Mozambička poezija

Po: Javier Brandoli (tekst i fotografije)
Prethodna slika
Slijedeća Slika

Informacije naslov

sadržaj informacije

Proglašen glumcem u glasu Mozambika. A zemlja je o njima govorila u obliku poezije. Riječi i snovi padali su, prigovori i želje, dok se noć opasavala. I bilo je govora o dolasku dana, čudo nebesa na ovoj zemlji. I ljubav, da je poezija izumljena samo u svom podrijetlu da bi izliječila zlo slomljene duše i da će tako biti sve dok život ne bude uređen i dosadno. Y de los niños de la calle, en un maravilloso poema que se recitó en lengua macua y cuyo título, Molwene, significa eso a lo que no le hacen falta explicaciones: niño de la calle. Y es curioso como en este caso no hizo falta entender nada, en los ojos y entonaciones se entendía todo.

Y hablaba también de África, del continente, ese espacio que a los europeos de corte muy intelectual les gusta diferenciar en trozos y fronteras, con la idea de salvaguardar identidades y honras, y que los africanos se mastican en singular y primera persona. En estos tiempos en los que el mundo no para de blindarse no parece un favor empeñarse en tanta ruptura aunque sea para demostrar que se sabe o se saben. África son 54 zemlje, pravi, tan cierto como que yo nunca conocí un sentimiento común de amor a una tierra como el que tienen los africanos por su continente. No lo es por casualidad, lo es por encuentros y similitudes.

Y pasaba la noche, sin ninguna pretensión mayor que entregar galardones a los poetas jóvenes que se atrevían a contar como andan sus vísceras cuando se sientan a escribir y explicarlas. Ese acto de la Embajada de Italia y la Asociación Dante Alighieri fue sólo eso, riječi, de ellos, de poetas de Mozambique sin título que se lo reconozca porque poeta es quien se atreve a contar, con algo de forma, sus cosas, las de adentro.

Estos son los poemas premiados:

 

 

Mencionado DistintoIzidine Jaime

(Maputo, Moçambique)

VAHOCHA!

Vahocha!

Wa elápo akha

Kanivenhia nississu

Hiyano! Ninvenha nississu.

 

Vahocha!

Méto Élimáthi úcha

Élimáthi insuwa osuela nipuruwaya

Élimáthi mthupi olepa nsipo sa nississu

Anahia ecóvé wa quitanda ni oróa olima.

 

Vahocha!

Ntácuró lópurrurriá wa etchaia

Ninothuna ovéla wa murima iá-u-éhum

Ethu sa khalai

Oweha elapo siquina

Ovára éhipa, otipa wa ematha

ni oriha epsiá éció.

 

Vahocha!

Ninothuna ohia opuni sa ohiyu

Olóhá ni oya wa n’thátho

N’nari u-ípa nsipo siquína

Otemba elapo aho ni okhala niá-u-éhum.

 

Vahocha!

Uina Essire sa ancumí

Wa équina wetha wa m’mumulélo

Uakhéla ethu sa oquiva

Opuni mtéco

Ni uira orávo othururôa

Wa ióténe mcuthélo oquiva.

AMANHECEU!

 

Amanheceu!

Nas terras da minha origem

Não se acorda nas manhãs

Nós! Acordamos as manhãs.

 

Amanheceu!

Olhos antes de o amanhecer

Antes de o sol conhecer o seu posto

Antes de o galo escrever o canto da madrugada

Guardam o sono a camae vão servir a terra.

 

Amanheceu!

Folhas se arrastando pelo pátio

É preciso varrer nos nossos corações

Sujidades do ontem

Contemplar a terra do além

Levantar a enxada, lavrar a terra

e lançar novas sementes.

 

Amanheceu!

É preciso deixar as ilusões da noite

Sonhar com o pão que há na esteira

Não cantar outros hinos

Carregarmos a pátria e sermos a nós mesmos.

 

Amanheceu!

Ensaiar a saudação dos vivos

No outro passo da respiração

Agradecer o dom da vida

Inventar empregos

e fazer germinar nas mãos o mel

De todas as ferroadas da vida.

Honorary MentionAura Kawanzaruwa

(Harare, Zimre Park – Zimbabve)

MAMA’S BLUES

 

Her mama was unique, not like any other girl

She was slow to speak, caught up in her own world

This home girl, was troubled like a broken car

She lacked the looks or the moves of a porn star

I guess her insecurities were universal

She couldn’t really find a place for her old soul

And some problems were like trying to read morse code

Either it was really hard or she was just really slow

And in the middle of the night

She’d wake up suffocating on life

Would she be a good mom, can she be a better wife

Can she write all her wrongs, will her business come to life

She didn’t want this kinda life for her daughter

It was critical she put her life in order

For of the woman comes the birth of a mother

And to play that role there could be no other

Mencionado DistintoLeco NkhululecoPaulo Paulo

(Maputo-Moçambique)

poesia in video

ÁFRICA ESPERANÇA

Não quero mais lágrimas no coração de África

Tanta tristeza enraizada

Vazios doridos

Utopias de sonhos coloridos

Não quero mais abrigar o grito negro no coração de África

Nos tenebrosos dias sem cor sem som

Somente estridente sabor da dor

Salpicado no morto coração de África

 

