De tocht door Ethiopië op de motor was het tegenovergestelde van wat ik me had voorgesteld. In plaats van de woestijn te vinden, vluchtelingen kampen, kinderen met buik opgezwollen van honger en veel armoede, Ik bevond me in een land van hoge bergen en groen.
Wat ik zag, maakte me bang, Ik zag een gigantische pad die eruit sprong. Ik ook, in korte broek stapte ik op het paard en ging daar weg, Ik stopte pas toen ik thuiskwam. Mijn vrouw was met afschuw vervuld, Ik herkende niet hoe oud ik was.
Tarija, een regio in het zuidwesten van Bolivia, het "Boliviaanse Andalusië" genoemd, een land van bloemen, Wijngaarden, palmen, wilgen en met een enorme rivier genaamd Guadalquivir, Het bleef me verbazen, zelfs toen ik wegging.
In een lange rij gevuld met grof grind twee schaduwen zag in de verte. Twee wandelaars. Als ik heel dicht bij hen heb ik iets zeggen (...) In perfect Engels een, de jongste, wendt zich tot mij en vroeg of deze weg zag ik een man zonder schoenen. Door Miguel Silvestre.
Rem, Ik draai me om en zie dat uw fiets is naar beneden. Geen beweging. Stijgt niet. Het wenkt me. Maakt me bang om te zien, staart en vloog terug. Ik riep zijn naam, als ik hoor. Door Miguel Silvestre.