un 07 2013 Un castelo na selva de Nicaragua

• CASTELO II_opt.png

  https://www.viajesalpasado.com/wp-content/uploads/EL-CASTILLO-II_opt1.png1.png

  Só o son da choiva e do fluxo do río romper o silencio dun pobo sen vehículos. Eu perdín a única rúa del Castillo, intentando absorber esa atmosfera de pescadores asilados nos confíns da selva. As persoas parecían felices.

Estabamos sentados nun pequeno barco en capas de choiva amarela e comezou a atravesar o río San Juan. Fomos embebido, sonolento e querendo estirar as pernas, pero fixemos un último esforzo para chamar a súa cámara e rexistro travesía do río. Moito máis tarde veu máis rápido que o noso barqueiro baixou abrazando a marxe do río. Este tramo é coñecido como "caudal do Diaño" e cando as augas calmaron noso guía, Manuel, anunciou o fin da viaxe. Estabamos nunha pequena aldea chamada El Castillo.

Eran cinco horas da tarde eo sol comezou a caer. Levou 30 horas de estrada, aeroportos e ríos de O Salvador, Honduras ata chegar a ese lugar oculto accesible só por barco, moi preto da fronteira coa Costa Rica. E si, valeu a pena.

Eran persoas humildes, afeitos a tormentas e crocodilos, resignado a vivir entre o río eo emaranhado de árbores

A aldea é alargada paralela ao río. As casas son construídas sobre a auga por piares de madeira parece non soster o actual rápida. Só o son da choiva e do fluxo do río romper o silencio dun pobo sen vehículos. Eu perdín a única rúa del Castillo, intentando absorber esa atmosfera de pescadores asilados nos confíns da selva. As persoas parecían felices. De vivendas dentro aberta podía cheirar a peixe cocido con limón e cámara do río. Eran persoas humildes, afeitos a tormentas e crocodilos, resignado a vivir entre o río eo emaranhado de árbores. Coa liberdade ofrecida polos seus pequenos barcos navegaban polas estradas de auga para aldeas veciñas. Ese era o seu mundo.

A fortaleza española que nomea a xente non se encaixan perfectamente neste lugar. Foi máis un exemplo do poder colonial, con ameas, súas paredes de pedra e torres en que os soldados botaron cara piratas que tentan atravesar as corredeiras do río. Hai conflitos atroces ocorridos entre conquistadores e piratas, pero todas as batallas acabou vencendo a malaria. Hoxe é un monumento excéntrico sen turistas, onde os nenos xogan de guerra nicaragüenses.

Hai conflitos atroces ocorridos entre conquistadores e piratas, pero todas as batallas acabou vencendo a malaria

Fóra foi o día e acendeu algunhas lámpadas febles en restaurantes. Fomos a descansar nun pequeno hotel chamado Victoria, onde fomos tratados hai distancia, como nunha casa improvisada, cativante.

El cielo gris se estancó sobre la selva a la mañana siguiente. Alfonso y yo salimos a conocer la Reserva de Indio Maíz. Nos acompañaba uno de esos expertos en detectar cosas que para cualquiera pasarían desapercibidas. Gracias a él encontramos ranas enanas de colores brillantes, radiactivos, pero aquel aspecto de carnaval de las ranitas esconde un veneno que aconseja guardar las distancias. También vimos auténticas procesiones de hormigas gigantes cuya picadura, nos aseguraba el guía recordando un mal paso en la selva, es extremadamente dolorosa. La reserva cuenta incluso con plantas “caminadoras”, una especie arbórea cuyas raíces se extienden sobre la superficie elevando el tronco a más de un metro. As raíces son algo así como pernas capaz de moverse a árbore de varios metros en busca dun lugar mellor para resolver. Árbores eran nómades! A sorte estaba do noso lado cando apareceu unha jaguatirica, un gato como todos os gatos delgado, non moito maior que un gato, pero cando ruge como un león. A súa presenza elegante rematada nosa andaina antes da arreciase choiva. Volvemos á vila embebido.

Nunca fora nunha desas canoas estreitas e, por suposto, nunca imaxinei naquela mañá en Managua acabaría dobrar a San Juan corredeiras nun deles.

Nós confortado o sabor da lagosta cocida e bananas frita mentres espera por el para borrar. Tempestades intermitentes deixou pouco espazo para a planificación e tivo que correr para atender a unha nova experiencia audiovisual. Íbamos a navegar en kayak –anunció Manuel- cruce "O Diaño Raudal". Nunca fora nunha desas canoas estreitas e, por suposto, nunca imaxinei naquela mañá en Managua acabaría dobrar a San Juan corredeiras nun deles. Pero alí estaba eu, coa cámara apuntada á praia e para o ben de Manuel incentivando-me doutra canoa. Alfonso e José Luís fixo as súas apostas na distancia sorrindo. Era imposible dominar a actual ea seguinte cousa que eu sabía que eu estaba rodeado por ondas violentas, non sei o que facer cos remos. Eu aínda me pregunto o quão rápido eu crucei sen virar aquelas onde os piratas ingleses recibiron armas da fortaleza española atrás 400 anos.

Aquela noite jantamos no Hotel Victoria. Seguimos xogando migallas para recoller as tartarugas de río e crocodilos debaixo dos nosos pés. Cremos divertido que encontro en réptiles con casas de madeira, pero os habitantes de El Castillo non bordo dos seus barcos autónoma ante a base.

Pouco despois volvemos de barco, avión en primeiro lugar e, a continuación, para a capital do país. Hai volvimos estrada, mundo o asfalto se esquece de que hai un lugar máxico construído entre o río eo mato, un castelo na selva de Nicaragua.