Diomedes: Apocalíptico Illa
A Illa Pequena de Diomedes é o paso previo para ir á Lúa.
daniel landa
Daniel Landa es el director de la serie documental Un Mundo Aparte. Periodista y viajero, ha recorrido más de 80 países y ha dado la vuelta al mundo.
51 artigos
Curso de formación: creación de documentais de viaxe
VAP presenta este curso no que imos abordar todo o proceso de creación dun documental…
Historias de casco e fortasec
Enrique Vaquerizo descríbenos maxistralmente a tolemia de deambular ao azar por un continente xa desorientado e, á vez, convéncenos para seguilo no seu camiño
A aldea onde os nenos raptar
Colabora en Birmania afixéronse a milagres, multiplicando arroz e sorrisos. Eles desafiaron a desgraza e as escolas aumentaron por barrios feitos con caixas de cartón.
Presentación Macondo africano en Madrid e Barcelona
[st] Un libro que ser bendicido, dixerir e facilitarase. Para os que queren participar nun evento tan importante, o…
Angkor: Marabillas entre marabillas
Hai momentos nos que un home se sente, Sen remedio, desbordado. Ocorre coa morte doutros, co anuncio dunha paternidade, cunha viaxe á fin do mundo, coa guerra, cun amor inequívoco ... e ocorre cos templos de Angkor.
a antesala
"Tranquilo", díxome unha e outra vez. O Pacífico soa como sal e unha illa, ao mar sen límites e á calma forxadas na auga. É só unha palabra pero fala dun tempo de paz e océanos aínda que na memoria dos meus días, É unha forma visceral de anhelar; pacífico é case un concepto violento no amor dos meus pasos.
Homes que comen cans e ras temen
Hai tantos animais nas selvas de Vietnam como nas de Laos. A xente, como nos dixo Juan, o comen todo. Coa sensación de dirixirse a un lugar un pouco saqueado, entramos nas estradas do norte de Laos.
Máis alá das terrazas de Sapa
Saudáronnos co brusco aberto dunha venda de artesanía, sen saúdo nin sorriso. As rúas semellaban un escaparate indíxena e os turistas fotografaron os vistosos vestidos e a alegría forzada nas beirarrúas.
lendas e contos chineses
A praza principal, que hai centos de anos serviu de pousada aos viaxeiros, agora estaba cheo de discotecas onde a música estrelouse co noso desexo de paz.
Yuanyang, o mundo escalonado
A paisaxe era unha escaleira de xigantes, as terrazas de arroz estaban rotas de verde e as vellas levaban as súas cores de orgullo indíxena. Estabamos en Yunnan, o menos chinés das provincias chinesas.
A estrada máis perigosa do mundo
A partir de aí tivemos que gravar, reza e mira para abaixo o menos posible, aínda que para poñer os meus pés había que ver como a montaña se esfumaba e o chan quedaba tan pequeno, tan distante, que me botou unha risa parva e nerviosa, típico de situacións de pánico incontroladas.
Tokio, o formigueiro
Poderíase pensar que nunha cidade onde prima a orde e a reverencia como un saúdo, a discreción é o patrón habitual dos seus habitantes, pero alí, só alí, comeza a parte máis desconcertante da cidade.
Palencia, ao final da estrada
[st] A 40ºC baixo cero todo estaba conxelado, quitaneves, pestanas e o noso humor aventureiro. Foron…
Benvido á guerra (Parte II)
Non sería bo mencionar nosa condición de xornalistas e aínda podería pasar para os estudantes que buscan turismo de aventura, forma de Acerbaixán. Palencia dicir que viaxar de Singapur para facer un documental foi quizais demasiado surrealista para os rusos concentráronse nos ataques chechenos.
Benvido á guerra (Parte I)
Na mañá 28 Setembro 1999 forzas chechenas deixaron a rexión do Daguestán rendeuse ao poderío militar ruso. Naquela mesma mañá, estabamos viaxando nun Ford Mondeo cheo de adhesivos de patrocinadores ao longo das estradas que se aproximaban da fronteira entre a Chechenia e Daguestán.
Baila o mundo
Hai unha linguaxe na que todos nos entendemos, un xeito no que o home se recoñece a si mesmo como especie, unha forma de xúbilo universal: música. Quero pechar isto 2013 cun canto de ledicia, Ben, o que ten que vir é mellor se nos atrapa a bailar, no caso de.
Arriba 7 / Beleza frío
O frío Sempre elegante resultado, sen o canto dos paxaros eo murmurio da choiva. O frío non di nada. Ten algo hipnótico que o xeo azul, a néboa ao amencer, Neve. Eu escollín sete paisaxes brancas, sete cantos illado, onde polo menos eu me sentín tan marxinados que eu penso que estaba indo a mapear.
A cidade oculta de Maya
Case susurros nos dixo que o Mirador foi o maior legado da Maya, que ademais de Tikal, agochada na selva son as ruínas engulidas polo mato, unha cidade máis grande que Chichén Itzá, Máis antiga Palenque, máis esquecido que todos.
Arriba 7 / Praias baleiras
O concepto de imaxes evocativas praia baleira, a miúdo inspirado coco, area branca e un mar no que ve os seus pés, mentres busca cunchas. Pero hoxe eu propoño que afastarse de clásicos tarxetas postais e renunciar ao tema.
A estrada
Estou encantado con estas liñas a través das paisaxes e sons da cidade. Son o sangue de viaxeiro, o que dá vida ao que está a buscar e confunde o que xa se perdeu. Eu me sinto atraído por estradas que non van en calquera lugar, ás veces, porque o meu sitio é a propia estrada.
Bos Aires: un ollar cara atrás
Bos Aires sempre ollar cara atrás, ao cal foi, o que podería ser. Os seus habitantes son capaces de mover anhelo polo pasado. A cidade está viva e aínda así está morrendo de saudade nas esquinas.
Máis fermoso nacer do sol do mundo
Naquel tempo espertar o mundo. Madrugón, café e silencio: sempre compensa. Cada viaxe de madrugada porque é o tempo de tregua, o momento en que o viaxeiro comprende o seu paradoiro. Despois da azáfama das historias é, loop de paso vida alieníxena, os quilómetros de estrada ...
Seúl: socos taekwondo e abrazos libres
Cando un domingo pola mañá, fomos a un paseo coa cara apareceu Insadong abrazos vocación ofrecendo anxo aos transeúntes enlutadas. Cómo podería rexeitar unha aperta libre de impostos calquera rúa en Corea!
