Mar 11 2011 Correspondente do Sur de África: Adeus aos bajular de papo

• Crossing-do-Nilo-in-título

  https://www.viajesalpasado.com/wp-content/uploads/Cruzando-el-Nilo-en-Paraa.jpg

  (...) Correspondente traballo leva lonxe dos bajuladores prominentes papos que roldan a redacción; dese mercado coa baba e noticias (...) Estrañar que o número de horas sobre a calidade das palabras; de tapinhas no ombreiro cando o asunto é peneirado polas reunións; dos miserables que nunca tremer o teclado ...

O mesmo día en que publicou a primeira noticia sobre a posible morte de Mandela nun xornal dixital (colaborar con eles en Sudáfrica) foi un dos destaques da posible morte de Charlie Sheen tras unha orxía de deixalo na cama cunha semana overbooking cartel. Mandela era grande e Sheen foi unha pequena caixa. É? Que Sheen foi a segunda noticia máis lida e Mandela non estaba nin entre os 25 primeiro.

A profesión de xornalismo é o máis bonito, polo menos, Coñezo. Eu traballei e traballou para distintos medios e revistas e eu agora, no exilio, unha nova experiencia, diferente, sorprendente. Correspondente traballo leva lonxe dos bajuladores prominentes papos que roldan a redacción; dese mercado coa baba e noticias; das decisións de quenda ousadas superior sen ler un artigo en liña tenta impoñer a súa titular escandalosa e berrando; de los ascensos a «Virrey de las Letras» de todos los que aceptan que una mentira bendecida bien merece ser una verdad en cuerpo grande y en negrita; para comprobar se o novo facer bo para o pasado terrible; ver que os salarios soben e baixan segundo o que a persoa ten a capacidade de dobrar a espiña; da subida que sempre ten unha escusa para non se mollar, como se tivesen cargas só e só para eles esixiron check-out no supermercado; das estrelas que poñen a firma e Título, esta orde estrita, e chamar o estagiário para enche-las resto; Os boobies, de cretinos, Distribuidores de algodón doce; dos que desprezan os consellos de quen ten algo máis que o comercio; Ba que quedar ata tarde da escritura, ata que eles vexan que é noite na oficina do director e correr polos corredores do tropezarle ascensor; Estrañar que o número de horas sobre a calidade das palabras; de tapinhas no ombreiro cando o asunto é peneirado polas reunións; dos miserables que nunca tremer o teclado ...

Hai historias que contar, para inventar, buscar e vender. Ese é o carallo, interesante para facer miles de quilómetros de Sudáfrica. Vender, sen eufemismos.

Afastei-me todo isto para deixar a España (e unha chea de xente boa e amigos, a gran maioría da xente que eu coñecín en cada un dos medios que traballaron ou colaboraron, sentímolo, algúns son tipo acurralado baixo o crime non sospeitoso ter dito), e eu comece a traballar con este novo proxecto para min, nunha pequena elaboración 40 metros cadrados, miña casa, onde o único ruído que se oe é cando eu conectar a máquina que quenta a auga para preparar o café. Non xa que teño as presións dun salario nin. Hai historias que contar, para inventar, buscar e vender. Ese é o carallo, interesante para facer miles de quilómetros de Sudáfrica. Vender, sen eufemismos.

Mais, nese marabilloso soidade, en que afortunadamente non escribir sobre un país no que veranee o sobriño dun CEO que piden que conte con este título amañece e dúas horas, Ás veces, sinto o baleiro na miña escrita como unha lousa. Onte, por exemplo, publicou que o bispo Desmond Tutu criticou duramente o goberno do ANC e da corrupción desenfrenada (seguramente noticia para dar). Eu tería posta algo tamén se o ben de Tutu dixo que os gobernantes son tan honrado que levar botella térmica de café na oficina? Vostede tería ofrecido? Penso que non, Creo que o bo vende menos, quizais, porque aínda que nos gusta flagelar-nos coas nosas miserias, asume que é normal que as cousas van ben. Eu non podo imaxinar o envío dun correo electrónico e ofrecendo unha canción cuxo título é "Hoxe ninguén morreu en Sudáfrica", que os condena á información, que eu mando, onde sempre terá máis morto que vivo. De feito, ata o momento todas as cuestións ordenei o máis oco foi "a quenda da noite pantasma aterroriza un hospital". Foi a terceira noticia máis vista do fin de semana. Con mortos, , Pero tivo mórbida.

Bonito e fodido nosa profesión en que moitas veces é máis fácil apuntar a outro como culpable que egocêntricos. O correspondente é certo, que o leva para lonxe dos outros para deixar só. Agora só hai un que bajular papo, o máis feo, cando cultivada, mina. Como, a ollar a Charlie Sheen orgias africanos ou esperar para dar Mandela, tomando un caso en 90. Afortunadamente, nesta terra e neste medio, que decide pagar aínda de información de interese para o mínimo, Eu publiquei as palabras de Tutu, as debilidades de Mandela e pantasmas que aterrorizan hospitais, aquilo de que abundan na redacción e eu son só que ás veces me asusta no espello.

PD. Sete anos, hoxe, eu tiña que cubrir 11-M, xunto con un excelente grupo de profesionais. Nós Xornalismo, moi, por días, co estómago revirando. Un gran abrazo a todos aqueles que sufriron a mala sorte de estar involucrado nos ataques e grandes compañeiros e xefes con quen tiven a sorte de traballar nestes tempos difíciles. A cousa máis importante que eu aprendín neste traballo eu aprendín con eles. Un deles compartir esta aventura comigo. A súa sombra é a carón do meu, na foto anterior, sobre as augas do Nilo, cando estabamos perdendo por Uganda soño de facer xornalismo que sempre soño.