Exipto é un xigante que mece o teu interior. Nada é doado alí. A súa xente parecíame ter un certo orgullo triste, de desconfianza cara a un pasado que dá a impresión de que sempre foi mellor. Pero Exipto é inmenso no seu onte, lugar de paso imprescindible para ir a comprender os medos e os odios e a forza e a tenacidade. El Cairo es la urbe en la que todo pasa entre cafés llenos de humo y letras, entre calles atestadas de vendedores y coches y junto a un río, o Nilo, que llega maltratado pero lleno de vida a su fin. Nunca pasé por un lugar que me pareciera tan despiadado e interesante como aquella capital de vivos y muertos. Egipto es único y lo único es obligado verlo aunque sea para odiarlo ya para siempre o para aprender a amarlo al mirarlo del revés. Sus templos y pirámides son inigualables. Su desierto se pierde hacia la nada cuando te alejas del hombre. Sólo allí, sólo en Egipto, la capital del mundo que crucé en un coche durante 21 días interminables. Nadie nos ayudó, todo fueron problemas, pero hoy, casi un año después, estoy deseando volver.
Sudán: o enigma do deserto nubio
En Sudán o deserto esténdese ata onde non hai voz. A liberdade pesa como o mármore e as persoas, ante tanto desconcerto, seguen ancorados aos seus bos hábitos. Aqueles nos que a educación indica que hai que ser xeneroso co estranxeiro e que obrigan a mirar aos ollos para despedirse.