violacións, Carols, feminismo e auxiliares

Por: María Ferreira (texto e fotos)
foto Anterior
seguinte

información título

contido información

1.- Hai dous días unha traballadora do hospital mirou o seu móbil, gritou e saíu correndo cara ao desconcerto de todos. Máis tarde soubemos que a súa filla de seis anos fora violada e que alguén lle enviou un vídeo do suceso.. Os homes escaparon e como a muller non ten cartos suficientes, a cousa non será nada. O mesmo día, un estudante de 25 anos foi condenado a dous anos de prisión por publicar comentarios insultantes Uhuru (o presidente de Quenia) no seu perfil de Facebook. Pero "ollos intelixentes", ¿Eh?

2.- A fin de semana pasada fun botar o lixo, No camiño de volta divertíame mercando froita e puiden ver como un grupo de persoas se abalanzaron sobre as maletas para abrila e comprobar se había algo que puidesen usar. Lembrei que tirara peixe estragado, así que fun díxolles que non o comasen, estarían enfermos, pero saíron coas maletas antes de poder chegar.

A súa filla de seis anos fora violada e alguén lle enviou un vídeo do suceso

3.- Tiven agasallos de Nadal e Rosa, a nena que limpa a casa, preguntoume se podía gardar os envoltorios porque eran bonitos. Non sabía que responder, Acabo de asentir. Entón, Rose comezou a suavizalos con moito coidado e despois dobrouos en cadrados perfectos. Cando rematou, agradeceume.

4.- Nicolás, o rapaz de Kibera que traballa comigo, pasou toda a véspera de Nadal mirando para o ceo, para ver se viu a estrela.
–Que estrela?- Pregunteille cando me dixo.
"A estrela que nos envían para advertir do nacemento de Xesús", respondeu.
–E a viches?
-No, estaba nublado, pero nunca a vin, Creo que sempre miro na dirección incorrecta.

Nicolás pasou toda a véspera de Nadal mirando ao ceo, para ver se viu a estrela

5.- Vivo, como sabes, nun hospital de misión ortodoxa. Os meus compañeiros son exipcios coptos e os seus fillos pedíronme que os vexa cantar cancións de Nadal na véspera de Ano Novo. Parei antes de ir cear cos amigos, pero cheguei pronto. Atopei un grupo de nenos e nenas de Kenia cantando e interpretando pequenas obras de teatro que levaban ensaiando o mes pasado.. Todos o fixeron xenial. O público estaba composto por algunhas das nais destes nenos e un pai. Non había ninguén pertencente á misión hospitalaria. En 8:30 o bispo copto entrou, así que os nenos de Kenia deixaron de cantar e sentáronse xunto ás súas nais. Entón os nenos exipcios tomaron o seu lugar baixo a mirada de todos os membros da misión. Tres cancións de Nadal que ensaiaran o día anterior cantaron, sen graza ningunha. Mais, a igrexa estaba totalmente chea, todos os gravaron cos seus móbiles, todos os aplaudiron moi alto. Preguntábame como diaños esas persoas podían ter tan pouca sensibilidade.
-Por que non se unen aos kenyáns cos nenos exipcios?- Preguntou.
–Porque proceden os kenyáns Kibera e non queremos expor aos nosos fillos a ese ambiente, Imaxina que un día atopan aos nenos que esfollan cola - explicoume unha das nais exipcias.

«Yo no cocino, cociña a miña doncela, Son feminista?», preguntou unha das mulleres da misión

6.- As tardes dos venres as mulleres xúntanse para ler a Biblia e falar da súa semana. Persoalmente lévome moi ben con todos eles, pero non vou ás reunións porque non comparto nin crenzas nin ideoloxías. A cousa é que para celebrar o Nadal decidiron facer un amigo invisible e pareceume unha boa idea participar. Comprei o pequeno libro de Adichie en perigo de Chimamanda titulado "Todos debemos ser feministas", Envolveino con coidado e fun á reunión. Dixo a muller que recibiu o meu agasallo: As feministas son as que amosan o peito, ¿Non? Outro respondeu: E non cociñan. A continuación,, dixo un deles: Non cociño, cociña a miña doncela (Aclaro que a palabra empregada era esa, criada) Son feminista?

Parece que poderiamos axudar máis deixando de axudar

7.- As mulleres da misión decidiron preparar bolsas cun quilo de arroz e un quilo de fariña en cada unha, para darllo aos traballadores kenianos que acudiron á igrexa o domingo pasado. Propuxen que no canto de gastar cartos en algo que durará un mes, poderiamos investilo na educación de nenos ou en empresas familiares. Negáronse porque físicamente non se podían implicar en algo así, querían dicir que non terían a oportunidade de pasar dous días enchendo fariña e arroz en bolsas, e polo tanto non terían a oportunidade de sentirse boa xente. A felicidade daquelas mulleres que o domingo entregar bolsas de comida era inversamente proporcional á utilidade do acto en si. E é que nesta misión, e noutros moitos, parece que o que importa é a satisfacción dos seus membros e non ter un impacto real e beneficioso sobre o terreo. Porque (e isto merece outro artigo) parece que poderiamos axudar máis deixando de axudar.

  • acción

Comentarios (2)

  • Javier Brandoli

    |

    As súas historias, como sempre, ensinan esa parte da vida oculta para os non habitantes. Teu, a túa vida, tamén ten a calidade de descender nas entrañas do humano e do non humano. Vostede, como contacontos, tes a virtude de simplificalas e narralas dun xeito tan sinxelo que transportas ao lector ao lugar onde se producen. A túa sensibilidade sempre me parece bastante razoable, o cal non é doado porque unes a cabeza e o corazón. Por esta cousa de ver e dicirlle paréceme moi boa, un luxo que andas por aquí. Grazas.

    Resposta

  • Rosa Estévez

    |

    Encántame esa visión persoal concisa e atenta das cousas. Este tipo de cousas, que mostran as contradiccións propias e alleas son as que nos axudan a comprender o mundo no que vivimos e non as mensaxes enlatadas sen marxe, claroscuro, o matiz.

    Resposta

Escribir un comentario