Tallinn: terug naar de betoverde stad
Terug naar een plek die de ban heeft zijn risico's. Het is als het zetten van een impuls aan het geheugen. Bijna altijd te verliezen. Hoeveel fantastische herinneringen, geïdealiseerd in de tijd, hebben een teleurstellende tegenbezoek verkruimeld? Voor mij kom ik tot een paar gedachten. Er zijn hoeken van de wereld zo bijzonder dat het beter is om nooit niet terug te verleiden lot. U houdt de emotionele buit van geleefde ervaring beloning genoeg. Waarom risico? We, Ook, we zijn niet hetzelfde en dat wij knijpen vóór nu misschien alleen aangemoedigd duwt ons naar een haastige foto, een universele jeuk de "I was there".
Ik was bang om terug te keren naar Tallinn tien jaar later. Vervolgens enkele dagen in de Estse hoofdstad bracht hij op grond van zijn naderende EU-lidmaatschap. Het maakte deel uit van een delegatie van de pennen op uitnodiging van de Europese Commissie (met dank aan mijn goede vriend Miguel Angel Benedicto). Ik herinner me, zelfs, had de gelegenheid om te interviewen met Estse president. Verschillende dingen hebben hun stempel gedrukt: zijn heldere nachten (opschieten met ambacht en hobby), technologische imprinting (Ik was verrast dat de Esten betalen met een kaart om het papier en dat de bijeenkomsten "digitale" ministerraad heeft plaatsgevonden zonder een greintje van papier op de tafel), de kracht van het onderwijs van Spaanse en, vooral, de schoonheid van zijn historische, meer als een van die betoverd steden bevolken de pagina's van de Amadis van Gallië en zij tot de verbeelding van onze Don Quijote.
Er zijn hoeken van de wereld zo bijzonder dat het beter is om nooit niet terug te verleiden lot. U houdt de emotionele buit van geleefde ervaring beloning genoeg
Maar al die angsten werden weggenomen als de veerboot in de Baai van Tallinn kwam. De oude stad was zo vlekkeloos als hij zich herinnerde, met zijn straten fantasie, koepels papier, hun daken geleend van een verhaal van Gebroeders Grimm, de wanden en beladen met enigmas, die uit die perfecte aquarel, heuvel Toompea. De euro was niet zat niets mis met de oude Tallinn, zeker een van de best bewaarde middeleeuwse steden in Europa. We hadden de hele dag voor de boeg alvorens terug te keren naar Helsinki. Het was een vluchtige reünie, maar intense. Hij werd gedwongen om te ziften door middel van herinneringen, op zoek naar die plaatsen die me verleid.
De ruggengraat van elk bezoek aan Tallinn is de Pikkjalg (street lange been), een stijging van de Torre Margareta (de natuurlijke ingang van de zee) hasta Toompea. Gewoon beginnen met de tour moet recht om de toren te beklimmen draaien Church of St. Olav, met 124 meter (Hij kwam om te meten 30 meer) Het was ooit het hoogste gebouw in Europa. upload 234 stappen (hoewel de toeristische brochure punt 258) een wenteltrap krachten om meer adem dan een keer te nemen, maar het overwinnen van de beklemmende sfeer, het uitzicht vanaf de top zijn gewoon prachtig (in ruil voor slechts twee euro).
De oude stad was zo vlekkeloos als hij zich herinnerde, met zijn straten fantasie, koepels papier, hun daken ontleend aan een verhaal van de gebroeders Grimm
Pikk weer Jalg, gebouwen die vereisen rommelen in de gids slagen. Ik blijf met drie: de Casa de las Tres Hermanas (nº 71) en haar prachtige gotische dekking; de Huis met de Zwarte (nº 26), het voormalige hoofdkwartier van een vereniging van handelaren (mee-eter is San Mauricio, uw werkgever, gemarteld in de dertiende eeuw) en de modernistische gevel van het voormalige hoofdkwartier van de Gilde ambachtslieden van San Canuto (nº 24). Ondertussen art, prozaïsche detail: een sneeuwploeg zweven in de kofferbak van een auto geparkeerd op de nabijgelegen Lai heel duidelijk spreekt over de hardheid van de Estse winter komt eraan.
Mijn geheugen had niet verpletterd het geheugen van de Stadhuisplein. Tijdperk, in werkelijkheid, Hij is met behoud van de scherpste. de Soportales, de achthoekige toren oneindige naald, de knipperende draken, de wachters, de apotheek van de vijftiende eeuw… Een stop langs de weg voor het aanpakken van de klim naar Toompea zoek naar hun standpunten. die van Patkuli en De punt van het Hof Ze worden speciaal aanbevolen, met een panoramisch muren en torens omgord over zee. In de eerste snuggles we een landgenoot die Spaans spreekt. Wat heeft hij geleerd autodidact in vier jaar oefenen met toeristen (een patroon van oplichters kun je overal in de wereld die een vergelijkbare woordsoorten). Zij is van plan om een aantal munten te verkopen van de Sovjet-tijden (Estland is niet onafhankelijkheid van de Sovjet-Unie 1991). Vier in ruil voor vijf euro. Ik heb nog nooit verlangen collector gehad. Waarom wil ik een munt met de beeltenis van Stalin?
