No sur de Etiopía xacen tempos. A xente está feita de corda e pólas secas e o seu cabelo son follas de plátano.. As súas aparencias, sen fin, Fanse en ollos mortos nos que fermenta a terra mollada, a lama. No sur de Etiopía os campos soben ao ceo e nos seus frondosos bosques escóndese un medo medoroso. E escóitanse voces e linguas doutros tempos e á sombra do pobo adivíñase a felicidade de chorar. Porque aquelas persoas que sobreviviron ao futuro evitándoo balancean a vida co orgullo de sentirse lonxe, Lonxe.
Ollos mortos nos que fermenta a terra mollada
E entón un coñece a tribo dos Dorze e as súas casas de bambú que as termitas encolle sen piedade ata que o tellado é igual ao baño.. Son casas con forma de elefante, alto coma o vento, que sobreviven á montaña áspera. E alí viven, nunha ladeira perenne onde as mulleres levan leña e auga sobre os seus ombreiros de madeira. E os nenos fan xogos co estranxeiro cunhas regras que non foron inventadas. E os homes gardan mortais de gando.
Daquela vagabamos por prados de pedra verde e perdémonos en corredores de follas que nos conducían a unha fervenza de vapor.. A auga que hai é choiva que esvae polas rochas de abaixo a arriba para non perderse.
E saímos daquela vila de homes e mulleres que se agochaban do tempo camiño de Arbaminch e os seus dous lagos coa sensación de ter chegado onte á nosa cita..
Non parecían homes nin bestas, parecían moldes de barro
E días despois baixamos a Konso e atopamos ao Samai. Estabamos sentados nun bar rústico cando apareceron espectros como nunca o contemplara. Non parecían homes nin bestas, Parecían moldes de barro que apenas facían sombra. E toda a xente de Konso comezou a rodealos e a miralos como se miran pantasmas.
E aqueles homes e mulleres da prehistoria non falaban coa boca, facíano cos ollos.. Nunca vin unha mirada así nun humano.. Semellaban os ollos dun morto ou dunha hiena. E tamén lembro o seu cabelo sen vida coma ramas de acacia. E entón pasou unha vella co peito esgotado colgando da gorxa e a cabeza inclinada ata a cintura.. Pola súa figura parece que tiña cen mil anos. E todos calaron e afastáronse do camiño daquelas sombras. E non puiden sacar a cámara para non perturbar a miña vergoña e os meus medos.
E despois fomos ás montañas para ver á xente de Konso. Pasamos por un mercado onde miles de persoas vendían alento e compraban sangue.. E visitamos unha zona de estruturas de arxila en forma de frecha onde decenas dos seus habitantes nos rodeaban, pedíndonos que lles demos bilis.. Eran persoas moi humildes que se conformaban cun puñado de follas de piñeiro ou cun anaco de pedra ou arame..
Miles de persoas venderon alento e mercaron sangue
E visitamos unha aldea onde a nosa lingua encolleu ata non poder articular palabras. Lembro a imaxe dunha nena de cinco anos á que se lle inchaban o estómago polos vermes e a alma estaba baleirada.. As casas eran valos de pedra e madeira para protexer a vida sen distinción entre animais e humanos..
Despois pasamos por un estraño club de homes. Había uns vellos vestidos con farrapos deitados nunhas pedras. Eran pais que tiveron que separarse das súas mulleres no primeiro ano despois do parto. Non poden vivir con eles por mandato divino e o seu traballo é ensinar a todos os rapaces 12 un 18 anos da cidade, que tamén están separados dos seus pais, a cultura antiga dos seus antepasados. Así xeración tras xeración sen permitir que nada cambie a súa estrita orde de derrotas e fame.
Sen permitir que nada cambie a súa estrita orde de derrotas e fame
E despois móstranse a pedra sagrada dos xuramentos onde se asentan as mentiras e as verdades. Alí van os konso a xurar que fixeron ou non o fixeron baixo a observancia dos anciáns. O que alí se di considérase bo porque o home non inventou un castigo maior que aquela pedra: "Se mentiu no xulgado, xurando na pedra, morrerá en menos dunha semana", dinnos con lóxica de máis alá da nosa mente. "Xa pasou", nos confirman.
E tamén saímos do konso con certa tristeza e respecto polos seus costumes. Tristeza por ver máis pobreza que noutros lugares e respecto por entender que defenden ata a morte o seu legado.
Foi ese o fin de Etiopía. Foi en Moyale, a cidade da dobre fronteira onde durmimos nun burato polo que non circulaba o aire. Xa o domingo fomos á aduana onde policías e funcionarios canalla nos roubaron para que nos deixaran ir 20 dólares e dúas horas da nosa vida. Foi entón cando miramos o calendario e decatámonos de que nos debían mil anos..
