Jumping vacuüm, rivieren die zijn verdeeld, water vluchten. Cataract zijn slechts geografische, scheuren, breuken, schokken ... maar deze chaos is misschien wel het mooiste van de natuur rampen.

Het concept van een leeg strand vaak inspireren beelden die doen denken aan kokosnoot, wit zand en een zee waar je je voeten bij het zoeken naar schelpen. Maar vandaag heb ik stel voor dat we verder van de postkaarten en geef het onderwerp.

Het is onvermijdelijk, het beeld van een meer nodigt de vleug van de zintuigen, brengt de vrede en de rusteloze geest van een reiziger vaak troost in haar oevers. De meren zijn een goed uitgangspunt en een mooie afwerking.

Op dat moment ontwaakt de wereld. Vroeg uit de veren, koffie en stilte: altijd compenseert. Elke reis stopt bij zonsopgang want het is de tijd van de wapenstilstand, het punt waar de reiziger begrijpt zijn verblijfplaats. Dan is er de drukte van verhalen, het leven van anderen passeren loop, de mijl van de weg ...