Noord-Ierland: worden in het (Part II)
Toen ik vertrok voelde ik wat rust hoofdstad. De bus stak groene velden en naderde de kust met zijn kliffen ernstige, geen overgang. Het land eindigt abrupt, zo boos op de zee.
De bus stopte bij de Giant's Causeway (Giant's Causeway), een naam van de legende van een vreemd fenomeen te verklaren. Je moet een heleboel nullen opgemaakt voor het jaar om terug te gaan naar het tijdperk toen er vulkanen hier verdrijven gewassen met woede. Vandaag, meer 40.000 basalt kolommen vormen een soort van geplaveide, zeshoekige geometrieën, welke kosten toe te schrijven aan de werking van de natuur.
We kwamen op een plek waar al meer dan wonden zijn gangreen op een expliciete manier vertoont.
Later kijken we uit over nieuwe kliffen, vol bloemen die de abruptheid van de muren niet konden verzachten. We stopten de hele ochtend bij verschillende uitkijkpunten, camera's tekenen, het oversteken van hangbruggen, Keltische ruïnes bezoeken, tandeloze kastelen die blijven uitkijken op zee. En zo, beetje bij beetje vergaten we Belfast. Maar toen kwamen we op een plek die al meer dan wonden zijn gangreen op een expliciete manier vertoont.
Derry o Londonderry
Katholieken noemen Derry, Londonderry protestanten. In elk geval, Het is een stad waar ik niet kon ademen. Het is veel kleiner dan Belfast en buurten zijn hier gemarkeerd zonder subtiliteiten. Posters van beide kanten te tonen directe berichten. In de ingang van het nationalistische deel is het te lezen: "Je gaat nu het vrije Derry binnen" en in de vakbondszone staat op het bord: 'Londonderry, de republikeinse westoever wordt nog steeds belegerd. We geven niet op ". En zo gaan ze. Vandaag. Nu.
De serveerster en de klant keken me aan alsof je alleen naar een idioot kijkt en niets zei. Ik dronk zo snel als ik kon en ging daar weg.
Het regende en de lucht was zo grijs, dat ik het gevoel had dat ik het nooit heb, Nooit, zou de zon hier kunnen schijnen. Het leek me te denken dat het de samenhangende manier was waarop het weer deze stad van grijze gedachten belegerde. Ik liep een pub in het protestantse gebied binnen. De serveerster, een vriendelijke dame schonk me een biertje. Een man keek me aan, leunend op de bar. Dus flapte ik er een van die stomme dingen uit die loskomen, juist omdat ze iets zeggen en er niet stom uitzien: 'Dit is toch een rustige stad??", Snauwde ik, en meteen beet ik op mijn tong zonder echt te begrijpen waarom ik dat zei. De serveerster en de klant keken me aan alsof je alleen naar een idioot kijkt en niets zei. Ik dronk zo snel als ik kon en ging daar weg.
Terwijl ik langs de muur liep die beide kanten van de stad scheidt, Ik dacht aan de wortel van het conflict. Eigenlijk zijn beide partijen vakbondsleden, sommigen willen blijven behoren tot het Verenigd Koninkrijk en anderen zijn verdeeld tussen degenen die volledige onafhankelijkheid van Noord-Ierland willen en degenen die willen integreren in Ierland. Ik weet niet of religie een excuus is of liever de essentie van onenigheid. In elk geval, dan ideologische verschillen, politieke en religieuze, is het duidelijk dat het enige wat ze delen is een onverzoenlijke oorlog voorbij.
Verschillende kunstenaars hebben haar verschrikkingen geschilderd om de schulden van de andere partij onthouden. Niemand vergeet, meer, worden bepaald levend de tragedies te houden.
Op de heuvel waar unionisten worden afgewikkeld buurten, Ik voelde de impact van de muurschilderingen op de onderstaande gevels, van de katholieken. Verschillende kunstenaars hebben haar verschrikkingen geschilderd om de schulden van de andere partij onthouden. Niemand vergeet, meer, zijn vastbesloten om het geheugen te redden, in het levend houden van de tragedies. De 30 Januari 1972 vond hier plaats, een gebeurtenis die de geschiedenis van het conflict gemarkeerd Ierland. De zogenaamde Bloody Sunday (el Bloody Sunday, al zingend U2), markeert de datum waarop de politie-Engels- valt een groep katholieke betogers. Gestorven 14 Mensen, verschillende jonge mensen onder hen. Het oorlogsmonument staat altijd vol bloemen.
De twee belangrijkste politieke partijen voerden campagne in hun verschillende wijken, waarvan ik dacht dat het hier weinig zin had, omdat de stemmen al verdeeld zijn. Elke toespraak lijkt de andere partij uit te sluiten. Zijn of niet zijn, dat lijkt hier de vraag. Ben je daar of hier, Bent u wel of niet een van ons?.
Er is een verlegen standbeeld, op een kleine rotonde in de stad, die het einde van de openlijke oorlog probeert te herdenken: vrede tussen protestanten en katholieken, tussen unionisten en nationalisten, tussen een minimale meerderheid en een grote minderheid. Maar de waarheid is dat een in steen gehouwen gebaar niet voldoende lijkt.
Het regende nog steeds toen ik wegging Derry of Londonderry of de droevigste plaats in de wereld.
Reacties (5)
Andrea
| #
Groot, Daniel. Ik ben er vervoerd!
Antwoord
Ann
| #
Phew.. Ik heb benadrukt
Antwoord
Javier Brandoli
| #
Zeer goede geschiedenis. Echt goed om uit te leggen wat het wordt dom man. Levensduur, goed binnen 200 jaren dat sommige jongens zet bloemen op een gedenkteken en praat met het bewustzijn van een dag waarop niet zeker wat er gebeurd is, maar dat hen ervan weerhoudt oversteek naar de andere wijk.
Antwoord
Nacho Melero
| #
Fantastische fenomeen!! Zal u de serveerster of een buurman van daar je account te lezen? Ik denk dat ze dienen als goede therapie. Een mening van een buitenstaander, een standpunt naar buiten, onbesmette keek waarschuwt voor absurditeit dat we kunnen worden van mensenhandel wanneer we van plan zijn…
Antwoord
Carlos L
| #
Vreemd genoeg Daniel, ik liep dit jaar ook rond Derry en ik had geluk… Het was geen grijze dag en het regende ook niet en het zou nooit bij me opkomen om het te omschrijven als de meest trieste plek ter wereld. Derry, ondanks het voelbare conflict tussen unionisten en nationalisten, het is een gezellige stad met een prachtige muur en een spectaculaire culturele activiteit waarvan ik wou dat er veel steden waren. Groeten
Antwoord