Sandwich haven: waar de grond breder is dan de lucht

Sandwich haven

Ik voelde me minimaal. Ik ben dat punt dat in de verte wordt gezien. Ik begon tussen de duinen te lopen zonder te weten waar ik heen moest. Ik wilde de zee naderen, dat leek dichtbij, Met zijn blauwe toon en die tong van zand die tussen zijn golven draaide. Het was niet, Het was heel ver, medité cuando ya había caminado dos leguas de viento. Pero ya no había vuelta a atrás, ya sólo quedaba trepar hasta la cima de la siguiente duna, e intentar ver cómo de ancho era el mar y si cabía en el horizonte. No había nadie allí. We waren alleen. Mis amigos se habían quedado atrás. Había demasiado espacio para incomodarnos.

Yo sólo quería estar solo para disfrutar de aquello, retenerlo. Regresé agotado y feliz, cohibido ante un escenario incierto, y Tom, un norteamericano que viajaba por Namibia y que se unió a nuestro grupo en aquella excursión, me enseñó varias fotos que me había hecho. Una es esta. Tomando luego una cerveza juntos me dijo: «Dame tu email y te las envío». Se lo di, convencido de que posiblemente no lo haría porque se le olvidaría. la euforia de los encuentros casuales se suele desvanecer. Un mes después lo hizo. Me envió varias fotos de aquel día en Sándwich Harbour donde entendí que el suelo puede ser más grande que el cielo.

Foto: Tom Miller

Breng nieuwe reacties op de hoogte
Informeer
gast

0 Reacties
Online-opmerkingen
Bekijk alle reacties
Dit is de manier0
U heeft nog geen producten toegevoegd.
Ga door met browsen
0