Luang Prabang é un deses lugares cuxa paz te incomoda. Non se sabe por onde comezar a enmarcar os tellados que rematan no punto, os monxes espidos ou os budistas dourados.
Hai tantos animais nas selvas de Vietnam como nas de Laos. A xente, como nos dixo Juan, o comen todo. Coa sensación de dirixirse a un lugar un pouco saqueado, entramos nas estradas do norte de Laos.
Saudáronnos co brusco aberto dunha venda de artesanía, sen saúdo nin sorriso. As rúas semellaban un escaparate indíxena e os turistas fotografaron os vistosos vestidos e a alegría forzada nas beirarrúas.
Non hai xeito de escapar do ruído das motos. As rúas son un niño de canteira tan frenético que non se pode explicar como é posible que as motos non chocen. Encrucillada e semáforos son, como moito, un simple xeito de guiar ao condutor.
As casas encaladas eran amplas. As portas estaban decoradas con debuxos de cores. Unha anciá viña xirando un enorme cilindro, forxouse para orar na cultura budista tibetana.
China comezou a disolverse a medida que as montañas se facían máis empinadas. Fuximos nun todoterreo, Coa ansiedade dun fuxitivo en campo aberto. Atrás quedaron as cidades excesivas ou o turismo de vilas cuxa maxia se vende nas tendas de souvenirs.
A praza principal, que hai centos de anos serviu de pousada aos viaxeiros, agora estaba cheo de discotecas onde a música estrelouse co noso desexo de paz.