Bangkok, 15 anos
Un tende a volver aos lugares felices cun rostro descarnado. A nostalxia de volver a Bangkok viuse distorsionada por esas inesgotables noites de festa, esa mocidade que agora anhelaba camiñar polo barrio de Sukhumvit Road, 15 anos. As rapazas seguen bailando ao branco, pero fano de mala gana, coa urxencia de acertar o cálculo en cinco minutos, para non perder o tempo. Os bares teñen máis publicidade, todo é directo, sen a maxia das miradas furtivas ou se cadra o tempo roubounos algunha das inxenuidades coas que antes miramos o mundo.
Esta vez vin moitos postos de comida rápida, onde antes había postos de rúa con peixe frito e polo picante. A cidade xa non cheiraba ao exótico Oriente. E as mulleres cambiaron considerablemente. Esta foi a primeira vez que vin en rapazas en Bangkok. Antes non había. A importación e o progreso engordan a miúdo o persoal.
Mandouse Bangkok. Hai máis vidro, máis rañaceos e menos lixo nas rúas. Os atascos continúan como antes, pero dun xeito máis civilizado, sen que as motos convertesen as avenidas nun circuíto.
Quizais o tempo roubounos algunha inxenuidade coa que antes miramos o mundo.
Volvín ao centro espiritual de Wat Pho como unha tartaruga regresa á súa primeira praia. Cun amor irreprimible. Teño que admitir que o tempo pasa máis amodo. Gocei como fixen os templos dourados e ese recendido Buda de milleiros de metros de longo. Alí Bangkok reconciliase co outro Bangkok. Pero mirando ao seu redor ve a multitude de turistas, con ese irritante hábito de sacar fotos sostendo un pau coas costas aos monumentos, de tal xeito que moitos ven estupas por primeira vez, xa na casa cando revisan as fotos da viaxe.
Para cousas sobre viaxar facendo documentais, esta vez conseguimos aloxamento na torre do estado de Lebua. Para ser máis conciso, nunha das suites onde se instalou parte do equipo para a película Resacón 2, fusilado en Tailandia. O luxo ten a estraña capacidade de facerche gozar dun lugar ao lonxe, desde unha burbulla. Así, Bangkok presentouse extraordinario dende o chan 52 do hotel, non hai cheiro a fume e hamburguesa da beirarrúa. Ofrecéronnos unha degustación exquisita de marisco e viño australianos, de sobremesas cremosas e incluso cócteles con cores imposibles. Pero entendín que esa delicadeza era típica de lugares ostentosos, non de Tailandia, porque tamén o máis exclusivo tende a perder personalidade.
O luxo ten a estraña capacidade de facerche gozar dun lugar ao lonxe, desde unha burbulla
Quería saír do ambiente de "como non, Señor, agora". Quizais por iso insistín no erro de volver ao lugar onde escribín unha das noites máis divertidas e surrealistas que recordo.. Chamábase "Dance Fever", unha especie de discoteca con música en directo, mozas que poderían dicirche que non, e pantallas nas que recordo que hai quince anos emitían un xogo da Royal Society mentres bebíamos whisky en voz alta. O taxista volveuse tolo intentando atopar o lugar. "Ese lugar non existe" dixo, e preguntou aquí e alá. Era como se me negasen os meus días de festa e que non me podía permitir. Claro que existía, ou polo menos unha vez existiu. Tardamos un par de horas en chegar a "Hollywood". Ese era o nome da antiga "Dance Fever" e si, era o mesmo lugar!
E 1999 Entrei nese lugar con Alberto Fernández e Orson, o que chamamos Pedro Martínez. Os tres emborrachamos, bailamos sen saber bailar, rimos e incluso tivemos que sacar a Orson do escenario, cando comezou a cantar un micrófono de Manolo García na man, animado por unha multitude de tailandeses rindo.
tivemos que sacar a Orson do escenario, cando comezou a cantar un micrófono de Manolo García na man
E 2014 Entrei nese mesmo lugar con Pablo Vidal e Yeray Martín. Non había multitude, quizais porque non foi sábado. Non había música en directo e as rapazas ofrecéronse de xeito alegre. Á beira do escenario había dúas duchas, onde dúas mulleres case espidas se perfilaban baixo a auga.
Pero teño que dicir, que para non romper completamente a memoria ao paso do tempo, en pantallas dixitais, Xuro que é verdade, emite un partido da Real Sociedade.
Volvemos á contemplación da cidade na suite do hotel Lebua.
Bangkok está máis limpo hoxe, máis bonito, pero menos interesante. Quizais a experiencia de Bangkok sexa unha forma de entender como cambia o mundo. O ser humano tende a ordenarse, Está copiado, Está estruturado, falar outros idiomas, limpa as súas rúas e elimina o po das beirarrúas quítalle a esencia dos lugares. E entón as axencias véndenlle un billete para o Extremo Oriente e o viaxeiro chega á cidade e toma un selfie nun restaurante onde as camareiras vístense en trousseau que ninguén xa leva, que pertencen a outra época, e entón, nesa ficción estamos enganándonos no camiño de casa, de volta dun lugar, que como a Danza Febre, xa non existe.
Comentarios (2)
Ricardo
| #
Moi boa historia Dani. Confirma na miña idea que hai recordos aos que está contraindicado volver.
Resposta
Daniel Landa
| #
Correcto, Ricardo, moi certo, pero cando xa está aí, curiosidade… ao final.
Resposta