De eerste reis moet duren 20 uur, maar het werd verlengd 36: eerst "de heuvel viel" - dat is wat ze zeggen in Peru als er een aardverschuiving is -, toen viel er weer een en toen kwam de nacht, tropische hitte en wanhoop.
Mijn eerste busoverdracht zou me moeten halen Lima een Chachapoyas, 1.200 kilometers verder: Op een ochtend, Op een middag en één nacht aan boord van een comfortabel voertuig, Met liggende en brede stoelen, En een ober die ons eten serveerde en elegant leek, maar op het hoogtepunt van Schuim Hij gooide lunchafval - met zijn overblijfselen, zijn plastic gerechten en vaten -, onderweg, Tot de goot. Na de kilometers en de dagen en die handeling leek al het meest alledaagse en zelfs minor in de immense Marañón River, In volledige Amazon Jungle, Een vrouw zonk een tv in het water.
Ik had wat bagage in de TEAC, Klein eten en een boek van JOSEP PLA, De voorgelicht "busreis"
Ik had wat bagage in de TEAC, Klein eten en een boek van JOSEP PLA, De voorgelicht "busreis", Een verhaal - weinig verhalen - die tekortschieten op een reis, In volle regen, door Peru. De Peruaanse kust is een lange strook voor de woestijn; Dan komt de Sierra, Met zijn kronkelige wegen en de Culebreo van auto's. En dan arriveert de jungle: water, De aardverschuivingen, De vertragingen: om te martelen.
We waren vele uren onderweg geweest en waren nog niet aan de dag, Maar de heuvel was al gevallen. Kort nadat de hemel begon te worden verduidelijkt, De tropische hitte begon te persen - we werden gevangen tussen de steden Stagua en Pedro Ruiz- en de bus werd nog steeds vastgehouden. Aan de onderkant, De dreiging van donkere wolken en de inwoners van een klein dorp, Ze gingen hun waterflessen verkopen, Zijn popcorn, zijn pinda's en andere vermakingsmeters van een maag die al lang niets in zijn eentje hadden gezet. Gezien dat dat lang ging, dat de vrachtwagenstaart, Bussen en auto's waren eeuwig, En dat de zon met kracht begon te slaan, Ik breidde een deken uit onder een vrachtwagen en bracht mezelf in slaap.
De voertuigstaart was eeuwig en de zon begon hard te slaan. Ik breidde een deken uit onder een vrachtwagen en bracht mezelf in slaap
Na een tijdje, De flutter zette de wanhoop uit: enkele minuten. We kwamen op voertuigen, Maar vijftien minuten later, Het verhaal werd herhaald: Eeuwige staarten weer, Operators opnieuw, daar op de achtergrond, De weg schoonmaken. Iedereen weer op straat, especulando. Achttien uur na de geplande tijd, Ik bereikte mijn bestemming met mijn rug een draad en geduld voor een tijdje gegeten.
Dit gebeurde in het eerste deel van een reis - bijna allemaal over land of rivier - die zich uitstrekte gedurende zes weken van kilometers en modderige wegen. Enkele dagen daarna, De Huallaga -rivier eerst en de Marañón later, Ze hebben me erin geplaatst Iquitos, Waar ze me vertelden om een vliegticket te kopen "in een serieus bedrijf" om terug te keren naar Lima. "Het pand heeft meestal vertraging, Ze zijn meer onzeker en informeeler ", Ze hadden me gewaarschuwd. Ik heb geluisterd, Ik kocht - en ik betaalde - de veiligste reis, Maar toen ik op het vliegveld aankwam, en 's nachts, Om mijn vlucht terug te brengen naar de hoofdstad, Ze vertelden me dat mijn vlucht was geannuleerd.
Achttien uur na de geplande tijd, llegaba a mi destino con la espalda hecha un alambre
El de la compañía local, que salía minutos después, despegaba sin problema.
Sobre el papel, llegar por tierra a Cuzco desde Lima son 24 uur: autobuses cómodos, mozos elegantes, internet a bordo. Sobre la carretera, las horas pueden caer inclementes y ajenas a la prisa o inquietud del viajero. Daarom, preferí llegar en una hora con una de esas compañías locales que en la teoría se retrasaban y en la práctica llegan a tiempo. Siguiendo esa lógica, y contradiciendo la teoría de que a un extranjero le atracan nada más salir del recinto del aeropuerto –el barrio Callao, zeggen, es peligroso–, llegué en una combi para subirme al avión y pagando 30 veces menos que el taxi más barato.
Y llegué a Cuzco para hacer de esta ciudad legendaria mi siguiente base de operaciones, desde donde me movería aquí y allá, en furgoneta y autobús, con y sin retrasos. A Puerto Maldonado –metido allá, 500 km, en el sofocante calor amazónico– llegué a la hora prevista después de atravesar la Carretera Interoceánica y la madrugada: del viento andino a través de la ventanilla que sopla a 5.000 metros de altura se desciende al pegajoso aliento de la selva.
A las tres de la mañana se cortó el tráfico, media montaña sepultó la carretera y a las diez ya todos revoloteando desesperados
Pero la vuelta, unos días después de merodear por la región de Moeder van God, todo volvió a suceder, algo propio de la época de lluvias y el “cerro se derrumbó”: op 3 de la mañana se cortó el tráfico, media montaña sepultó la carretera –con sus piedras del tamaño de un coche, sus árboles arrancados de cuajo y una capa de barro en la carretera de medio metro– y a las diez de la mañana, ya todos revoloteando desesperados, una compañera de viaje le dijo a otra que se había “malogrado la llanta de la máquina”.
De la máquina que limpiaba la carretera. Más horas a la espalda, más vendedores a cuestas con su ritual de venta ambulante, más paciencia sacada de alguna reserva del viajero. Ocho o doce horas directas al tablón de los retrasos: nada grave.
La máxima de Pla, “la aventura es la flor, el perfume del azar y de la diversidad”, se encarnaba en cada trayecto
La máxima de Pla (“la aventura es la flor, el perfume del azar y de la diversidad”) se encarnaba en cada trayecto por carretera. Durante mi estancia en Perú hubo un reguero de muertes en los caminos: un autobús colisionó con otro y murieron decenas de personas; otro se cayó por un barranco con resultados semejantes. Otras muertes eran más silenciosas, de una en una, twee op, pequeñas furgonetas informales aplastadas por corrimientos de tierra y que la voz popular o los periódicos amarillistas llevaban a la portada con títulos del estilo “Gran tragedia familiar”.
Otros trayectos son más rutinarios a pesar de los vaivenes de la carretera. Bij voorbeeld, el autobús que me puso en una noche en Ayacucho había reptado más de 3.000 metros de altura en unas horas, así que cuando bajé las escalinatas con dolor de cabeza no sabía si era el mareo de un camino que te sacaba del asiento, el mal de altura o las consecuencias de las picaduras de mosquitos en la selva amazónica y sus posibles contagios.
Una señora me puso el termómetro y me dio una pastilla, pero el dolor persistía, así que me entró una especie de temor fundado
Dan, una señora a la que entrevistaba –víctima del terrorismo de los años 80– me puso el termómetro y me dio una pastilla, pero el dolor persistía, así que me entró una especie de temor fundado y cogí el autobús de regreso esa misma noche. Meer dan 500 kilómetros de distancia se me hicieron amenos: como una larga siesta de verano mecido en un balancín.
