Subiu un nivel entre 3000 e 4000 metros. pode crer? Como se o mundo podería ser virado de cabeza para baixo sen caer nada. O tren soprou o fume e nós vida. Desde a nosa fiestra contemplamos os Andes e a súa estepa de herbas de choiva e xente con coiro curtido polo sol frío.
Subiu un nivel entre 3000 e 4000 metros. pode crer? Como se o mundo podería ser virado de cabeza para baixo sen caer nada. O tren soprou o fume e nós vida. Desde a nosa fiestra contemplamos os Andes e a súa estepa de herbas de choiva e xente con coiro curtido polo sol frío.
Subiu un nivel entre 3000 e 4000 metros. pode crer? Como se o mundo podería ser virado de cabeza para baixo sen caer nada. O tren soprou o fume e nós vida. Desde a nosa fiestra contemplamos os Andes e a súa estepa de herbas de choiva e xente con coiro curtido polo sol frío.
Subiu un nivel entre 3000 e 4000 metros. pode crer? Como se o mundo podería ser virado de cabeza para baixo sen caer nada. O tren soprou o fume e nós vida. Desde a nosa fiestra contemplamos os Andes e a súa estepa de herbas de choiva e xente con coiro curtido polo sol frío.
Subiu un nivel entre 3000 e 4000 metros. pode crer? Como se o mundo podería ser virado de cabeza para baixo sen caer nada. O tren soprou o fume e nós vida. Desde a nosa fiestra contemplamos os Andes e a súa estepa de herbas de choiva e xente con coiro curtido polo sol frío.
Subiu un nivel entre 3000 e 4000 metros. pode crer? Como se o mundo podería ser virado de cabeza para baixo sen caer nada. O tren soprou o fume e nós vida. Desde a nosa fiestra contemplamos os Andes e a súa estepa de herbas de choiva e xente con coiro curtido polo sol frío.
Subiu un nivel entre 3000 e 4000 metros. pode crer? Como se o mundo podería ser virado de cabeza para baixo sen caer nada. O tren soprou o fume e nós vida. Desde a nosa fiestra contemplamos os Andes e a súa estepa de herbas de choiva e xente con coiro curtido polo sol frío.
Subiu un nivel entre 3000 e 4000 metros. pode crer? Como se o mundo podería ser virado de cabeza para baixo sen caer nada. O tren soprou o fume e nós vida. Desde a nosa fiestra contemplamos os Andes e a súa estepa de herbas de choiva e xente con coiro curtido polo sol frío.
Subiu un nivel entre 3000 e 4000 metros. pode crer? Como se o mundo podería ser virado de cabeza para baixo sen caer nada. O tren soprou o fume e nós vida. Desde a nosa fiestra contemplamos os Andes e a súa estepa de herbas de choiva e xente con coiro curtido polo sol frío.
Subiu un nivel entre 3000 e 4000 metros. pode crer? Como se o mundo podería ser virado de cabeza para baixo sen caer nada. O tren soprou o fume e nós vida. Desde a nosa fiestra contemplamos os Andes e a súa estepa de herbas de choiva e xente con coiro curtido polo sol frío.
Subiu un nivel entre 3000 e 4000 metros. pode crer? Como se o mundo podería ser virado de cabeza para baixo sen caer nada. O tren soprou o fume e nós vida. Desde a nosa fiestra contemplamos os Andes e a súa estepa de herbas de choiva e xente con coiro curtido polo sol frío.
Subiu un nivel entre 3000 e 4000 metros. pode crer? Como se o mundo podería ser virado de cabeza para baixo sen caer nada. O tren soprou o fume e nós vida. Desde a nosa fiestra contemplamos os Andes e a súa estepa de herbas de choiva e xente con coiro curtido polo sol frío.
Subiu un nivel entre 3000 e 4000 metros. pode crer? Como se o mundo podería ser virado de cabeza para baixo sen caer nada. O tren soprou o fume e nós vida. Desde a nosa fiestra contemplamos os Andes e a súa estepa de herbas de choiva e xente con coiro curtido polo sol frío.
Subiu un nivel entre 3000 e 4000 metros. pode crer? Como se o mundo podería ser virado de cabeza para baixo sen caer nada. O tren soprou o fume e nós vida. Desde a nosa fiestra contemplamos os Andes e a súa estepa de herbas de choiva e xente con coiro curtido polo sol frío.