Alexander Nevski-kathedraal in, de koster neemt glans goud kaars lampen zolang het gebed lijst onvervulde
Straat lange been leidt tot de catedral ortodoxa Alexander Nevsky, symbool van Russische overheersing. Twee oude vrouwen vragen aan de deur om een aalmoes, aan de voet van de trappen, behoorlijk succesvol. In, de koster fleurt de gouden lampen van lange kaarsen op als de lijst met onvervulde gebeden terwijl de gelovigen dicht bij de afbeeldingen staan met de afbeeldingen van de heiligen die gunsten en dank fluisteren.
In het nabij gelegen park Lossi Plats de kou kleeft aan je gezicht, dus na een wandeling door het kasteel en de middeleeuwse toren, Pikk Hermann, waar 1991 Estse vlag werd opgevoed als een bevestiging van de nationale soevereiniteit hersteld, gingen we naar beneden naar een zijstraat die leidt naar een andere toren, Kiek in de Kok, die met tuinen stijgt (Harjumägi) dat de herfst kleuren en tinten heeft gesublimeerd.
Toch overleeft een poort die handelaren van de lagere s nachts gesloten om te voorkomen dat de edelen mancillasen de eer van hun vrouwen
Retracing onze stappen, de la misma Longshanks nace Korte been, Straat korte been, door steile trappen, door een boog onder de muur vol met geschiedenis en symboliek. Hier is een houten poort die de kooplieden van het onderste deel elke nacht stevig sloten om te voorkomen dat de edelen de eer van hun vrouwen aantasten. Vandaag, Elke keer dat er een vervanger is voor de gemeenteraad, nemen de ontslagen burgemeester en zijn plaatsvervanger het over om goed nabuurschap tussen alle landgoederen van de stad te symboliseren. De zware deur hoeft 's nachts tenminste niet meer te sluiten.
En la misma Long Leg, we stoppen om te eten in het restaurant van de hotel Old Town (nº 29), gelegen in de kelder van het gebouw. We kozen voor een typisch Ests menu: en "haring" (roggebrood met gerookte forel en diverse smaakmakers) van aperitief, "Haringaardappel" (haring met aardappelschuim en ratatouille) en, als dessert, kamakreem, een heerlijke mousse. Je kunt het onmisbare Estse bier niet missen, Saku, een halve liter die drie euro kost, de helft van de prijs van Finland.
Onder de beloningen van deze zonsondergang die langer wordt alsof hij niet doodgaat, de passage Katarina, een van de meest charmante plekken in Tallinn
Met de dag op het punt om op de knie te vallen, twee ontdekkingen en een reünie. De laatste met de Puerta Viru en zijn twee torens, een van mijn meest vergankelijke herinneringen aan mijn vorige verblijf in de stad, bezaaid zoals toen met bloemenstalletjes. Onder de beloningen van deze zonsondergang die langer wordt alsof hij niet doodgaat, de Katarina passage, een van de meest charmante plekken in Tallinn. Tussen Vene en Müürivahe straten, deze geplaveide doorgang loodrecht op de muren wordt bewaakt door enkele grafstenen uit een oud dominicanenklooster (sommige uit de veertiende eeuw) die tegen de muur staan opgesteld. De Steeg, met hun bogen die haar lijken te beschermen, straalt een aura van mysterie uit waaraan de reiziger niet kan en wil ontsnappen.
Terug naar de veerboot, een toevallige ontmoeting met een landgenoot, sevillian hij, en een dosis realiteit voor zoveel fantasie. Hij studeert aan Icade en werkt sinds drie maanden in Tallinn. "Hier betalen ze ons alsof we ballen naaien in Singapore", betreurt dat het ons eraan herinnert dat het minimumloon in Estland dat is 250 EUR.
"Hier betalen ze ons alsof we ballen naaien in Singapore", klaagt een landgenoot die al drie maanden in Tallinn werkt
We brachten de laatste minuten door in Tallinn en er is geen betere plek om afscheid te nemen van de oude stad dan de muren, nu goudkleurig door de laatste zonnestralen. Naast hun, op Laboratooriumi straat (heel dicht bij Saint Olav), een tempel is uniek en weinig bekend: de Kerk van de Heilige Maagd van de Drie Handen, toevluchtsoord van al die ongelukkige onterecht veroordeeld. Het is gesloten. In zijn kleine gevel is een mailbox om gebeden te verlaten. De priester belooft te bemiddelen.
Reacties (4)
chenchu
| #
U feliciteren met Ricardo: Ik lees en ik wakkeren herinneringen van een stad die ik ook ben gefascineerd.
Bedankt voor je verslag.
Ik wil gaan en!
Antwoord
ricardo Coarasa
| #
Hopelijk wanneer je geniet ervan zo veel als ik heb gedaan in dit tweede bezoek. Heel erg bedankt Chenchu voor je vriendelijke woorden. Daarvoor schrijven we in VaP: om emoties over te dragen.
Antwoord
Juan Antonio Portillo
| #
Geweldig verhaal Ricardo. Zoals altijd nemen ons uw sensaties en gevoelens. Zoals je zegt, Na een paar jaar, wij zijn niet hetzelfde, en het bezoeken van een plek die ons destijds fascineerde, is dat vandaag misschien niet zo. Al denk ik dat het ook veel te maken heeft met de verwachting waarmee we terugkeren. Ik denk dat de sensaties en fascinatie nooit meer hetzelfde zullen zijn, hoewel niet minder intens. Dankzij Ricardo. Een knuffel
Antwoord
Ricardo Coarasa
| #
Zeer vriendelijk, Juan Antonio. Hij woont, Ik, anders, hoewel niet per se minder intens. Hoewel dat niet vrijwaart van een andere overweldigende teleurstelling (het was niet het geval). Abz
Antwoord