O falso viaxeiro solitario mítico
"A Viaxe hasta las estrellas Que hay Viaxe solo". A frase, Alemán y ensayista del poeta Heinrich Heine, encera recurrente Mítica ESA Vieja del Vagabundo y al Que el resto de su envidia solitario caminar. Nadie mira más alla de una Libertad privilexiada, ir y venir de la Orden pecado, una Virtud recomendable para siempre los otros. Complicado lo que no es percibir Realmente Camina con los pies, Camina con el rostro.
Viajero del solitario, en un tiempo en el que se las Hazanas desplazaron de Ujiji al Facebook, es el trotamundos Anhelo de algunos que la aventura entienden ecuación invariable Como una Entre el avanzar y el sufrimiento. Ns por ello that ya no es el totem ver, explicar cuanto es hacerlo ha Costado. Ni Siqueira CHEGAR con val ya, cando ninguén estivera na parte superior sempre foi a recompensa de ser o primeiro. Al segundo, Xa estamos todos, non tiña opción, pero para vixiar a cabeza e tentar subir ao ceo, se soñou era a aparecer nos libros que mencionen os conquistadores de extensións de terras.
Al segundo, Xa estamos todos, non tiña opción a menos subir e ollar sobre a súa cabeza o camiño para o ceo
Vou volver a vivir en África a finais de xullo, esta vez a Mozambique, por algún tempo. Diríxome só, como moitos, como millóns de persoas todos os días fan a ruta onte a lugares descoñecidos e rutina de mañá son os días que virán. Eu son o mesmo cara que fai dous anos fixo o seu camiño, logo a Sudáfrica, e vivían nesas terras 18 meses fascinantes. Na aventura só tentar entender que o meu éxito non é. Perdido na inocencia de viaxe marabilla dentro, Exterior non. Eu pedín a inocencia de crer que aos ollos dos outros a tramp, preto e de lonxe, serven para enganar o tempo. Un viaxeiro realidade inevitable ego utilizado nalgunhas noites chatas nas conversacións que escoitar o resto, nos modos en que niñadas perdidos, Medo en dúbida. Un xeito de convencelo de que está sentindo que está sentido, como se, naquel momento, o mundo parou a pensar que está facendo Javier? ti e sentía súa respiración. Non é certo. A viaxe case sempre comprobar a aqueles que entenden que hai o risco.
Eu pedín a inocencia de crer que aos ollos dos outros a tramp, preto e de lonxe, serven para enganar o tempo
Nos últimos anos, eu coñecín varias persoas que fixeron o vello soño, que ten a maior parte da poboación, para deixar todo e ir ao piso do planeta. As persoas que falou antes de dicir que el é un deses covardes que non son capaces de deixar o niño. Moitos retornaron días ou meses máis tarde, cun velo no estómago, decepcionados ao descubrir que eles non son o que eles crían. Non é malo, Eu non creo que isto falla diante do espello, porque sen deixar de volver sempre viviu mentres eles aínda estaban fóra. Ten que ser moi valente para atreverse a perder.
Eu creo que entendo que, nunha praia do Caribe paraíso, noites tolas en grandes cidades ou nas montañas do Tibet mítico silencio é ensurdecedor, cando hai silencio. Na realidade, Coido que a decisión estaba viaxando fuxindo, ningunha meta. A lotería fai confiar nun ambiente cheo de fume, un tiroteo amor en que a cama de Beliches se, compañía dun grupo de viaxeiros. Pero, ningún épico, hai un hospital onde axuda, escribir un libro, un pico de trilhar, traballar co que gañar a vida .... Curso de motivos en que se deteña na viaxe só golpes. Para eles, para os que deixaron sen moito pracer que o plan hipotético, na calor e as voces doutros órganos xogar éxito. Cando encontro é sublime, que as sensacións multiplícanse por iniciativa da incerteza, pero indescriptible mostra rápido retomar o camiño de volta.
