egilearen oharra: Ez dut zorterik izan aurten Mandelak argazkilaritzarekin egindako estalduran. Ekainean Canon txiki eta oso erabakigarria galdu nuen. Abenduan nire talde handia hautsi zen. Pena momentu historiko bateko argazkiengatik. Konpaktu txiki batekin egin ditut.
Gorroto dut Mandela. PACko kidea naiz (Kongresu Panafrikarra). Nire erreferentziak Mugabe dira, Gaddafi edo Castro. Horiek beren jendeari lagundu dioten liderrak dira. begiratu hemen, dena oraindik zurien esku dago. Mandelak denok saldu gaitu».. Hitz horiek Mthatha-n esan zizkidaten, bat 30 Qunutik kilometrora, izen errepikaezina duen emakume afrikar gaztea jendez gainezka dagoen jatetxe batean afarian, bertan ehunka kazetari zeuden, bertan mahai bat partekatu behar izan genuen leku faltagatik.
Lusakan entrenatu zuen arazotik milaka kilometrora
Ia lau urte itxaron eta Mandelaren etxera bidaiatu behar izan dut beste hegoafrikarrek partekatzen duten mezu bat hain argi entzuteko.. «Nire aita eta ama ANCko kideak dira. Askapenaren alde borrokatu zela dio eta nik esaten diot ez zuela ezer egin, arazotik milaka kilometrora Lusakan entrenatzen ari zena. Borrokatu zutenak hemen geratu eta borrokatu ziren. Lusakan edo Robben Islanden zeudenek ez zuten ezer egin. Mandelak ez zuen borrokatu, bere atxiloketa gauza burokratikoengatik izan zen. Dena Mandelarentzat da, baina Sobukwe zen (Robben Island-en isolatuta zegoen PACko buruzagia) baldintza txarragoetan giltzapetuta urteak eman zituena”, esaten dit unibertsitateko neska atseginak. «Liskar handi guztiak beste batzuek gidatu zituzten, ez ANC".
«Nire gurasoei esan diet hilko nituzkeela iraultza sozialistaren bidea oztopatzen badute. Arazoa kapitalismoa da, amaiera eman behar diogu” Eta zer diote?? "Orain bezala barre egiten dute (Barrez hasi nintzen, ideologia batengatik gurasoak ere hilko zituela defendatzen zuen gazteen bultzada entzun nuenean.). Ba al dago gazte asko zure ideia berdinekin? «Ez, zoritxarrez gutxi gara, baina unibertsitatean ez gara elkartzen eta eztabaida taldeak sortzen, jendeak errealitatea ezagutu dezan”. Espero dut ni ere ez hiltzea, gogoratu ketchup-a pasatu dizudala”, esaten diot agur esatean. Barre egiten du eta ez du erantzuten.
Gurasoei esan diet hilko nituzkeela iraultza sozialistaren bidea oztopatzen badute.
Ez nuen inoiz Transkei ingurua bisitatu. heroien eskualdea, nondik datoz Sisulu edo Mandela bezalako mitoak, Askoz ederragoa iruditu zitzaidan Mandelaren ahotan imajinatu nituen aldi guztiak bere Askatasunera Ibilaldi Luzea irakurtzean.. Mantu berdez estalitako muinoak dira, ia zuhaitzik, etxez eta animaliez zipriztindua. Johannesburgoko luxuetatik urrun dagoen Hegoafrika da, Lurmutur Hiria edo gertuko kostaldeko herrietan egon naizen Durban eremuan 2010. Ezaugarri berezi bat zuen Hegoafrika bat zen: ia zuririk ez.
Eta kotxearen kilometroetan etxe borobil txikiak utzi nituen alboetan, ia denak jada zementuz eginak, baina itxura oso umila, oso baserritarra. Beraz, Qunura iritsi arte. Uste dut Mandelak ezin zuela leku hobe batean atseden hartu.. den bezala egingo du, leku lau batean, unpretentious, non aldaketak iragana sufritu zutenentzat bakarrik hautematen diren. "1995era arte ez zen argirik egon", esaten dit Mandelaren hilkutxa noiz igaroko zela itxaroten nuen mutiletako batek ehorzketa aurreko egunean.
