Welkom bij oorlog (Deel I)

Extracto del documental «Palencia-Singapur, el viaje de los tres océanos» (1999)

De ochtend 28 September 1999 Tsjetsjeense troepen verlieten de regio van Dagestan en gaven zich over aan de Russische militaire macht die haar troepen had ingezet in die gestrafte regio van de wereld. Diezelfde morgen, Alberto Fernandez, Pedro Martínez en ik reisden in een Ford Mondeo vol met sponsorstickers op de wegen die de grens tussen Tsjetsjenië en Dagestan naderden.

We hadden grimmig nieuws gelezen over de oorlog, maar ik denk dat geen van ons drieën wist dat die kranten het hadden over de plek waar we waren. We waren op doorreis, met een rusteloze glimlach, mengsel van onervarenheid, emotie en onzekerheid. We wilden het verhaal vertellen van een weg die ons van de stad Palencia naar Singapore zou brengen, maar die weg verdween abrupt. In plaats van asfalt, een omweg wees op een route naar nergens. We waren alleen, het besturen van een Spaans toerisme op zandwegen in een conflictgebied. Beetje bij beetje verschenen er andere voertuigen, andere nerveuze chauffeurs kijken elkaar aan, het voorspellen van hinderlagen bij elke ontmoeting.

Het duurde niet lang voordat de auto strandde, het gezonken wiel en het gezicht van idioten, als schipbreukelingen van een misplaatst toerisme.

Het duurde niet lang voordat de auto strandde, het gezonken wiel en het gezicht van idioten, als schipbreukelingen van een misplaatst toerisme. Onze aanwezigheid daar was zo irrationeel dat er verschillende auto's langskwamen, achterdocht, zonder volledig te begrijpen wat dat zilveren voertuig met nummerplaat van Madrid daar aan het doen was. Maar er is altijd een engel op elke reis, altijd een eervol gebaar dat de reiziger verzoent. Een groep watermeloenentransporteurs stopte om ons te helpen. Ze waren opgewonden, kijken naar de klok. Binnenkort zou het donker worden en het was niet gemakkelijk om in de middle of nowhere te verdwalen terwijl de Tsjetsjenen overal om wraak schreeuwden.

Een Armeniër genaamd Pasca kwam vastberaden naar ons toe. Zei niets, ten eerste omdat we hem niet zouden begrijpen en ten tweede omdat er geen tijd was voor debatten. Hij ging achter het stuur van de Mondeo zitten en de rest van ons duwde het voertuig daar weg. Hij gebaarde ons naar binnen te gaan en begon op volle snelheid, zonder te stoppen met kijken in de achteruitkijkspiegel, aan de steeds ondoorzichtiger wordende horizon en aan beide kanten van de weg. Zijn ernst maakte ons bang en het kostte ons enkele uren om weer op een verharde weg te komen. Toen kreeg hij zijn auto terug en nam hij afscheid zonder afscheid te nemen, verdwalen in de nacht.

Binnenkort zou het donker worden en het was niet gemakkelijk om in de middle of nowhere te verdwalen terwijl de Tsjetsjenen overal om wraak schreeuwden.

Een militaire controlepost kalmeerde onze angst. Daar stonden tientallen auto's geparkeerd, tot de beschutting van wapens, om de nacht door te brengen beschermd door de strijdkrachten van moeder Rusland. Mensen spraken fluisterend of sliepen. We hebben Pasca gezien, de armeense, dat was naast zijn auto, nog steeds nerveus. Ik naderde een soldaat van twee meter die het geamuseerd vond dat we daar terecht waren gekomen. Sprak nauwelijks Engels, maar op een stuk papier tekende hij een kaart om ons te lokaliseren en tekende met een ietwat macabere welsprekendheid verschillende gewapende mannetjes die langs de weg schoten die ons scheidde naar de provincie Dagestan.. Hij wees naar die foto's en voegde eraan toe: "Tsjetsjenen". Toen wees hij op de donkere weg die buiten die militaire controle verloren was gegaan en haalde zijn schouders op alsof hij dat wilde aangeven: "jezelf".

Het leek dom om die avond door te gaan, maar de situatie was gecompliceerd geworden, want als we binnen twee dagen Rusland niet verlieten, ons visum zou verlopen en dan zouden we serieuze problemen krijgen.

De nacht was zwart als oorlog en we voelden ons alleen, hulpeloos, het tellen van de uren.

Toch, we spraken af ​​om daar te blijven tot het ochtendgloren. Op dat moment vertelde Pasca ons dat hij van plan was door te gaan, dat ze de volgende dag alle communicatie met Dagestan zouden verbreken. Hij was van streek en raadde ons met gebaren aan hem te volgen. Dan zonder een woord, gaf ons een van zijn watermeloenen en begon. We hadden geen tijd om de situatie te beoordelen. Een "laten we gaan" was genoeg om onze durf aan te moedigen… en we volgen hem.

Enkele kilometers later raakten we de Pasca-referentie kwijt. De nacht was zwart als oorlog en we voelden ons alleen, hulpeloos, uren tellen en proberen niet na te denken over die foto's van gewapende mannetjes die aan beide kanten van de weg hingen.

We wisten niet precies waar we waren en vonden wat moed, of comfort of beide luisteren op vol volume De gek op straat van The Last in Line. Een manier, even absurd als elk ander, om angst te bestrijden.

Een slagboom midden op de weg, bewaakt door twee tanks, keerde ons van aangezicht tot aangezicht terug naar de realiteit van die plek.

Ik zat op de achterbank, ongemakkelijk, klampt zich vast aan Pasca's watermeloen. Ik voelde me net zo misplaatst als de watermeloen zelf en in een bui, Ik opende het raam en gooide dat fruit uit het raam om de stemming misschien wat te verlichten.

De dageraad verscheen en gaf een wapenstilstand aan onze bezorgdheid. Licht kan een buitengewoon effect hebben op lome zielen.

De dag bracht wat verkeer terug naar de weg en verdreef de geesten van het conflict. Maar een slagboom midden op de weg, bewaakt door twee tanks, keerde ons van aangezicht tot aangezicht terug naar de realiteit van die plek. Twee gewapende soldaten bevalen ons te stoppen en het was zo'n schok dat ik veinsde door mijn armen op te heffen als teken van onvoorwaardelijke overgave..

Dus keken ze heel aandachtig naar de auto, bekeek de stickers nauwkeurig, ze zagen de leren stoelen en keken elkaar aan zonder iets te begrijpen.

-¡Toerist! -zeiden we als verontschuldiging.

-¿¡Toerist!? -antwoordde een van hen, zijn lach inhouden en met een gebaar van ongeloof naar de tanks wijzend- Dit is oorlog! (Dit is oorlog!)

  • Delen

Reacties (3)

Schrijf een reactie