Bangkok cambiou ou cambiamos nós??
Quizais ninguén cambiou. Quizais só nos mudamos, a cidade e nós, e confundimos estar noutro lugar con estar no mesmo lugar sendo outro
Un Lugar no Mundo
340 artigos
Estaban rindo ou bocexando?
A primeira vez que vivín fóra de España, en Malta, Cando volvín, un bo amigo preguntoume que aprendeches?? E eu respondín: "O segredo son as persoas". E todos os países nos que vivo, cada viaxe que fago, Téñoo máis claro.
Cal: Ruta turística de lendas e cantís
Route Lima e os seus monumentos, restaurantes, lendas e cantos únicas.
A Roma de Pasolini: a cidade á que non van os turistas
Non son vivendas humanas que se aliñan na lama, pero bolígrafos para animais, caniles. Feito con táboas podrecidas, muretes desconchados, placas, telas enceradas. Como porta, moitas veces só teñen unha cortina vella sucia....
Venecia: a cidade baleira e o estraño entroido
En Venecia, a noite do 5 Xuño, o queixume da auga escoitábase mentres camiñabamos, descalzo, pola praza inundada coa auga alta de xuño, mensaxe estraña dunha cidade que non oe. Ese día foi a repetición dunha cidade que se creou, no século V, fuxir das conquistas dos bárbaros, e iso pechouse hai tres meses por medo ao virus e ás súas sombras
Australia: os restos da cultura máis antiga do mundo
A estatua da raíña Victoria é inmaculada. Cidade do México, Colón foi sempre a pintura vermella e un sinal perenne de xenocidio. Aquí non hai practicamente ninguén para xogar pintar soberana indíxena venerada, mentres en México vivir 11 millóns de indíxenas e 93% poboación é mestiza.
Qatar: o reino opaco que importa humana
Gusto é unha rareza no globo, un país onde a principal poboación do país é outro país, India. Unha de cada catro persoas vivindo en Qatar é a India. "Son a poboación principal", Nós Faisal explicado por un indio que nos acompaña no coche e acenos.
Volta para a terra do irritado e deprimido
Aqueles eran tempos cando volveu a Europa oín a xente se queixa de todo. Algúns me dixeron que só podería xogar na lotería e eu penso que eles non sabían que a lotería máis importante xa tocara: nacido en Europa.
Outra cordón umbilical arredor do globo
Como pode non divertirse en un país que a Disney inventou unha película infantil que trata sobre a morte? Como non quere decifrar un país con volcáns impronunciáveis son amantes? Como non é unha sorpresa que paga músicos de rúa para iluminar os seus alimentos picantes porque quere chorar e rir á vez a xente? Como non admirar un lugar que cando trasfega súas entrañas ver máis mans do que cascallos?
Nun tren subindo os Andes
Subiu un nivel entre 3000 e 4000 metros. pode crer? Como se o mundo podería ser virado de cabeza para baixo sen caer nada. O tren soprou o fume e nós vida. Desde a nosa fiestra contemplamos os Andes e a súa estepa de herbas de choiva e xente con coiro curtido polo sol frío.
Refuxiados abandonadas nas montañas de Chiapas
Podo entender este informe en febreiro 2018, antes de deixar voluntariamente o correspondente do El Mundo en México en abril pasado. O xornal non publicado e aínda recibir mensaxes semanais conflito, vídeos de desprazados, as declaracións de máis violencia e a petición expresa dos grupos de vítimas para que o publiquen e, polo tanto, coñécese un conflito sobre o que apenas hai información sobre o terreo.
Viaxe ao Reino de selva, Calakmul pedra e morcegos
Calakmul queda ao sur da choiva e do vento e do norte da ira de volcáns. Onde as estradas cruzan nunha espesa selva pola que os homes camiñan furtivamente para tropezar cunha nova vida rodeada de felinos e militares. Non se ve, a ninguén, porque cando o verde é denso ten a virtude de erros de camuflaxe.
Hanami: ruta para a entrega de cerdeiras en Xapón
De súpeto pasou polas urxencias da calor. Este ano adiantouse o "nacemento"." e alí intentabamos entender que nacer. Case o máis interesante foi observar como o observaban. O culto a esa harmonía; o delicado movemento de miles de persoas capaces de camiñar mirando ao ceo sen tropezar; o silencio imposible cando hai tantos, moitos, deambular ao teu redor; o coidado co que tocaban as flores; os centos de persoas que atopamos en varias cidades ataviadas cos seus traxes tradicionais para a súa cita cunha árbore. Así, tan sinxelo, unha árbore.
