In de schaduw van Torres del Paine
Het zuiden van de wereld eindigt met een uitbarsting. Waar de Andes eindigen, natuurgebieden een laatste steenfestival. We zijn als afscheids de Chileense grens overgestoken want aan de andere kant, alleen vicuñas en ñandús regeren het ongetemde land van groene meren en onmogelijke bergen.
De onverharde wegen waren duidelijk. Er is niemand meer in die hoek van Amerika. De Patagones waren de oorspronkelijke bewoners, maar de mens eindigde de mens en vandaag is alleen de echo van de wind te horen. Het beeld van de Laguna Amarga leek mij eeuwig. De schittering van de wateren leek een eerbetoon te zijn aan de meest onstuimige Patagonische profielen: Het Torres del Paine.
We logeren in een hotel, dat is meer als een hut of toevluchtsoord of gezichtspunt, in ieder geval plaats voor contemplatie. Door de ramen komt alle kracht van een verticaal landschap binnen, een monsterlijke schoonheid gemaakt van eindeloze kliffen en stenen. De lucht is welsprekender dan welk woord dan ook, wanneer de condor over de toppen van de Andes vliegt.
De lucht is welsprekender dan welk woord dan ook, wanneer de condor over de toppen van de Andes vliegt.
We besloten de toren van een zonsopgang te beroven en bleven aan zijn voeten gestationeerd, in de hitte van een koffie, met de eerste lichten. De wolken kwamen in botsing met de rotsmassa en het leek me dat zelfs de tijd zijn gestalte niet kon eroderen. Dan, als een tromgeroffel, we zijn getuige van de gloed van de dageraad. Bliksem kleurde de rotsen in een circusspel, een lichtshow die ons die ijzige ochtend achterliet, geëtst op de kaart van herinneringen.
We verlaten het Torres del Paine National Park, zoals iemand die een droom verlaat, proberen realiteit en slaap te onderscheiden.
Er zijn plaatsen die zelfs de verbeelding niet kan ontwerpen, overdrijving van de natuur. Het Andesgebergte sterft met elegantie, hooghartig, met alle waardigheid die een steen kan herbergen.