Subiu un nivel entre 3000 e 4000 metros. pode crer? Como se o mundo podería ser virado de cabeza para baixo sen caer nada. O tren soprou o fume e nós vida. Desde a nosa fiestra contemplamos os Andes e a súa estepa de herbas de choiva e xente con coiro curtido polo sol frío.
foto Anterior
seguinte
información título
contido información
Subiu un nivel entre 3000 e 4000 metros. pode crer? Como se o mundo podería ser virado de cabeza para baixo sen caer nada. O tren soprou o fume e nós vida. Desde a nosa fiestra contemplamos os Andes e a súa estepa de herbas de choiva e xente con coiro curtido polo sol frío. No dejábamos de mirar, no nos lo permitía aquel vació en la que sobresalían picos con nieve de verano. El tiempo pasaba rápido en aquel tren lento. A lo lejos trotaban las llamas y las alpacas. Algún niño saludaba con sus manos hinchadas de labrar y las mujeres y hombres permitían a sus espaldas un respiro cuando escuchaban el crujir de los vagones. Perú se nos quedaba corto en aquella cuerda de hierro que comunica Cusco y el Lago Titicaca. Estábamos a punto de llegar sin entender del todo si habíamos ya salido.
En las laderas de las montañas de los incas todo tiene una mezcla de alegría triste, como si el desconsuelo fuera el remedio para los males de altura
Salimos temprano, coa luz das primeiras cousas, o xélido vento do orballo nas alturas e as rúas preparándose para un novo ataque. Cusco e o elevado Val Sagrado no Nadal era como celebrar as festas na mesa de Deus. Costantino, un amigo xeneroso, alegre e intelixente, amosounos a súa terra de acollida e regresou a Lima. Francesca e eu desciframos un mapa de auga e barro no que perdernos coa nostalxia típica da zona. En las laderas de las montañas de los incas todo tiene una mezcla de alegría triste, como si el desconsuelo fuera el remedio para los males de altura. Eramos turistas empoleirados nun convoi de antes, séculos atrás, dos que existir teñen que ser moi novos.
Deixamos Cusco con puntualidade andina. O tren fíxose camiño da beleza colonial das postais da cidade. Era outro Cusco, de casas de adobe ou ladrillo onde medrou o musgo nos desaugadoiros. Sempre foi así, tamén en tempos incas: a xente común vive baixo as sobras. O home ten esa capacidade universal para destruír a paisaxe coa súa desigualdade bastarda. Hai uns días tamén collía o tren desde o aeroporto de Nova York ata Manhattan e a escena era a mesma. Con luz e con auga alí, Con montañas de cemento e templos de neón, pero as mesmas colmeas de persoas que sobreviven ás súas vidas lonxe da opulencia da Gran Mazá.
Non foi ata que deixamos o home cando descubrimos os picos de pedra, o gando espallouse entre a herba alta…
Non foi ata que deixamos o home cando descubrimos os picos de pedra, o gando espallouse entre a herba alta, as aldeas sen valados, as miradas furtivas, os ríos sen rumbo, o cheiro do vento, o arrepío do frío, o silencio violento, unha estrada ao lonxe sen apenas coches, un tren que inventou curvas, a beleza de nada. E todo estaba alí, cheo de vida oculta, fuxindo de nós e deles, coa teimuda idea de quedar así ata que se consuman os días. O tempo pasou tan rápido entre eses quilómetros de vales estériles que non sabías onde buscar para non perder nada.
E así foi durante horas e quilómetros, Non sei medir esa viaxe porque a primeira ocorreu rápido e a segunda ocorreu lentamente, ata que o home e os seus vicios volveron. En Juliaca, unha cidade preto do lago, o tren atravesou bazares mortos, caras grises, algúns borrachos que falaban co tren con insolencia e postos onde se vendían restos inútiles doutros mundos. Houbo miles de persoas que abandonaron o convoi de mala gana para non perturbar as súas vidas coas nosas afastadas vidas.. Algúns vendedores deixaron a súa froita ou libros, exposto nun pano, nas mesmas vías polas que pasou o tren. Non se preocuparon en retiralos, bastoulles finxir que non nos viron ata que dubidamos se eramos verdade. Foi unha puta pobreza na que o único que quedamos éramos nós.
o tren atravesou bazares mortos, caras grises, algúns borrachos que falaban co tren con insolencia e postos onde se vendían restos inútiles doutros mundos
Todo quedou atrás, na distancia de dúas realidades dispares que necesariamente se reúnen dúas veces ao día. E no último tramo volveu a calma, a estepa e a auga de Titicaca ao fondo. O asubío do tren soou e sabiamos que chegaramos ao noso destino despois de case doce horas. Facía un pouco de frío. As montañas de Puno estaban feitas de ladrillo e rodeaban unha baía de espellos. Miramos o tren, parou nas pistas, e sorrimos. Coñeces eses sorrisos profundos de felicidade?
Grazas polo estupendo artigo.. De feito, é un dos mellores trens que atravesan a cordilleira dos Andes., viaxar en tren é fascinante, tes que vivir e sentir esta experiencia, como fixo Javier. https://incredibletravelperu.com/
Comentarios (1)
Marco Antonio
| #
Grazas polo estupendo artigo.. De feito, é un dos mellores trens que atravesan a cordilleira dos Andes., viaxar en tren é fascinante, tes que vivir e sentir esta experiencia, como fixo Javier. https://incredibletravelperu.com/
Resposta