger waarneemt zodra hij een paar uur aan zijn voeten heeft gelopen, is de verleiding te hebben overwonnen om op te gaan in zijn rijke middeleeuwse verleden, wegkwijnend versteend in de meanders van zijn geschiedenis. Verre van die ongezonde zelfgenoegzaamheid, bruist van het levendige culturele en universitaire leven, perfecte aanvulling op een erfgoedschoonheid waaronder de ziel van de stad altijd het risico loopt te worden verpletterd. Misschien is het die constante dreiging die de Gent altijd alert houdt, met een reputatie voor vasthoudendheid vergelijkbaar met die van de Aragonese in Spanje, hen dwingen zichzelf altijd opnieuw uit te vinden om niet met open mond toe te geven aan de flits van pracht van hun middeleeuwse verleden. Toch, De geboorteplaats van Carlos V staat vol met argumenten om zichzelf te vestigen als een van de meest interessante steden van Europa.
De belangrijkste verdienste van Gent is het overwinnen van de verleiding om op te gaan in zijn rijke middeleeuwse verleden
Ik dacht aan die kracht van de stad terwijl we lunchten in de brasserie Pakhuis, een oud pakhuis omgebouwd tot restaurant, met de haast van iemand die weet dat ze over een paar uur in de trein moeten stappen zonder Gent zelfs maar de kans te geven om te pronken met hun avondpracht. Het moest worden vermeden, zich nogmaals de rug toekeren aan de Cartesianen die al van verre reisplannen hadden gemaakt. En zo was het. Een uur later liepen we tussen enorme geelachtige wilgen door Sint-Antoniuskaai, aan de oevers van de Leie, opgelucht door de beslissing om het instappen op die trein uit te stellen, zoals bijna alle, kan altijd wachten. Gent had zijn stempel al op ons gedrukt. De winter past heel goed bij de stad. In het Sint-Baafskathedraal je hoefde je niet te verdringen om te bewonderen wat misschien wel het beroemdste veelluik in de geschiedenis is, het altaarstuk in opdracht van burgemeester Joos Vijde van Hubert van Eyck om zijn grafkapel te sieren (waar vandaag, ter reparatie, hij draagt een fotografische replica).
Je moest de trein vermijden, zich nogmaals de rug toekeren aan de Cartesianen die al van verre reisplannen hadden gemaakt
Het bewogen leven van dit meesterwerk dat de Franse revolutionairen en de nazi's heeft overleefd, a incendios y hasta a un «cautiverio» en una mina de sal austriaca durante la Segunda Guerra Mundial, heb nog een laatste regel om te schrijven. In april 1934 twee van de panelen zijn gestolen uit de kathedraal. Een (die van Johannes de Doper) werd teruggevonden, maar van de andere (de rechtvaardige rechters) het was nooit meer bekend. Het paneel dat vandaag wordt tentoongesteld, is in de 20e eeuw geschilderd met een ervan als model, paradoxaal, al rey Leopoldo II, de Congo-plunderaar, zo ver verwijderd van het beeld van een eerlijke rechter. Achter de kathedraal, in de Vrijdagmarkt, de levendige markt suggereert niet dat dit centrale plein was, tot het eerste kwart van de 19e eeuw, scène van executies en autos-da-fe. Om die gekwelde herinnering weg te jagen, nada mejor que una cerveza en «Dulle Griet» (Margarita de gek), een tempel van deze nationale drank waar, evenals, Carlos V verborg een onwettige dochter.
Para ahuyentar la atormentada memoria de la Vrijdagmarkt nada mejor que una cerveza en «Dulle Griet» (Margarita de gek)
Además del «Dulle Griet», verlaat Gent niet zonder mosterd te kopen, dat de winkelbedienden als een groot vat dienen, en Tierenteyn-Verlent (Groentenmarkt 3, naast het kasteel van de graven van Vlaanderen), sin curiosear en Huis Temmerman (Kraanlei 79), een ambachtelijke snoepwinkel met overvolle schappen, en zonder in het oude te gaan Vleesmarkt (Groentenmarkt 7), onmiskenbaar door de opeenhoping van gerookte hammen die aan het plafond hingen om te drogen, een goede plek om een fles roomer mee te nemen (zo elegant dat er later een vaas van gemaakt kan worden), de lokale vlierbloesemlikeur. Evenmin mogen we de kans missen om de karakteristieke snoepjes van de stad op een straatmarkt te kopen.: gentse neuzen (letterlijk neuzen van Gent, in dit geval framboos), matte taarten (een marsepein gebakje) en mastellen (kaneel donuts). Sluiten, in Veerle Plein, de stadsomroeper van Gent, gekleed in zijn historische kostuum, kondigt de opening van de kerstmarkten aan, een traditioneel beeld dat uit elkaar springt zodra het orgel de akkoorden van de dans van de vogels begint te verspreiden. Op datzelfde plein, waar etalages pronken met tientallen bierflesjes, welke nog smakelijker is, een lantaarnpaal kan onopgemerkt blijven door de buitenstaander, hoewel het een merkwaardige traditie bevat: Het is degene die ouders inschakelen als ze net een kind hebben gekregen.
U mag Gent niet verlaten zonder mosterd te kopen in Tierenteyn-Verlent of door het traditionele Huis Temmerman te snuffelen
Het is handig om de omgeving binnen te gaan kasteel van de graven van Vlaanderen, een van de weinige overgebleven middeleeuwse in heel Vlaanderen, al was het maar om de 127 stappen van zijn donjon of lopen, met een vuist in de mond, zijn verzameling martelwerktuigen. Vanaf de top van het fort, het uitzicht op het historische centrum is magnifiek. Achter het kasteel zit een merkwaardige anekdote: in 1949 het werd tijdelijk bezet door studenten in de schemering om vreedzaam te protesteren tegen de stijging van de bierprijs. Er komen maar weinig eerlijkere eisen bij me op.
De studenten namen het op 1949 het kasteel van de graven van Vlaanderen om te protesteren tegen de stijging van de bierprijs. Weinig meer rechtvaardige eisen
Maar als er een onvervreemdbare ansichtkaart in Gent is, dan is dat de meest panoramische architectuurfotografie van de drie meest representatieve torens van de stad: die van de kerk van San Nicolás, het gemeentelijk Belfort en de Sint-Baafskathedraal, een perfecte omlijsting uit de middeleeuwen San Miguel-brug. Vanaf hier, links van ons verschijnt, aan het einde van de dokken van Graslei en Korenlei, de gevel van het gerestaureerde Vismarkt. Het is op deze plek, als je kunt kiezen, waar we 's nachts verrast zouden moeten worden om van te genieten, wandelen langs de oevers van de Lijst, uit een absoluut magisch Gent, die zijn historische gebouwen met licht bekleedt en je onderdompelt in een sfeer van een andere tijd waarvan het moeilijk te abstraheren is. Alleen het gigantische kerstreuzenrad doemt op achter de St. Nicolaaskerk redt ons uit die middeleeuwse mijmering waaruit het verboden zou moeten worden om voor het donker te vluchten.