A lotería fai confiar nun ambiente cheo de fume, un tiroteo amor en que a cama de Beliches se
Vou pasar a unha praia paradisíaca en Vilanculos e unha cidade divertida e interesante como Maputo. Vai viaxar, Espero, de novo por algúns países veciños para outros escritos de viaxe. Eu permanecerei correspondente. Ata o momento, o plan parece moi bo. E é, é sen dúbida. Pero é a escena dunha obra incompleta que non ensina as escenas ou o folleto. En humanos, como sempre, é o segredo, Aprendín moitos anos, cando eu vivía por primeira vez fóra da miña casa, en Malta. A condicional, polo tanto,, tal como antes explicado. E non, éxito non pode aumentar o risco. Isto é só unha parte de calquera viaxe, nunca o alicerce, aínda que unha lexítima satisfacción en acadar obxectivos e superar medos. Os demais non están contigo por moito que lles gusten as páxinas nas que a miles de quilómetros de distancia narras as túas noites sen durmir. Durmen e ti, inquedo, afronta os seus desexos só.
Comentarios (9)
Primeira viaxe
| #
Si, ten que ser moi valente para perder e tamén para aceptar os retos e considerar outros, para afrontar os medos e culpando un pulso e tamén para levar a soidade,máis fóra do que na casa,aínda que iso, ao final, como todo, é un estado interior que outro cosa.Mucha sorte!
Resposta
Nacho
| #
Desexo-lle boa viaxe.
Eu quero que eu non tiña medo de desexo, Pero só nun lugar ubiques alcanzábeis.
Boa sorte.
Vostede non vai ver Vilanculos, mentres os tiburón-balea, manta raios ea primeira ou a última, como mira, Arrecifes costeiros africanos adiante, quen sabe se impaciente.
Resposta
Eduardo
| #
Unha vez máis grande.
Resposta
Javier Brandoli
| #
Nacho, Eu espero en Vilanculos cercados por tiburón-balea. Eduardo e Viajesdeprimera, Moitas grazas. En calquera caso, viaxar é un pracer que nos deixa tolos. Unha enfermidade como calquera outro no que non recomendar repouso na casa.
Resposta
Gancho
| #
Sensacional, Xavier. Un artigo cheo de verdade, dos medos, dos soños, de dúbidas… pero onde vai disipando temores, despejarás vivir os seus soños e dúbidas para entrar no avión. Bon voyage. Marcarei un "gústame" aínda que non valga para nada.
Resposta
Javier Brandoli
| #
Valor, que a empresa vale moito. Moi, moito máis alá do que en calquera outro lugar, pero a súa vida é o que ten baixo os seus pés os outros non proxecto en ti. Ás veces isto pode confundir. (Eu sospeito que sabe diso tamén)
Resposta
Juancho
| #
Fabuloso. No fondo e da forma. Que bo que alguén abre a porta a que honestamente sobre os seus medos Grazas, Xavier. Teña en conta que curioso, o extremo, cando dis "eles dormen e ti, inquedo, afrontas só os teus desexos »… Se che gusta de ir e ver quen queda, Non está cometendo o mesmo erro que cando un está pensando só na súa liberdade e ledicia? Fin, me parece, nos ataca as insomnio…
Resposta
Javier Brandoli
| #
Quero transmitir a realidade do medo non é, é crer que ser un aventureiro e ir ver o planeta a felicidade vai caer do ceo. O insomnio asumir aquí, pero hai persoas que cren que non, polo mero feito de estar lonxe e “admirable” o que ves e fas, «Re inmune a elas.
Resposta
toni
| #
Querer viaxar e vivir novas experiencias noutros lugares é querer atoparte. Volver pode significar moitas cousas, pero o certo é que sempre se aprende… Non sempre se pode ser un vagabundo, o mesmo que non sempre podes ser adolescente…Viaxar ten sentido por un tempo; o tempo que tardas en atopar algo que falta nun momento da túa vida ou nun lugar, o dentro de ti. Para iso tes que estar disposto a renunciar a algunhas cousas; ter a mente aberta e os ollos tamén…Non só para gozar, senón velos vir…O mundo non é un leito de rosas, como debes sabelo, a non ser que vaias dun hotel a un bo hotel, e con guía…Pero non se trata diso, Vostede?. E volver non significa desistir, nin perder…Significa que perde o sentido seguir tropezando, porque hai algo máis importante na túa vida, ou porque a historia de Alicia no país das marabillas, non é como o imaxinabas…
A pesar desta, non son negativo. Hai que facelo se o pide o teu corpo e alma. Temos que vivir.
Resposta