Ricardo: «Aquí nadie respeta a nadie», murmura o taxista indio que nos leva á estación. É, Eu creo que, a súa eterna ladaíña ante o tráfico diabólico de Mombasa. O seu alivio diante dunha cidade na que, non obstante, aínda me sinto estranxeiro. Estados Unidos, con todo, o pandemonio do coche nin sequera nos fai moita. Agora poderiamos estar gozando da illa de Lamu, un dos destinos estrela do Océano Índico de Kenia, pero renunciamos ás súas praias de postal por un tren vello. Estamos a piques de cumprir un soño e os soños nunca teñen letra pequena. En pouco máis dunha hora, sairás da estación de Mombasa cara a Nairobi. Non é un tren calquera. Trátase do lendario Tren Lunático construído polos británicos hai máis dun século entre o océano Índico e o Lago Vitoria, unha liña de ferrocarril que naquel momento parecía unha tolemia pola dificultade de cruzar sabanas cheas de animais salvaxes. Os encargados de poñer a estrada foron os devanceiros do taxista que agora nos leva á estación, Coolies indios que máis tarde se instalaron Quenia como comerciantes e os que, aínda, moitos kenianos desconfían da súa comprobada capacidade para facer medrar os seus negocios.
Estamos a piques de cumprir un soño e os soños nunca teñen letra pequena
Xavier: A entrada soñada na nosa cabina foi un choque, máis ben como unha labazada ... nasal. Puxemos o pé no ansiado tren, no que imaxinara viaxando durante anos, e a primeira impresión é que esa noite durmiriamos nos baños. Aceite, sen ningunha subestimación, a mediados.
Entón miras a liteira de coiro rachada, un armario apuntalado hai cen anos e unha pequena pía da que sae un ronsel de po con certa nostalxia e mantén o alento no último intento de salvar os golpes que, ás veces, dálle realidade. Entón, ata case morrer de asfixia e díxenlle a Richi: "Vou pedir que cambiemos de camarote".
De volta volvín á fiestra detrás da cal había unha muller e un home que vendían os billetes.. "Perdón, Resulta que na nosa cabina cheira a pipi e estaba a preguntarme se nos poderían mover ”. Míranme sorrindo e respóndenme: "Por suposto, é que hai xente que ás veces usa os lavabos. Sentímolo moito, agora dámosche un novo " . Pola rutina das súas palabras entendín que o inodoro convertido nun urinario era algo común entre a tropa nostálxica, a maioría dos estranxeiros, Que usa este tren?.
A primeira impresión é que esa noite durmiriamos nos baños
Ricardo: Esta non é a plataforma ocupada, caótico, pintoresco e ruído esperabamos. Estamos en familia. Só unhas nais cos seus feixes de roupa e un puñado de mzungus (home branco en suahili) en busca da épica do Lunatic Express que un día subiron Churchill, Hemingway, Karen Blixen ou o emperador etíope Haile Selassie. Un hustler toca a guitarra por algúns xelins. Chámase Leonard Malukeya e dinos que precisa os cartos para pagar a universidade das súas fillas. a súa «Kumbaya my Lord» endulzar a espera, iso parece longo e tedioso. A cabra sempre tira cara á montaña e o máis parecido á montaña que temos á man é o bar da estación, onde imos pedir unhas cervexas. A túa terraza está chea de veciños que ven a televisión. Ninguén subirá ao tren. Só matan a tarde. Pero non venden alcol e temos que subir ao tren para mercar os Tusckers no vagón 220 shillings (algo máis de dous euros) a quinta botella. Sorprendentemente, Ás sete e vinte dinos pola megafonía que o tren vai saír e cinco minutos despois o tren lunático comeza a súa viaxe coxo 440 km enfermo Nairobi. Con nós dentro.
Esta non é a plataforma ocupada, caótico, pintoresco e ruído esperabamos. Estamos en familia
Xavier: O tren comezou coma se tivera que arrastrar todo Mombasa con el. Lento, tremendo, coas dúbidas que requiren as grandes ocasións. A luz do día marchaba cando aquel zombi de ferro comezou a camiñar.
Logo recordo que me quedou coa cabeza colgada da fiestra, animado, contemplando o fermoso desvío da cidade. Pasamos por barrios nos que a vida era fráxil. O que máis me gustou foi contemplar as pequenas luces de fogueiras ou velas que iluminaban a escuridade cada vez máis completa. Deu tempo a intuír todo, para case entender, daquel vello vagón que arrastrou a súa mala vellez con certa dignidade. Estaba feliz.
Deu tempo a intuír todo, para case entender, daquel vello vagón que arrastrou a súa mala vellez con certa dignidade
Ricardo: Colgado da fiestra, superando o cheiro a lixo dos barrios baixos de Mombasa, mastigando o hollín cos ollos, seguramente non podían ofrecernos nada que nos fixese baixar do tren. Estabamos onde queriamos, aínda que o que queriamos non era, certamente, o que imaxinamos.
Os nosos veciños eran un holandés maduro e a súa moza keniana de trinta anos e unha familia local cun bebé.. Comecei a presaxiar que a noite podería ser memorable. Cando nin nos acostumamos ao tren, un empregado comezou a preparar os compartimentos para durmir mentres convocaba aos poucos pasaxeiros a cear cun jingle que acentuaba aínda máis a sensación de decadencia despreocupada.
