Etiopía: adeus a un bo home
Etiopía foi dalgún xeito un retorno á liberdade. Probablemente dun xeito superficial, pero despois de mes e medio nos países musulmáns onde o alcol está prohibido ou se bebe en clubs de pago, as mulleres tápanse a cara e as horas marcan as oracións (nada que criticar), volvemos atoparnos coas nosas vidas, os nosos camiños.
Fomos a Gondar e alí despois dunha avaría de coche coñecemos a Nani Man. Para resumir, podería dicir que o neno é un parvo, outro deses habitantes da aldea global que cre que detrás de cada turista hai unha bolsa de cartos que arrincar. El arranxou o noso coche, ou cobrou que non fixo nada, e despois conseguiunos un hotel e ofreceuse a pasar a noite connosco.
Cre que detrás de cada turista hai unha bolsa de cartos que arrancar
E fíxoo, aínda que Leandro e eu tiñamos pouca confianza nel, levounos a bares que eu non imaxinaría nunha cidade rural etíope. Ese bar podería estar nalgún club europeo elegante. Pero, Estaba en Gondar, no medio dunha miseria apreciable e no medio dunha cidade doutro tempo onde a vida non se vive, supera. E tamén estaba Nani, pedindo bebidas e tomando recibos que pagou cos nosos cartos.
E dende o moderno bar de Gondar pasamos a un bar sorprendente. Era un local pequeno nunha rúa chea de lugares para beber. Había un grupo que tocaba instrumentos estraños e unha estraña voz de muller e un baile estraño e compulsivo que se fai cos ombreiros ata perder o coñecemento.. iso era real, eramos os únicos non etíopes nun mundo onde bailaban con cheiro a incienso e a un chan de palla. E aí tamén nos fartamos de Nani o parvo que nos quería cobrar o triplo das bebidas.. Intentamos explicar que sempre entendiamos todo e que este era o camiño equivocado e que... E mirou pensando "perdín a comisión do taxi".
Un país que nunca debeu ser conquistado por estranxeiros por pura preguiza
Dende Gondar fomos ata Lalibela. Por unha estrada de montaña que se elevaba sobre as nubes descubrimos un país que nunca debería ser conquistado por estranxeiros por preguiza.. tiñan que chegar alí, mira esas montañas eternas de máis de 3000 metros e decidir "mellor imos a casa", as aldeas eran bonitas, borrar, cunha determinada orde. En Etiopía a pobreza é individual porque o país conta cunhas infraestruturas aceptables que medran e medran co Made in China. Dalgunha maneira o Estado está moi por riba da pobreza coa que viven os seus habitantes, sobre todo no sur.
En Lalibela visitamos as igrexas esculpidas na rocha. O guía obrigado dedicouse a ensinar eses tesouros con desgana. O seu único propósito era facernos pagar por todo o que se agochaba tras unha cortina.. Mandeino ao inferno e díxome que ía ao baño para nunca volver. Fixen a visita xunto cun brasileiro que viaxaba só, levou tres días, e algo aburrido e temeroso explicoume que decidira volver ao Brasil. "Pensei que Etiopía era outra cousa", díxome e quedei coa dúbida de que era o que pensara.
O seu pai díxolle que a única coreografía posible era levar as sobremesas nunha soa perna
Pero en Lalibela o protagonismo foi un lonxano e eterno solpor que parecía que nunca acabaría e unha agradable noite coas camareiras e camareiros do hotel que nos contaban os seus soños.. Querían casar con sombras, un quería que a voda estivese lonxe para poder viaxar, e o neno quería ser bailarín pero o seu pai díxolle que a única coreografía posible era levar as sobremesas nunha soa perna.. "Bailar non fai cartos", o seu pai sinaloulle", que me lembrou aquela historia do noso amigo pintor Abdo en Exipto.
E por fin chegou o final desta primeira etapa da viaxe en Addis Abeba (estivemos voando a Maputo para facer o noso safari comprometido con turistas por Zimbabue e Botswana). En Addis pasamos dúas noites divertidas nas que coñecemos a Elias, o propietario do hotel que leva o seu nome, que dignificaba a palabra honestidade. Addis é unha cidade próspera e moderna onde sempre me sinto cómodo.
Pero aqueles días foron máis definitivos que nunca porque alí nos despedimos de Leandro, que volveu a Portugal quizais para non volver. E despedirse de Leandro era despedirse dun eterno sorriso, dos silencios oportunos, da falta de ego, do amigo e do compañeiro. Aprendín moito de Leandro, pero quizais a lección máis importante deste amigo gordito de 63 anos é a contundencia coa que se pode falar en silencio. Non levamos nin unha soa discusión entre os tres en dous meses na estrada. como diría, viaxar contigo "son favores que nunca máis me pagas". Adeus amigo, Foi un pracer viaxar cun home tan bo..
Comentarios (1)
Ann
| #
favores que nunca me pagas…… Gústame.
E o teu texto amplifica ata o infinito o meu desexo de Etiopía. Xa os agrandara moito antes de Ricardo Coarasa.
Resposta