Estiven en Londres tres veces, pero sempre con présa, como quen quere atiborrarse dun delicioso manxar antes de que o camareiro lle quite o prato. A primeira vez foi hai tantos anos que nin sequera me molesto en facer as contas para non entrar en pánico.. Entón viviu Portsmouth, onde pasei uns meses pelexando coa lingua, beber cervexa e escribir e recibir cartas antes de que Internet irrompa nas nosas vidas, destruíndo toda esa riqueza epistolar.. Foi unha viaxe de un día en tren na que supoño que quería ver o que todos queren ver cando chegan a Londres por primeira vez.. E eu fixen, a xulgar por algunhas fotos que aínda teño, aínda que o único que deixou pegada na miña memoria foi o doente metro, a mestura de culturas que era evidente (afeito a unha España que daquela non era terra de promesas) e a estatua erixida en Waterloo Square en Robert F. Scott, o explorador británico que deixou a súa vida en a carreira polo sur avanzado polo noruegués Amundsen. Imaxino que me sorprendeu a tenacidade británica de exaltar a épica sobre o fracaso..
Hai uns anos visitei Londres dúas veces., dun xeito aínda máis casual, en paradas separadas para ir e volver de Mozambique, onde estar na voda dos meus amigos Francesca e Javier. Naquela ocasión acompañoume a miña muller, que non coñecía a cidade, polo que as dúas rutas contrarreloxo (Non podíamos permitirnos perder o avión.) Convertéronse nunha nova sucesión de temas, o Piccadilly na ponte de Londres, o Westminster a Hyde Park e Palacio de Buckingham, presionado na última ocasión pola busca urxente de aseos (sen un centavo no peto) onde aliviar a vexiga, angustia resolta in extremis grazas aos benditos baños públicos no soto de Trafalgar Square, Dende entón sempre nun lugar especial na miña memoria. Ningún deses días choveu sobre min, que supoño que constitúe un aniversario salientable.
A miña primeira vez en Londres, tiña os dedos nunha man para contar cantas veces estivera nun avión.
Aos dez anos, meu fillo Gonzalo viaxou a Londres coa súa nai e a súa madriña, quen llo regalou para a súa primeira comuñón. O destino escolleuno. Os tempos cambiaran. A miña primeira vez en Londres, nos seus primeiros vinte anos, Tiña dedos extra nunha man para contar as veces que estivera nun avión. Á metade da idade, Fixera máis de vinte voos e xa fora a América, África e Asia Menor, e uns meses despois viaxaríamos polo círculo polar ártico. A impresión, Claro, non podía ser o mesmo.
Que significou Londres para o meu fillo?? “Los guardias reales, o Big Ben, o London Eye…”. Iso dime, aínda, Engadir, “tenía la certeza de que no era solo eso”.
Os ollos dun neno non son os dun adulto, Xa estragado pola sobrecarga de información dixital e afogado en clichés
Os ollos dun neno non son os dun adulto, Xa estragado pola sobrecarga de información dixital e afogado en clichés. Que che chamou a atención da cidade?? “Primeira, Os seus monumentos, que son grandiosos e imponentes ante ti, e ata é difícil ver o seu final a primeira vista. Tamén, as súas interminables rúas e rúas, tan imaginativos y agradables de ver que podrían llenar un relato entero sin ilustración alguna”.
Pero se hai un tema entre temas, é o clima.. Londres Asóciase indefectiblemente coa chuvia. O meu fillo, aparentemente, tamén tivo sorte. “El tiempo fue excelente. Puidemos saír fóra e gozar da cidade todos os días, salvo uno lluvioso y nublado”.
“Lo que más me gustó fue lo bien que nos trataron en alojamientos y restaurantes”
Seguimos coas malas etiquetas que adoita levar o demo: Os británicos non son precisamente agradables de tratar.. Mais, Lembro que cando necesitaba axuda na rúa eran moi amables comigo, a pesar do meu inglés inestable. O meu fillo non parece que o teña peor.. “Lo que más me gustó fue lo bien que nos trataron en alojamientos y restaurantes”. El durmiu nun hotel e eu non pasei nin unha noite na capital londinense, aínda que unha boa opción é buscar un albergue, por exemplo a través Expedia.
Aos dez anos, Os parques de Londres deixaron a súa pegada, “con toda esa naturaleza de la que disfrutar”, algo que enche de satisfacción a un pai, como moitos outros, defende o valor pedagóxico da natureza, e as montañas en particular, como escola de vida, no camiño do pensamento naturalista da Institución Libre de Educación e dos seus actuais herdeiros, co xeógrafo Eduardo Martínez de Pison o cabeza.
Aos dez anos, Os parques de Londres deixaron a súa pegada, “con toda esa naturaleza de la que disfrutar”
A Gonzalo no le gustaron “la cantidad de ruido de los coches de lujo en el barrio de Chelsea ni las largas colas del London Eye, a la que no me subí debido a mi irremediable vértigo”. Y le llamó la atención “el gentío que esperaba el cambio de guardia en el Palacio de Buckingham, aunque merecía la pena ver cómo los inmóviles guardias reales cobraban vida para ser sustituidos”.
La intrahistoria viajera de un niño en Londres se detiene “en las tiendas de souvenirs que tenían muchos artículos en la calle y aun así nadie se acercaba a robarlos” y en los autobuses de dos pisos. “Me sorprendió que conserven las cabinas de teléfono, y algunas hasta decoradas con lana”, Engadir. E afeito á ruidosa sinfonía do tráfico madrileño, o londinense parecía o propio Nirvana. “No escuché muchos pitidos de coches por la calle, ou polo menos oíronnos, menos en Chelsea con los coches modernos”.
A Gonzalo no le gustaron “la cantidad de ruido de los coches de lujo en el barrio de Chelsea ni las largas colas del London Eye
Pídolle agora que me suxire un bo plan para nenos en Londres. “Por exemplo, visita Hyde Park e déitase nas súas hamacas gratuítas; achegamento a Legoland e goza das marabillas feitas con este material de construción, onde tamén podes facer un retrato con pezas de Lego de recordo. E se che apaixona o chocolate tes que visitar a fábrica M.&Señorita, con sus largos tubos dispensadores con los que te sirven el pedido”. E os caprichos da memoria, unha vez, é inextricable. “Al lado nos encontramos a unos jóvenes rapeando y bailando. Me impresionaron sus arriesgados movimientos sobre la cabeza”.
Ambas experiencias, además de separadas por un cuarto de siglo, están en las antípodas por la forma de enfrentarse al idioma extraño: antes como quien camina empujado por el verdugo hacia el garrote vil; agora, con la naturalidad abonada en la escuela bilingüe, en métodos exitosos en la enseñanza del idioma y en la brega diaria con una cultura popular cada vez más impregnada de referencias anglosajonas. “No fue muy difícil comunicarme con la gente cuando me mandaban a pedir cacahuetes en el bar del hotel o cuando tenía que preguntar por los lavabos en algún restaurante, porque esas preguntas ya las habíamos practicado en clase”.
Ambas experiencias, además de separadas por un cuarto de siglo, Están no extremo oposto do espectro pola forma de abordar a lingua.
Do prestixioso Museo de Ciencias Naturais, le sorprendió que “nada más entrar te encontrabas un gigantesco hueso de dinosaurio y unas escaleras mecánicas que desembocaban en una reproducción del sol”. O veredicto tamén é positivo: “Merece unha visita. Su colección de minerales me impresionó”.