O reloxo parara medio século no vagón de cea. Asentos acolchados, a fila de abanicos rotativos, a foto murcha do presidente… Aínda que a maior parte do coche estaba baleiro, Insistiron en agruparnos por mesas para aproveitar o espazo e aforrar esforzos. Fronte a nós sentaba a parella holandesa-keniana. Non abriu a boca durante toda a cea e limitouse a susurrar confidencias de amantes á súa parella.. Camareiras, con uniformes brancos e zapatos deportivos, enviaron a cea en menos de media hora: una sopa que habría despertado el recelo del mismísimo Maese Cabra de «El Buscón», un condumio de arroz e verduras e polo de limón con pataca (o singular, neste caso, non é un erro de dixitación). Para sobremesa, unha ensalada de froitas (o plural é extremadamente xeneroso). Cubertos e pratos, noutro tempo de prata, eran de plástico. Non queda máis remedio que refuxiarse no viño: un par de botellas de Frontera, un viño chileno que nos custa 1.200 chelins por botella (o segundo compartímolo cunha nova parella holandesa e cunha muller estadounidense que viaxa soa).
Mentres o xerente e dous septuaxenarios brancos (vellos coñecidos, Eu creo que) Cean ata que todas as bandexas estean baleiras, Javier e eu agasallámonos cun deses luxos que magnifican unha viaxe e completan a cea con medio quilo de xamón que voou desde España para a ocasión., unha delicia que case fai levitar a Javier.
Para a cea servíronnos unha sopa que espertaría a sospeita do propio mestre Cabra
Xavier: Night at the Lunatic é un soño a medio construír. Nunca durme completamente, nunca espertas. Volvemos á cabaña despois de cear e atopamos as nosas camas feitas. A porta non se pechou correctamente. Non importa, deitámonos e comezamos a non durmir, para non espertar.
E nese sono esperto notaches que o convoi paraba nas estacións onde, ás veces, levantaches a cabeza e viches claras pantasmas. Ás veces, fixeches cálculos se pasabamos Tsavo ou chegamos a Marte. Non era real aquel silencio roto polo crujido da locomotora e iso, como todo o que non é real, fíxose fascinante.
Night at the Lunatic é un soño a medio construír. Nunca durme completamente, nunca espertas
Ricardo: Ás cinco e media non podía máis. Durmir co teito a dous metros da miña cabeza perseguíame un pouco. Levanteime para aliviar a vexiga. Non foi o primeiro, Claro. A cisterna do inodoro xa estaba a rebordar e querían fuxir.
Queriamos ver o amencer, pero a bruma secuestrara o sol. África xa estaba en pé. Os nenos víanse de camiño á escola, xente en bicicleta, estendendo cabanas… No almorzo repetíase a mesma escena que na cea, aínda que neste caso compartimos mantel coa mocidade holandesa, moito máis falador. Zume, algunha froita, tostadas duras a sílex e un puñado de fabas e salchicha mentres nos golpeaba o estalido da plataforma raquítica entre as carruaxes.
Te fixeron querer preguntar en que coche estaba velado o corpo do Tren Lunático.. O seu funeral tivo lugar hai moito tempo, pero ninguén se decatou e o lendario tren segue funcionando, esvaecendo calquera indicio desa épica que no seu día o fixo único.
Queriamos ver o amencer, pero a bruma secuestrara o sol. África xa estaba en pé
Xavier: Creo que as paradas do tren foron a miña maior sorpresa. Nunca presenciei un tren tan solitario en África. Cada parada converteuse nun réquiem. Apenas había xente nas plataformas, nin a tolemia de carga que esperaba subiu e baixou, nin vin centos de pasaxeiros, como supuxen, colgar das fiestras. Nada era como eu imaxinara e, con todo, iso pareceume que daba un significado marabilloso a todo o que eu contemplaba. Esa certa desolación foi case poética, foi unha oda á derrota, algo que sempre me desperta o interese. Gustábame mirar desde a miña fiestra a vellos e nenos que estaban sentados nas estacións agardando por outros, quizais algo vivo, pero non para nós.
Nunca presenciei un tren tan solitario en África. Cada parada converteuse nun réquiem
Ricardo: A noite roubáramos o camiño por Tsavo, o sorprendente parque de elefantes vermellos e leóns devoradores de homes sen melena (os descendentes daqueles que pagaron caro a insensatez de poñer unha liña de ferrocarril entre animais salvaxes). Só o Parque Nacional de Nairobi podería redimirnos e ofrecernos un safari fugaz nos carrís. E a piques de entrar na capital vimos por fin cebras, gacelas e algún que outro ñu arrastrando as súas reticencias pola sabana. O tren nin os fixo pestanexar, coma se quixeran deixar claro que foron os primeiros. Fomos dun lado a outro do tren, coma se o vagón fose un jeep, Ata que os animais deron a batuta ás favelas de plástico e lixo que facían mudos os soños.
A piques de entrar en Nairobi vimos por fin cebras, gacelas e algún que outro ñu arrastrando as súas reticencias pola sabana
Xavier: O tren remata co talón do mundo, ou no cu, co perdón. Unha pequena lección, un éxito de realidade. A vella máquina pasa polos barrios baixos antes de chegar a Nairobi (barrios) dende as aforas. Detrás da xanela, cae toda a nostalxia dunha viaxe que agora parece "luxo" torcer a mirada cara a África tantas veces contemplada na que acaba con razón esta viaxe.. Xa non hai soños e pantasmas, xa non hai cadáveres metálicos. Están aí, carne e óso; De verdade contemplaba aos mortos mentres estivesen vivos. Sen poesía, sen textos para recordar de Churchill, ateigado de absoluta miseria, sen na honra de permitirlles ser enterrados cando xa non teñen vida. Non ven o tren, simplemente evítano para que non os pase por encima. O realmente lunático desta viaxe é contemplar a esa xente. Esta estraña e fascinante viaxe non podería ter un final mellor para que todo teña sentido.