O camiño máis curto: cando o mundo se dicía doutro xeito
O libro de Leguineche ten unha virtude inmensa, a dun profesor, moi difícil de acadar: É a partes iguais o texto dun xornalista e un viaxeiro. Manu senta nun coche e vai con tres xornalistas estadounidenses e un suízo a cruzar o planeta, e, imaxina a herexía hoxe, atrévese a narralo como o sente, como o vives, e como o entendes
Un amencer sobre a gran pirámide de Tikal
Unha vez que entras no parque non podes ver absolutamente nada. Ofrecen un café nunha habitación escasamente iluminada e coa luz dos móbiles comeza a camiñar pola espesa vexetación. Cando a natureza non se ve, escóitase e é cando é case fascinante. Despois dun longo camiño chegamos aos pasos do chamado Templo IV.
Campeche: o mellor segredo de México
Comezamos coa mensaxe básica: Se hai un estado mexicano sorprendente que recomendo visitar, é Campeche. No xornalismo de viaxes ocorre que ás veces os epítetos conducen e as conclusións se retrasan. Neste texto xa está todo dito. Se xa non queres ler máis, Mesmo pode ser recomendable facelo para aqueles que teñen comida no forno ou levan a metade dun bo libro, basta mercar un billete de avión e ir visitar Campeche. Seguro que me agradecen.
Dominica: a primavera do kalinago
Dominica era toda esa natureza salvaxe nunha illa convertida en montaña. O español ignorouno nas súas primeiras viaxes pola súa complicada orografía. O francés e o inglés, que o colonizou, apreciárono polos seus resortes. O Edén bíblico debe ser algo moi semellante a esas vertentes vertentes, con fervenzas violentas, Entre as que medran estrañas flores de cores incertas. O mundo pode ser diferente, Dominica é.
Montserrat, o volcán illa comeu
Montserrat é un po de cortiza flotando no medio do Caribe. Unha pedra cun volcán. Unha cidade pantasma con estreita mundo vivo gris, verde, fermoso e Encurralado. Un esquecemento bastardo. gris. música. Unha balsa e un adeus eterno. Calquera persoa que sinta viaxeiro curioso, I, Ten que ir a este lugar.
terremoto Oaxaca: axudas e roubo tras castátrofe
Que tipo de persoa que ten que ser para roubar o que queda de algúns cascallos? Para tomar posesión da axuda prestada millóns de persoas xenerosamente? Hai tamén outros. moitos máis. Moitas máis persoas dispostas a axudar, para dar a metade do que ten aínda pouco. Todo o que foi visto en Juchitan. É moi bo e moi malo. Todo o que é capaz de facer o home.
Vello e barbudo: unha semana na illa de M
Na porta do aeroporto de Antigua e Barbuda M nos espera.. Esquecín o teu nome, entón chamareino M. Esta vez non foi culpa miña, M falaba pouco, feira, non tería sido doado recordala dela aínda que estiveramos seis anos xuntos. M era unha muller de mediana idade, arisca, quen salvou as súas palabras e os seus xestos. Agora que o recordo, Non estou seguro de que M me dixo o seu nome. Axustar a memoria un pouco máis, Non estou seguro de que M dixera nada.
O CONAZO Miami
Din abertamente que non gusta dos EUA pode ser legal. Pon neste mundo viaxeiro redes sociais egocêntricas, onde presuntamente arxila, no grupo de viaxeiros interesantes. Algúns pensarían para criticar unha viaxe a unha aldea africana, unha aldea de Nepal Central ou unha desas vivendas onde rotonda son a mellor atracción turística. Fai, aínda que dificilmente deixaron o flophouse onde durmía e candaras a porta cando o solpor (moito mellor se durmiu nunha caseta) era fascinante.
O pintor do lago Atitlán
¿Pinta eso? "También a los pescadores, los viajeros o un parto en un cayuco. Una mujer embarazada de 8 meses la llevaban en un cayuco al hospital, pero no le dio tiempo y tuvo su hijo con ayuda de la comadrona en medio del lago"
Viaxe a Wirikuta, a montaña sagrada do huichol
"Cuando vas al Quemado vas a encontrar piedras y eso es nuestro corazón. Para a minería de pedras son tesouros, pero para nós é o noso corazón. Si les permitimos cavar no sabemos qué túneles van a hacer y si nos iban a sacar el corazón del Cerro Quemado"...
El cementerio de calaveras y el chocolate de los muertos
El moribundo era cuidado por sus familiares en la casa. Cuando fallecía eran los más cercanos los que en el velatorio realizaban el P'O'Keban. Con mucho cuidado hacían una limpieza del cuerpo sin tocar las zonas sexuales con un trapo húmedo. Con ese agua, según los medios económicos de la familia, se realizaba un chocolate, los más pudientes, y los que tenían menos recursos un pozo