África África África

Tão cedo de mim roubaste o amor plantado

Hoje! O vento já não é de pólvora e nem de fumaça

Já não grita o silêncio da desgraça

Nestas vozes de esperança

Que por excelência é a cor do meu destino

 

África África África

Tempo onde contemplo a vida e a morte deixadas à sorte

No regalo do meu sentimento

Templo onde contemplo o tortuoso tempo

Decompondo facetas desfeitas de dor

No subúrbio da minha alma

 

África África África

Passeia-me seus aromas de esperança

Para que a fome jamais se prostitua nos corredores de uma nação

 

África África África

Onde o sorriso é o fôlego da esperança

Onde a PAZ é a voz suprema da mudança

África esperança

 

MentionEsther Karin Mngodo

(Tanzanija)

 

TO MY FATHER, BABA MADIBA

 

To my father, Nelson Mandela

Children know your name before they even know you face,

They feel the warmth of your soul

Before the know how cold it got before you radiated the sun from your eyes

 

You have taught the children what they will never learn inside a classroom

What you learnt in a cellroom,

Which makes me wonderwho is more freer than the other?

 

For you were never bound by hatred, only shackles of love

You were never moved to hurt

But only bless every soul that forgot that red is the color of life-

Blood flowing through our veins.

You chose to be color blinded although your eyes could see each and everything

 

My dear father, baba Madiba

Tell us how you did it

When you spread your arms to forgive and embrace the same arms that shed red blood

Of innocent children who didn’t share the same skin as that which covered their within

 

Teach us baba

How were your lips brave enough to utter words of love and compassion

An extension of your own soul?

Tell us how you chose not to use your position to repay bad for bad and worse for worse.

Only kindness for every evil

 

Tell us father

For we have not learnt that blood is thicker than color

Love is deeper than skin

To major on the art of peace more than how our hands are skilled in war.

Killing eachother over bread and precious stones,

Oil and mobile phones,

Reducing each other’s worth to the things our souls long for

 

Teach us baba we pray

For we do not know the way

MenciónHirondina Juliana Francisco Joshua

(Moçambique)

DIALÓGOS MONOLOGADOS

Calou-se me a boca.

Cresceu fundo o desejo de despir

Inventar-me em outros diálogos.

De eu e tu que na verdade sou eu.

De eu em mim, nós duas.

Não te espantes, nem sempre monólogos são a solo.

Devoro-me em côres do avesso,

Bebo-as com todas fomes que tenho.

No dentro do dentro um silêncio cala-me o ser.

Chama meu monólogo dialogado.

A boca dele arde de som em tom frio.

O que será isto?

Quase me confundo.

E dor não sinto por muito sentir

Agora vou para o além mesmo calada

Encher a exaustidão com uma ave alada na mão

Dos meus dedos subir para que me morra

O ego em vôo.

Surgiu em mim outra palavra, ser.

Clonada, do nada como se me tivesse caído do céu

Esta que rima com amor, com vida, com terra, água, ar

Movimento.

Depois foram-se surgindo mais e mais palavras

Mas como direi se me calaram a boca?

Como se minha boca é alma,

Se alma dela boca é.

Não sei responder ao pensamento.

Calou-se me a boca.

Impediu-me de que soubesse mais menos que sei.

Cresceu-me uma vontade, uma vontande de me inventar-me.

MenciónYolanda Hera De Jesus

(Moçambique)

SOU MOLWENE

Feto de um ventre desconhecido

Dado como desaparecido

Num contentor de lixo esquecido

 

Sou filho desse chão frio

Que todas as noites me acolhe

Meio-irmão dessas ruelas onde o imundo se esconde

Enteado dessas avenidas que me desprezam por ser molwene*

Sou molwene, sim sou molwene

Sou molwene, mas também sou gente

Gente como tu, como os outros

 

Respiramos o mesmo ar

Sentimos as mesmas dores

Pisamos o mesmo chão que há-de engolir quando deus chamar

 

Sou molwene

Pássaro que voa livre pelo mundo

Sou ave que debica de grão a grão deste chão imundo

Sem me preocupar com o futuro

 

Visto no corpo pedaços de esfarrapos gastos pelo tempo

Carrego na minha pele uma carapaça escamosa, revestida pelo vento

Nos meus cabelos abrigo outros «molwenes», sem onde dormir e o que comer

Amanhã

Quando o Amanhã chegar, não quero mais ser molwene

Quero também ser gente como tu e os outros

 

 

Molwene*- Criança de rua

 

  • Udio

Napišite komentar