xullo 23 2014 Rindo medo en África

• Kenia-(2)

  https://www.viajesalpasado.com/wp-content/uploads/Kenia-2.jpg

  Antes podía dicir, meu querido amigo cruzou o precipicio pola vía do tren. Os chanzos correspondían aos vellos táboas de madeira; un paso equivocado e caeches no río. E eu estaba alto. E tiña medo.

• Kenia-(1)

  https://www.viajesalpasado.com/wp-content/uploads/Kenia-11.jpg

  Antes podía dicir, meu querido amigo cruzou o precipicio pola vía do tren. Os chanzos correspondían aos vellos táboas de madeira; un paso equivocado e caeches no río. E eu estaba alto. E tiña medo.

• Quenia

  https://www.viajesalpasado.com/wp-content/uploads/Kenia5.jpg

  Antes podía dicir, meu querido amigo cruzou o precipicio pola vía do tren. Os chanzos correspondían aos vellos táboas de madeira; un paso equivocado e caeches no río. E eu estaba alto. E tiña medo.

• Kenia3

  https://www.viajesalpasado.com/wp-content/uploads/Kenia31.jpg

  Antes podía dicir, meu querido amigo cruzou o precipicio pola vía do tren. Os chanzos correspondían aos vellos táboas de madeira; un paso equivocado e caeches no río. E eu estaba alto. E tiña medo.

Sempre chamei ao mes de xullo "o meu inverno estranxeiro".. Pasei os últimos tres veráns Quenia, coincidindo coa estación máis fría, e onde a única forma que coñezo de combater o frío é cun té quente cargado de azucre e leite.

Unha mañá, no centro de saúde Makuyu, Ndung’u (a enfermeira psiquiátrica coa que traballo) Comezou a encher termos de plástico con té quente.. Deume dous para poñer no meu bolso e meteu outros dous na mochila..

"Imos levar té a uns enfermos que viven preto", explicoume.. Xa non era tan novato e sabía que "pechar" significaba dúas horas camiñando, mínimo.

Cando hai algo de vento, As flores caen e cobren os camiños de terra cunha fermosa cor

Montamos, Tomamos o camiño que une Makuyu con Kamahuha, pobo de xacarandas que adoitan estar en flor nesta época. Cando hai algo de vento, As flores caen e cobren os camiños de terra cunha fermosa cor. Sempre me sorprendeu que non haxa turistas nesa zona tan chea de historia e beleza..

Camiñabamos xunto á antiga vía do tren da época colonial, pasando por pequenas cidades. Ndung’u, que adoita contarme historias de pacientes mentres camiñamos, Falabame dunha nena de cinco anos cuxa nai traballaba como prostituta..

Ndung'u estaba a falarme da historia dunha nena de cinco anos cuxa nai traballaba como prostituta.

–Canto cres que cobra unha prostituta en Makuyu??- Pregúntome. Encollín de ombreiros, afeito a perder no xogo de estimación de prezos..

"Sesenta xelins", díxome, gozando da miña expresión horrorizada.. Son sesenta xelíns kenianos, máis ou menos, 60 céntimos de euro. Nese momento tivo toda a miña atención, e continuou coa historia.

–A nai traballa dende as seis da tarde ata as seis da mañá en Kenol, unha cidade a cinco minutos de Makuyu. Cando chegas á casa pola mañá, a nena preparou ugali e té para o almorzo. A nai come algo e vai para a cama, e despois a nena vístese e vai á escola. Cando volve a casa a súa nai non está, tomar té para cear e limpar un pouco.

–¿E di que ten cinco anos??– preguntei abraiado, lembrando os meus cinco anos. El asentiu e parou curto..

Antes podía dicir, meu querido amigo cruzou o precipicio pola vía do tren. Estaba alto. E tiña medo.

Chegamos a un pequeno precipicio; abaixo había un pequeno río, no que segundo Ndung'u había crocodilos. Antes podía dicir, meu querido amigo cruzou o precipicio pola vía do tren. Os chanzos correspondían aos vellos táboas de madeira; un paso equivocado e caeches no río. E eu estaba alto. E tiña medo. Tanto que esquecín a historia da nena. Cando chegou ao outro lado miroume sorrindo.

"Non podo", díxenlle., Téñolle medo. Comezou a rir.

–Non podes volver só a Makuyu –berrou– ¡cómente vivo nestes camiños!!

Non podes volver só a Makuyu, cómente vivo por estas estradas!

Mirei cara abaixo, Mirei as pranchas das pistas, medio podre. Alguén pasou levando dúas cabras, coma nada. Algúns nenos comezaron a apiñarse do outro lado a rirse de min.. Finalmente, Ndung'u veu buscarme, Colleume do brazo e obrigoume a pasar.. Cando cheguei á outra beira parecía un gato hiperventilado..

–O mzungu aventureiro– comezou a chamarme.

Eu camiñei o resto do camiño enfurruñado comigo mesmo por ser tan covarde.. Cando chegamos á casa do paciente íamos visitar, Estaba esgotado. Ofrecémoslle té e sentámonos nunhas cadeiras de plástico., á porta da túa casa. As súas uñas estaban completamente infectadas e Ndung'u dixo que había que retiralas para desinfectarse. Cando rematemos, despois de vendar todos os dedos e charlar un intre, estaba a escurecer, así que fixemos o camiño de volta en "piki piki" (unha motocicleta que fai de taxi) e, pola miña sorpresa, fomos por outro camiño, a pesar de ser máis longo, Non pasei a ponte.

Por que deberíamos evitar esa parte da vida?– contestoume. e sorrín.

–¿Por que non vimos por aquí antes??– Pregunteille a Ndungu cando chegamos.

–Por que deberíamos evitar esa parte da vida?– contestoume. e sorrín.

Fun durmir esgotado e sorrindo polo agasallo que me dera., sen sabelo. O medo é só iso, algo que a xente sente. Algo que forma parte da vida. Sobre todo cando estás lonxe da casa e non entendes como unha nena de cinco anos pode vivir así., ou como unha muller ten que vender o seu corpo para comprar fariña e té.

Se quere saber máis sobre a África proxectos Karibuni: http://www.karibuniafrica.org/