Benvido á guerra (Parte I)

Fragmento do documental «Palencia-Singapur, "a viaxe dos tres océanos" (1999)

Na mañá 28 Setembro 1999 As forzas chechenas abandonaron a rexión de Daguestán, rendéronse ao poder militar ruso que despregara as súas tropas naquela castigada rexión do mundo.. Naquela mesma mañá, Alberto Fernández, Pedro Martínez e mais eu viaxamos nun Ford Mondeo cheo de adhesivos de patrocinadores polas estradas que se achegaban á fronteira entre Chechenia e Daguestán..

Leramos noticias sombrías que falaban da guerra, pero creo que ningún dos tres sabíamos que aqueles xornais falaban do lugar onde estabamos.. Estivemos de paso, cun sorriso inquedo, mestura de inexperiencia, ilusión e incerteza. Pretendemos contar a historia dunha estrada que nos levaría dende a cidade de Palencia ata Singapur., pero aquel camiño desapareceu bruscamente. en lugar de asfalto, un desvío indicaba unha ruta cara a ningunha parte. estabamos sós, conducindo un coche español por estradas de area nunha zona de conflito. Pouco a pouco apareceron outros vehículos., outros condutores nerviosos mirándose, predicir emboscadas en cada encontro.

Non tardamos moito en quedarnos co coche varado, a roda afundida e a cara de idiota, como náufragos dun turismo mal colocado.

Non tardamos moito en quedarnos co coche varado, a roda afundida e a cara de idiota, como náufragos dun turismo mal colocado. A nosa presenza alí era tan irracional que varios coches pasaron por alí, sospeitas, sen entender ben o que facía alí aquel vehículo de prata con matrícula de Madrid. Pero sempre hai un anxo en cada viaxe, sempre un xesto honrado que reconcilia ao viaxeiro. Un grupo de transportistas de sandía parou para axudarnos. Estaban emocionados, mirando o reloxo. Pronto sería noite e non era recomendable perderse no medio da nada cos chechenos clamando vinganza ao teu redor..

Un armenio chamado Pasca achegouse a nós con determinación. Non dixo nada, en primeiro lugar porque non o entenderiamos e en segundo lugar porque non había tempo para os debates. Púxose ao volante do Mondeo e os demais empurramos o vehículo para sacalo de alí.. Fíxonos un aceno para entrar e despegou a toda velocidade., sen deixar de mirar o espello retrovisor, ao horizonte cada vez máis opaco e a ambos lados da estrada. A súa gravidade asustounos e tardamos varias horas en chegar de novo a unha estrada asfaltada.. Despois recuperou o seu coche e despediuse sen despedirse., perderse na noite.

Pronto sería noite e non era recomendable perderse no medio da nada cos chechenos clamando vinganza ao teu redor..

Un control militar calmou a nosa ansiedade. Alí estaban aparcados ducias de coches, ao abrigo de armas, para pasar a noite protexido polas forzas da nai Rusia. A xente falaba en murmurios ou durmía. Vimos a Pasca, o armenio, que estaba ao lado do seu coche, aínda nervioso. Achegueime a un soldado de dous metros de altura ao que lle facía gracia que acabaramos alí.. Apenas falaba inglés, pero nun papel debuxou un mapa para localizarnos e debuxou cunha elocuencia un tanto macabra a varios homiños armados disparando pola estrada que nos separaba da provincia de Daguestán.. Sinalou co dedo aqueles debuxos e engadiu: “chechenos”. Entón indicou o camiño escuro que desapareceu máis aló daquel control militar e encolleu os ombreiros como para indicar.: "ti mesmo".

Parecía unha tontería seguir camiñando aquela noite, pero a situación complicárase porque se non saíamos de Rusia en dous días, o noso visado caducaría e entón teríamos serios problemas.

A noite era negra como a guerra e sentímonos sós, indefenso, contando as horas.

Aínda así, Acordamos quedar alí ata a madrugada. Foi entón cando Pasca nos dixo que pensaba continuar, que era posible que ao día seguinte cortasen toda comunicación co Daguestán. Estaba molesto e aconsellounos con xestos que o seguimos. Despois sen dicir palabra, Deunos unha das súas angurias e comezou. Non tivemos tempo para avaliar a situación.. Un “vamos” foi suficiente para animar o noso atrevemento… e seguimos el.

Uns quilómetros despois perdemos a referencia Pasca. A noite era negra como a guerra e sentímonos sós, indefenso, contando as horas e intentando non pensar neses debuxos de homes pequenos armados parados a ambos lados da estrada.

Non sabiamos exactamente onde estabamos e atopamos algo de coraxe, ou confort ou ambas as dúas escoitando a todo volume O tolo da rúa de Last in Line. Un xeito, tan absurdo coma calquera outro, para loitar contra o medo.

Unha barreira no medio da estrada, vixiado por dous tanques, Devolveunos á realidade daquel lugar.

Estaba no asento traseiro, incómodo, agarrado á anguria de Pasca. Sentinme tan fóra de lugar como a propia anguria e con présa, Abrín a fiestra e botei esa froita pola ventá para quizais alixeirar o ambiente..

O amencer apareceu dando tregua á nosa ansiedade. A luz pode ter un efecto extraordinario nas almas lánguidas.

O día devolveu algo de tráfico á estrada e eliminou as pantasmas do conflito. Pero unha barreira no medio da estrada, vixiado por dous tanques, Devolveunos á realidade daquel lugar. Dous soldados armados mandáronnos parar e o choque foi tal que ameacei con levantar os brazos en sinal de rendición incondicional..

Despois miraron o coche con moito coidado., examinaron os adhesivos, Viron os asentos de coiro e miráronse sen entender completamente nada..

-¡Turista! -dixemos como desculpa.

-Turista!? -un deles respondeu, conter a risa e sinalando os tanques cun xesto de incredulidade.- ¡Isto é a guerra! (Isto é a guerra!)

  • acción

Comentarios (3)

Escribir un comentario