Trollope e clubs: Londres esencia
Londres está moi ligado á literatura. A literatura intimamente ligadas aos seus autores, e autores para os seus clubs. Historia de Londres é antiga, cheo de historias, Lembranza, adornos e edificios do pasado, un pasado que non pode separar colonias ao redor do mundo, colonizadores y colonizados, exploradores e aventureiros. Exploradores da estatura Livingstone, escritores como miña querida Anthony Trollope ou o propio Diaño necesitaron un buen club de caballeros donde tomarse una cerveza. A historia dos clubs de Londres, retirados das listas dos seus membros, de los libros de apuestas y de los enigmáticos registros de reuniones del comité, é a historia social de clase alta inglés dos últimos catro séculos.
Señores usan para reunirse en tabernas chama ata, en 1659, o conde de Oxford, Aubrey de Vere, decidiu chamar clubs. Nestes locais reuníronse na luz de velas, sobre a apostar, bebida e fofocas. Eran clubs privados. Posteriormente viñeron os clubs públicos, o pubs, lugares públicos onde calquera podería incorporarse unha cervexa ou sidra.
A historia dos clubs de Londres é a historia social de clase alta inglés dos últimos catro séculos
Foi en 1693 cando un italiano coñecido como Francisco Branco, cuxo nome verdadeiro era probablemente Francesco Bianco, fundado The White Chocolate House a St. James Street, lo que hoy se conoce como Boodle de. Foi un verdadeiro centro social para os homes influenciados Meeting, incluíndo a política, empresarios, aventureros y escritores. Logo, a cuestión da participación nestes clubs tornouse un privilexio hereditario ou favor especial. Había que ser “alguien” o tener buenas conexiones para entrar a formar parte del club.
Co fin de satisfacer as aspiracións de tales homes, o século XIX produciu un puñado de tales clubs, cada un máis grandioso e solemne. Moitos destes lugares son preservados e ata hoxe a maioría son privados. Son misteriosamente pechado ao público e nada do lado de fóra ten sentido os segredos e luxo en súas paredes.
Obra literaria de Trollope é a esencia da Inglaterra vitoriana
Me imaxino Anthony Trollope, cuxa obra literaria é a esencia da Inglaterra vitoriana, volumes longos e parcimoniosas que representan medios de comunicación social nos modelos da época de detalle, apoiado nunha mesa destes clubs pensando no seu próximo personaxe. Quizás fue en uno de estos locales donde inventó a la despiadada Lizzie de Os Diamantes Eustace. Trollope é un tempo e un traballo que me fascina e que, despois de ler, tuve la sensación de comenzar a comprender un poco la incomprensible naturaleza del hombre inglés. En su novela Os fillos de Duke, Silverbridge pregunta ao pai se el xa foi o Beargarden Club:
-"Nunca"- di o Duque
-"Veña cea comigo."
-"Eu non son un membro do club."
-"Nós non nos importa. Un pode ter quen el quere ".
-"Non é que fan del un promiscuo?".
-"Non, Eu non creo que. Funciona moi ben que camiño. Atrévome a dicir que hai algúns canalhas ocasionalmente. Non sei cando non é falso.
-«La Cámara de los Comunes está llena de ellos.”
O ritmo da vida moderna en Londres converteuse esta cidade pulsante, pero non foi capaz de delegar a maxia destes clubs, que, a pesar do risco de perder a súa raison d'être, aínda proporcionar un aspecto de exclusividade. Os seus membros se pega ás súas tradicións, son seleccionados de entre os demais, Agradezo ao club son compañeiros, comparten amistad, sentido do humor (Inglés, claro) e un xeito de ver o mundo. Es en estos lugares donde permanece la inherencia de los contrastes brutales de este país. En que unha Londres entendida, e os poucos ingleses que están na mesma, apegar ao seu pasado glorioso con tráxico, determinación elegante e un tanto cómico.
O ritmo da vida moderna en Londres converteuse esta cidade pulsante, pero non foi capaz de delegar a maxia destes clubs
Un bo club é moito máis que un lugar onde se toma algo, é un refuxio das vulgaridades do mundo onde ninguén bebe café
logotipo plástico Starbucks, pero porcelana Worcester, e azucre servido con culleres de prata. O Cockney pero fala co acento da monarquía, lento e estirado. Un club nomeou o Reforma ou o Garrick, o Inicio Casa ou o Soho House, privado o no, ben a pena unha parada en Londres, sempre cun vello libro baixo o seu brazo Trollope, perderse entre as páxinas afundido nun sofá vello.
Comentarios (4)
Beatriz García
| #
Mayte,
como sempre, un lugar leerte. Y, como sempre, gracias por acercarme con tanto tino a esos lugares que, aunque actuales, evocan tiempos y literaturas de siempre. Parabéns.
Resposta
Sandra Davila
| #
Mayte
Muy interesante el articulo sobre las costumbres en esa ciudad tan enigmatica, me encntan los temas que escoges.
Resposta
Elena
| #
Mayte,
Foi un pracer ler o artigo. A mí los clubes siempre me han causado muchísima curiosidad y tienes razón en que parece que sus miembros se agarren a ellos como si el momento en el que se crearon no hubiese desaparecido.
No he leído nada de Trollope pero tendré que hacerlo 😉
Regards
Resposta
Amaya
| #
La manera de ser inglesa se entiende mejor a través de este reportaje.
En el País Vasco tenemos sociedades, más populares por cierto, e Inglaterra se compone de este tipo de lugares que reflejan el empeño por mantener estos lugares de encuentro.
Mayte seguro que Londres te aporta muchas otras ideas para seguir escribiendo. Un buen reportaje.
Resposta