*Dit artikel is vertaald en gepubliceerd in de Estse krant Postbode met wie ik iets meer dan een jaar heb samengewerkt.
Ik ben Spaans en half Italiaans. Negen jaar geleden verliet ik mijn comfortabele leven in Madrid en werd een internationale correspondent. Ik heb twee jaar in Zuid-Afrika gewoond, drie in Mozambique en vier in Mexico. Vanuit elk van deze landen heb ik het geluk gehad om door hun omgeving te reizen en het zuiden en oosten van het Afrikaanse continent grondig te leren kennen., Caraïben, Midden-Amerika, Zuid-Oost Azië…
En 2014, Ik reed van Madrid naar de grens van Turkije en Syrië, waar de bommen ons verhinderden om te passeren en ons dwongen om het voertuig op een vrachtschip te zetten in de stad Iskenderum, om van boord te gaan op de Egyptische Damietta, en van daaruit het hele Afrikaanse continent doorkruisen naar het zuidelijkste punt, Kaap Agulhas, Zuid-Afrika. Die reis is misschien wel de grootste les die ik ooit heb geleerd.. Ik zag de wereld met elke mijl achteruitgaan. Ik begon te reizen door een plaats waar paspoorten niet aan de grens hoefden te worden getoond en ik eindigde de reis over een aantal grenzen waar de bewakers moesten worden omgekocht om te kunnen passeren ondanks het feit dat alle papieren in orde waren. Maar ik ben die reis ook in Spanje begonnen, een land waar iedereen verdrietig en boos was omdat de economische crisis hard toesloeg, wat was waar?, maar waar ziekenhuizen perfect functioneerden, scholen, politiebureaus of openbaar vervoer, en ik eindigde de reis op een plek waar mensen gelukkig waren ondanks dat ze niets hadden.
In Afrika konden de meeste mensen niet eens dromen van de levensstandaard van al die miljoenen depressieve mannen die..., en zij zijn, de Europeanen. Ten koste van een sessie met de psycholoog die de depressies geneest van zoveel Europeanen die door hun pech worden geteisterd, een Afrikaans of Midden-Amerikaans gezin eet per week. Sorry voor de demagogie die soms het nadeel heeft dat het echt en wreed is.
Met de kosten van een sessie van de psycholoog die de depressies geneest van zoveel Europeanen die door hun pech worden geteisterd, een Afrikaans of Midden-Amerikaans gezin eet per week
als europees, armoede, ik bedoel de waarheid, degene die uitzaaiingen heeft in de samenleving, Ik heb haar geleden ontmoet 17 jaar in Lima, Peru. Hij liet het me in één keer zien Juan, een jongen van nog geen drie jaar die in de stad Ladrilleras werkte. Hij werkte midden in een droge stoffige woestijn en draaide de honderden stenen die zijn ouders elke dag maakten. Ze spreidden ze op de grond en hij, voor zijn gewicht, Ik was de enige die erop kon stappen zonder ze te breken en ze te drogen in de zon. Ik verzeker je dat ik sindsdien niet ben gestopt met reizen en dergelijke scènes heb gezien, en veel erger, in veel delen van de wereld. Weet u dat ze in veel landen kinderen op het platteland pas registreren als ze vier of vijf jaar oud zijn, omdat ze geen tijd verspillen met naar de stad gaan om een nutteloze procedure te doen, omdat velen in hun eerste levensjaren sterven? Ze noemen ze de naamlozen, en ze begraven ze in het veld zonder zelfs maar een record dat zegt dat ze zijn geboren.
Over een paar dagen verander ik het land waarin ik woon weer. Ik verhuis om in Rome te wonen. Bijna een decennium later, daarom, terug naar europa. In deze negen jaar ben ik een immigrant geworden die naar huis terugkeert en de realiteit aanschouwt vanuit hoeken die ik voorheen niet had.. Ik zie de opkomst van nationalisme, de komst van de Brexit, van extreemrechts en extreemlinks, het gevoel dat er in heel Europa een groeiende stroming is om te geloven dat het continent een mislukking is en dat de schuld van alles bij de Europese Unie ligt. Lokale politici vonden een excuus voor hun fouten in een hogere administratie dan ze kunnen aanwijzen zonder verantwoordelijk te zijn. Angsten kwamen in de Europese samenleving, het egoïsme van de rijken die zichzelf van de armen willen scheiden, het gevoel dat je jezelf van alles moet afschermen om niets te verliezen.
En het verbaast me dat Europeanen niet weten dat ze op een klein eiland van welzijn en mensenrechten op de wereld leven.. Dat, bv, onderwijsnormen, rechtvaardigheid of gezondheid van de meerderheid van de Europese bevolking zijn gewoon onbereikbaar voor de 75% van de rest van de wereldbevolking. In El Salvador, bv, geluk hebben is dat de bendes je niet voor hen laten werken of dat ze je niet vermoorden. En Nepal, waar de erfenis van je moeder niet mee werkt 14 jaren van prostituee zoals zij om het gezin te onderhouden. En in de Verenigde Staten niet op straat leven. Ik heb een verslag gemaakt over 2016 over een groot aantal daklozen in Californië en volgens gegevens van de regering van Californië zelf, 40% van de bevolking leefde in armoede of op de rand van armoede. Miami, New York, Chicago… al met al slapen er hordes daklozen op de trottoirs. Uit een telling van twee jaar geleden bij een NGO bleek dat: 3.000 de mensen die op straat leefden in Parijs, in New York is het cijfer 60.000.
Uit een telling van twee jaar geleden bij een NGO bleek dat: 3.000 de mensen die op straat leefden in Parijs, in New York is het cijfer 60.000
Denk niet dat ik niet begrijp dat er in Europa natuurlijk uitdagingen en ongelijkheden zijn om op te lossen, maar het valt me op dat het antwoord is om alles te slopen en je depressief tot het uiterste over te geven. Eens in Madrid vertelde een vrouw me dat de bediening van de bussen nu jammer was omdat ze minder vaak passeerden dan voorheen.. We stonden te wachten bij een halte waar een scherm de exacte resterende tijd voor de volgende bus aangaf., we zouden in een nieuwe bus stappen die airconditioning en wifi had en waarvan de prijs werd gesubsidieerd door de instellingen. Ik wist niet wat te zeggen, Ik had net twaalf uur in Mozambique gereisd in een busje met kippen, waar is er ruimte voor? 12 mensen en we gingen 22, en wiens remmen zonder remblokken waren en drie keer moesten stoppen om water in de motor te doen. Zo reis je in Afrika, Amerika en een groot deel van Azië, in oude en vervuilende bestelwagens zonder garanties voor veiligheid.
Dat waren tijden toen hij terugkeerde naar Europa mensen horen klagen over alles. Sommigen vertelden me dat ze alleen de loterij zou kunnen spelen en ik dacht dat ze niet wisten dat de belangrijkste loterij al had aangeraakt: geboren in Europa.