Homenaje a Nepal
Saris burdeos, as esmeraldas e os amarelos que adoitaban vestir as mulleres sorrintes hoxe percorren as rúas de Kathmandu manchada de sangue e lama. Nenos, siempre presentes, lloran hoy a sus padres, y los padres buscan desesperados a sus hijos. montañas de ladrillo vermello, po e esqueletos de edificios conforman a paisaxe da capital de Nepal, unha cidade que coñecín hai máis dunha década dun país ao que sempre dixen que volvería. E ao que volverei.
Con estes poucos parágrafos quero cavar nos meus recordos e lembrar aquela marabillosa viaxe que fixen a Nepal, a modo de homenaje a los que hoy tanto sufren.
2004, tiña 24 anos e foi a miña primeira vez en Asia. comezamos con India e chegamos a Nepal esgotado, esgotado de tanta intensidade de cheiros, sabores, imaxes e sentimentos. Cruzamos a fronteira entre os dous países en autobús, un deses vehículos ateigados e incómodos que percorren estradas estreitas polo medio do Himalaia e no que cada minuto rezas (ao que sexa) non te saques do camiño, mirando aterrorizado ao precipicio pola fiestra. despois dunhas horas, o dado está lanzado, a mente aprende a relativizar e confiar, para que te relaxes. a xente axuda moito, tranquilo e sorrinte, con esa paz característica dos países budistas.
Chegamos a Nepal desde a India en autobús esgotados, esgotado de tanta intensidade de cheiros, sabores, imaxes e sentimentos
E é o Nepal, despois indio, é coma un lago de auga limpa e morna nun día de verán. é paz e amor, Son parellas de homes e mulleres que se tratan como iguais, é a maxestade das súas montañas e a sinxeleza dos seus habitantes. relaxarse os músculos, o ritmo vital diminúe.
O autobús levounos á capital, Kathmandu. Lémbroo con cariño e cústame imaxinar a destrución Thamel, ese barrio de rúas estreitas e edificios mal situados, animada con mochileros e chea de restaurantes, bares e axencias de viaxes locais. Tan mal situados que non resistiron o ataque da nai terra. Hai aínda máis destrución.
Cústame imaxinar a destrución de Thamel, ese barrio de rúas estreitas e edificios mal situados animado por mochileros e restaurantes
Que será da pagoda de Boudhanath? Teño gravado na miña mente un solpor sentado nese inmenso templo patrimonio da humanidade, vendo pasar, tranquilo, aos monxes, os primeiros monxes budistas que vin na miña vida. Alí aprendín os rudimentos de rezar a Buda, facendo xirar esas rodas como unha oración e encender incenso como ofrenda. que paz!
Foron os meus primeiros templos budistas, con ese aire de película en tecnicolor e eses fieis que camiñan duns a outros coas súas flores, doces e velas, en amplas prazas que comunican uns edificios con outros deixando espazo para sentarse, deitarse, meditar, ler ou durmir.
En Nepal aprendín a amar Asia. Gravei na miña mente unha posta de sol sentada no inmenso templo de Boudhanath
Lembro moitas escenas con nenos, eses nenos que hoxe serán adolescentes e que sofren a pobreza dun país pobre entre os pobres. Riron co teu sorriso, xogaban cos "guiris", aqueles estraños seres vestidos de mala maneira, e volveron ás súas tarefas, seguramente moitos sen escolarizar, outros orfos ou, simplemente, famento.
En Nepal aprendín a amar Asia. E quedei cunha tarefa pendente: camiñar polas súas montañas. Levo once anos esa idea na cabeza e o terremoto non a matou. Nepal necesita axuda, e a mellor axuda é seguir viaxando alí. A súa economía, seu pobo, depender diso.
As fotos deste artigo poden non reflectir a realidade dalgunhas zonas do país actual, pero moitos outros seguen igual, día a día continúa, coas súas barras, restaurantes, axencia de viaxes, as súas rutas de sendeirismo e os seus templos. Por iso espero que os viaxeiros pisen pronto o país que me reconciliou con nós..