Partekatu zuen agure horren hitzak 26 Mandelarekin kartzelan urteak dira hileta honetan gertatu den gauzarik politena
Hori izan zen nire agur pertsonala "liderren partetik, gidarena, lagunarena”, Zer esango luke zure lagun Ahmed Kathrada hurrengo goizean beti eztarrian korapilo batekin entzuten dituzun hitzaldi horietako batean?. Uste dut partekatu zuen agure horren hitzak 26 Mandelarekin kartzelan urteak dira hileta honetan gertatu den gauzarik politena. «ANC taldearekin zoaz. Con Walter; Mbeki, Tambo, Slovo... Nire bizitza hutsik dago, nork aldatuko du?, esan zuen ia hara joateko eskatu zuen borrokalari zahar batek, zerura, zurearekin biltzeko (hori ANCko egungo buruzagiekin zerikusi gutxi duten gizon ahaztezinen belaunaldia da. Ia iraintzen du horiek alderatzeak).
Baina nire ordua aurreko arratsaldean izan zen. Nelson Mandela museotik irten nintzen, eu Qunu, eta errepidera zihoan aldapatik jaitsi nintzen. Lankide gehienak joan ziren hilkutxaren pasabidea jarraitzera Mthathara, kapitala, bertan milaka lagun zeuden kalean. Han geratzea pentsatu nuen, hilobi ondoan, bere herriko jende xumearekin batera. Aitortzen dut ia aukera pertsonala izan zela profesional bat baino..
Dozenaka pertsona ikusi nituen etxe xumeak utzi eta autobidera joaten
Gero, Errepidean nindoala, dozenaka lagun ikusi nituen etxe xumeak utzi eta autobiderantz zihoazela.. Ez zen gehiago egongo 200 pertsona, eremu zehatz horretan bizi den kopuru osoaren oso hurbileko zifra izan beharko lukeena. kantatu zuten, barre egin zuten, dantzatu zuten. "Zer ari zara eskuak gurutzatuta?", esaten dit gazte batek tonu serioz. Gero, nire zalantza aurpegia bere asmoen aurretik ikusiz, esaten dit "hartu, Gaur hemen gaude ospatzeko", nirekin Maputora etorri den Hegoafrikako bandera txiki bat ematen didan bitartean.
Eta orduan hasi ziren hitzak: Han geunden bost bat kazetari sakabanatuta eta berrehun auzokoak, Mandela bizilagunak. Eta itxaroten nuen bitartean berak ireki zuen eskolari buruzko istorioak kontatu zizkidaten; eta denei beti laguntzen zienak; eta beren baserrian edo etxean lan egiten zuten egunak laburbiltzen zituztenak "gizon hark ez zuen inoiz irribarre egiteari utzi"; eta urrutira ikustean eskua eman nahi zioten umeen mendi-hegaletan zehar egindako lasterketak; eta bertatik Mozambike, han bizi nintzela jakin-mina zuten beti, toki hura baino garatuago zegoen, harrotasunez eta mesfidantzaz entzuten zuten zerbait : "Gutxiago?, hori ez da posible"; eta Gabonak.... Gabonak! Esan zutenean harrituta geratu nintzen, Egia, ia gabonetan geunden. Ingurune horretan guztian ez zegoen ezer gogorarazten zuenik, baina ez dago, eu Qunu, auzokidearen hilkutxa pasa eta minutu batzuetara jaiak gogoratu zituzten. Zergatik?
The 25 Abenduan denok gonbidatu gintuen bere etxera
"The 25 Abenduan denok bere etxera gonbidatu gintuen eta haur guztiei opari bat eman zien. Ez nuen nahi umerik jostailurik gabe geratzea. The 1 Urtarrilean gauza bera egin nuen baina adinekoekin”. Hori zen Gabonak Qunu-n. Eta orduan ohi baino sirena gehiago jotzen hasi ziren eta moto-kopurutik urrutian hori jada bizilagunaren autoa zela ulertu genuen. Eta mundu osoa Hegoafrikako ereserkia abesten hasi zen, eta ibilgailua pasa ondoren konturatu nintzen ez nuela nire bizitza osoan gehien miresten dudan motako autoari begiratu ez nuela horretarako azken aukera izan nuenean, Begiratu nituen, Mandela bizilagunak.
