Londres a través dos ollos dun neno
Estiven en Londres tres veces, pero sempre con présa, como quen quere atiborrarse dun delicioso manxar antes de que o camareiro lle quite o prato. A primeira vez foi hai tantos anos que nin sequera me molesto en facer as contas para non entrar en pánico.. Entón viviu Portsmouth, onde pasei uns meses pelexando coa lingua, beber cervexa e escribir e recibir cartas antes de que Internet irrompa nas nosas vidas, destruíndo toda esa riqueza epistolar.. Foi unha viaxe de un día en tren na que supoño que quería ver o que todos queren ver cando chegan a Londres por primeira vez.. E eu fixen, a xulgar por algunhas fotos que aínda teño, aínda que o único que deixou pegada na miña memoria foi o doente metro, a mestura de culturas que era evidente (afeito a unha España que daquela non era terra de promesas) e a estatua erixida en Waterloo Square en Robert F. Scott, o explorador británico que deixou a súa vida en a carreira polo sur avanzado polo noruegués Amundsen. Imaxino que me sorprendeu a tenacidade británica de exaltar a épica sobre o fracaso..
Hai uns anos visitei Londres dúas veces., dun xeito aínda máis casual, en paradas separadas para ir e volver de Mozambique, onde estar na voda dos meus amigos Francesca e Javier. Naquela ocasión acompañoume a miña muller, que non coñecía a cidade, polo que as dúas rutas contrarreloxo (Non podíamos permitirnos perder o avión.) Convertéronse nunha nova sucesión de temas, o Piccadilly na ponte de Londres, o Westminster a Hyde Park e Palacio de Buckingham, presionado na última ocasión pola busca urxente de aseos (sen un centavo no peto) onde aliviar a vexiga, angustia resolta in extremis grazas aos benditos baños públicos no soto de Trafalgar Square, Dende entón sempre nun lugar especial na miña memoria. Ningún deses días choveu sobre min, que supoño que constitúe un aniversario salientable.
A miña primeira vez en Londres, tiña os dedos nunha man para contar cantas veces estivera nun avión.
Aos dez anos, meu fillo Gonzalo viaxou a Londres coa súa nai e a súa madriña, quen llo regalou para a súa primeira comuñón. O destino escolleuno. Os tempos cambiaran. A miña primeira vez en Londres, nos seus primeiros vinte anos, Tiña dedos extra nunha man para contar as veces que estivera nun avión. Á metade da idade, Fixera máis de vinte voos e xa fora a América, África e Asia Menor, e uns meses despois viaxaríamos polo círculo polar ártico. A impresión, Claro, non podía ser o mesmo.
Que significou Londres para o meu fillo?? «Os gardas reais, o Big Ben, o London Eye…». Iso dime, aínda, Engadir, "Estaba seguro de que non era só iso".
Os ollos dun neno non son os dun adulto, Xa estragado pola sobrecarga de información dixital e afogado en clichés
Os ollos dun neno non son os dun adulto, Xa estragado pola sobrecarga de información dixital e afogado en clichés. Que che chamou a atención da cidade?? "En primeiro lugar, Os seus monumentos, que son grandiosos e imponentes ante ti, e ata é difícil ver o seu final a primeira vista. Tamén, as súas interminables rúas e rúas, tan imaxinativos e agradables de mirar que poderían encher toda unha historia sen ningunha ilustración..
Pero se hai un tema entre temas, é o clima.. Londres Asóciase indefectiblemente coa chuvia. O meu fillo, aparentemente, tamén tivo sorte. «O tempo foi excelente. Puidemos saír fóra e gozar da cidade todos os días, excepto un chuvioso e nubrado".
«O que máis me gustou foi o ben que nos trataron en aloxamentos e restaurantes»
Seguimos coas malas etiquetas que adoita levar o demo: Os británicos non son precisamente agradables de tratar.. Mais, Lembro que cando necesitaba axuda na rúa eran moi amables comigo, a pesar do meu inglés inestable. O meu fillo non parece que o teña peor.. «O que máis me gustou foi o ben que nos trataron en aloxamentos e restaurantes». El durmiu nun hotel e eu non pasei nin unha noite na capital londinense, aínda que unha boa opción é buscar un albergue, por exemplo a través Expedia.
Aos dez anos, Os parques de Londres deixaron a súa pegada, "con toda esa natureza para gozar", algo que enche de satisfacción a un pai, como moitos outros, defende o valor pedagóxico da natureza, e as montañas en particular, como escola de vida, no camiño do pensamento naturalista da Institución Libre de Educación e dos seus actuais herdeiros, co xeógrafo Eduardo Martínez de Pison o cabeza.
Aos dez anos, Os parques de Londres deixaron a súa pegada, "con toda esa natureza para gozar"
A Gonzalo non lle gustou "a cantidade de ruído dos coches de luxo no barrio de Chelsea ou as longas filas no London Eye"., que non me acompañei pola miña irremediable vertixe». E chamou a súa atención sobre "a multitude que esperaba o cambio de garda no Palacio de Buckingham, aínda que pagaba a pena ver como os inmóbiles gardas reais cobraron vida para ser substituídos..
A historia intraviaxe dun rapaz en Londres detense "nas tendas de souvenirs que tiñan moitos artigos na rúa e aínda ninguén se achegou a roubalos" e nos autobuses de dous pisos. «Sorprendeume que gardan as cabinas telefónicas, e algunhas ata decoradas con la», Engadir. E afeito á ruidosa sinfonía do tráfico madrileño, o londinense parecía o propio Nirvana. «Non escoitei moitos coches tocar na rúa, ou polo menos oíronnos, menos en Chelsea con coches modernos.
A Gonzalo non lle gustou "a cantidade de ruído dos coches de luxo no barrio de Chelsea ou as longas filas no London Eye".
Pídolle agora que me suxire un bo plan para nenos en Londres. "Por exemplo, visita Hyde Park e déitase nas súas hamacas gratuítas; achegamento a Legoland e goza das marabillas feitas con este material de construción, onde tamén podes facer un retrato con pezas de Lego de recordo. E se che apaixona o chocolate tes que visitar a fábrica M.&Señorita, cos seus longos tubos dispensadores cos que serven o seu pedido». E os caprichos da memoria, unha vez, é inextricable. «Al lado nos encontramos a unos jóvenes rapeando y bailando. Me impresionaron sus arriesgados movimientos sobre la cabeza».
Ambas experiencias, además de separadas por un cuarto de siglo, están en las antípodas por la forma de enfrentarse al idioma extraño: antes como quien camina empujado por el verdugo hacia el garrote vil; agora, con la naturalidad abonada en la escuela bilingüe, en métodos exitosos en la enseñanza del idioma y en la brega diaria con una cultura popular cada vez más impregnada de referencias anglosajonas. «No fue muy difícil comunicarme con la gente cuando me mandaban a pedir cacahuetes en el bar del hotel o cuando tenía que preguntar por los lavabos en algún restaurante, porque xa practicaramos esas preguntas na clase».
Ambas experiencias, además de separadas por un cuarto de siglo, Están no extremo oposto do espectro pola forma de abordar a lingua.
Do prestixioso Museo de Ciencias Naturais, Sorprendeulle que "en canto entraches atopaches un óso de dinosauro xigantesco e unhas escaleiras mecánicas que levaban a unha reprodución do sol".. O veredicto tamén é positivo: «A visita paga a pena. A súa colección de minerais impresionoume"..
