juli 29 2011 Drie week bezoek aan Zimbabwe

• Munch Anis-falls-Oeganda-069

  https://www.viajesalpasado.com/wp-content/uploads/Munchanis-falls-Uganda-069.jpg

  (...) zeilen op Lake Kariba en slapen drie nachten op hun, hopen, kalme wateren; en komt tot het park Nyanga bergen waar het water tuimelen zie je nog eens, dit keer bij de watervallen Mutarazi (...), porJavier Brandoli.

Tekst en foto: Javier Brandoli

Het was een constante tijdens de drie maanden durende route die ik vorig jaar ondernam van Kaapstad naar Oeganda. Een gerucht dat me achtervolgde en me altijd bij de deuren liet staan: Zimbabwe is het land met de beste parken van Afrika. Ik kreeg van verschillende reizigers te horen dat je elkaar onderweg tegenkomt; Jongens die het continent jarenlang bezweet in hun laarzen dragen. Ik herinner me dat ik vorig jaar drie dagen in Livingstone was, stad in het noorden van Zimbabwe waar Victoria Falls zijn, wat ik dacht: "Wat een rotzooi om niet langer te blijven om dit land te leren kennen".

Dus ik stak te voet over naar Zambia en daar, in een hotel in de Lower Zambezi, Ik keek naar de andere oever van de immense stroom waarin zich in het midden een denkbeeldige lijn bevond die de grens met Zimbabwe was. "We kunnen vanaf hier niet oversteken", de Zambianen vertelden het me, "De patrouilleboten komen ons arresteren". Hier was een strook water die met het oog wordt gemeten. "Dit park is erg mooi, maar tegenovergesteld, Zimbabwe, het zit vol leeuwen en de fauna is fascinerend ", Een ober in mijn hotel zei op een avond tegen me met wie ik iets dronk terwijl ik naar de andere oever keek op een moment dat alleen schaduwen en geluiden te zien zijn. "Wat een rotzooi om niet te zijn gebleven", Dacht ik weer.

Echter, een jaar later sta ik op het punt om drie weken door het verboden land te toeren. Ik zal door het Gonarezhou National Park gaan; Ik zal de ruïnes van Great Zimbabwe ontdekken (overblijfselen van de oudste beschaving in zuidelijk Afrika); Ik slaap in het koloniale Bulawayo, waar ik de grotschilderingen van Bushman zal zien en het graf van Cecil B Rhodes zal bezoeken, die Britse magnaat die ervan droomde om van Afrika zijn tuin te maken; Ik zal leeuwen volgen in Hwange Park; Ik ga weer zitten en kijk hoe het water bij Victoria Falls keldert; zeilen op Lake Kariba en slapen drie nachten op hun, hopen, kalme wateren; en komt tot het park Nyanga bergen waar het water tuimelen zie je nog eens, dit keer bij de watervallen Mutarazi. Dan, Ik zal oversteken naar Mozambique, waar zal ik terugkeren naar Vilankulos (Ik was al in april) en ik zal drie dagen rusten op zijn blauwe zand.

Dat is mijn plan om reisschulden af ​​te betalen. Er is altijd wel iemand die je vertelt over een plek die je niet mag missen, terwijl je verdwaald bent op zoek naar eerder advies. Zimbabwe wordt een mengelmoes van sensaties, van harde realiteit, van onbedwingbare schoonheid, om historisch en politiek te worden gedefinieerd. De 21 Augustus ga ik terug naar Kaapstad en dan vertel ik in deze blog of het advies van zoveel reizigers klopte.

Ik voel de sensatie van de reis weer, mezelf te verliezen, om onbekende plaatsen te bereiken. Dat is de reden om hier door te gaan: zien en proberen te begrijpen, na 14 maanden, Afrika. Knijp erin met je ogen. Hoe meer tijd ik doorbreng, het is moeilijker voor mij om bijvoeglijke naamwoorden aan de omgeving toe te voegen. Ik wil terugkeren om te genieten van de wrede natuur en de voetstappen van de mensen te observeren. Ik zal opnieuw struikelen over de chaos van Afrikaanse steden en hun slachtafvalmarkten. Ik zal absurde gesprekken voeren, zinloze glimlachen. Vanuit de tent luister ik naar de taal van de nacht en leef ik weer op het ritme van de zon. Dan, ergens, Ik ga weer voor een vreugdevuur zitten om naar verhalen van de andere kant te luisteren en iemand zal beseffen dat dat dichtbij en hees geluid het gekreun van een nijlpaard is. Zal er zijn, kijkend naar de vreemdeling die zijn rust verstoort.