"Als we horen praten Madiba"

"Als we horen praten Madiba"… Een chant gezongen in Zulu door honderden mensen die klagen klinkt, naar de overwinning in nederlaag, Zuid-Afrika ook gebruikt om verliezen wint. De straat is een volk kook. Honderden mensen kijken, dansen, zingen, foto, bidden, callan. En er, door het raam van een van de kamers van de Medi-Clinic in Pretoria liggen nog steeds Nelson Mandela. Nu live, al dood, en eeuwige. Hij luistert niet, niet horen, hij net is de vader van alles wat. Zo dicht nauw eeuwig weg.

Zuid-Afrika lijkt zo bevatte als altijd. Zijn idool is balanceert waarin het lijkt is zijn laatste gevecht en de straten bloeden voor dezelfde verwondingen die deze plek zo anders maken. Niemand kan beweren dat zo veel als dit land vergeven te blijven bestaan. Rond het huidige ziekenhuis ruikt Madiba lawaai folklore en verdriet. Vanmiddag hebben we hier komen tientallen regerende partij jeugd, CNA, om hulde te brengen aan de maker. Mandela was toen allemaal waren ze niet geboren keer zat de machtige ANC Youth League.

Zijn idool is balanceert waarin het lijkt is zijn laatste gevecht en de straten bloeden voor dezelfde verwondingen die deze plek zo anders maken

In hun shirts beleid wordt verzonden als u niet in de meest politiek dier anders zijn in de afgelopen decennia. Haar kleren amarrillas hen verraden. Zij zijn afstammelingen van de onsterfelijke mens. Trots dragen hun badges. "Wij komen elke avond sinds wordt toegelaten", zegt een politieke partij verkapte huwelijk wiens vader houdt de hand van zijn zoon van niet meer dan tien jaar trots op lagerkappen "guerrilla" party. In de ruggen van al die jongeren die zingt af en toe geen berichten over vrijheid proberen, onderwijs, vooruitgang. Sommige, zelfs, neem een ​​foto van de huidige president Jacob Zuma. Mandela is het ANC, hoewel misschien het ANC terwijl Mandela is niet.

Niet ver van daar drie Nigeriaanse studenten nemen foto's met de weinige blanken die in de nabijheid van de kliniek, de meeste werknemers ontslag wacht gezelschap van journalisten. "Het is de grootste", dicen foto in het foto. Geleden, flauw, John is, een jonge blanke Zuid-Afrikaan die heeft geleid tot een groep kinderen om hulde te brengen. "Ze wilden venir", Zei ik met een tedere glimlach. Ze zijn vijf nesten met lichamelijke problemen, een blanco, gewoon laten vallen een bloem in het geïmproviseerde altaar bouwde men langs het hek van het ziekenhuis.

Niemand wil zo denken, maar in elk gesprek dat je het gevoel dat iedereen weet dat het einde nabij is.

Aan de muur, berichten accumuleren voordat er tijd was voor de nachtwake waar kaarsen branden. Het ziekenhuis muur is een collage van brieven, foto's, signeersessies en tributes. In Venezuela, Tanzania en Japan worden gelezen teksten. Er zijn bloemen op de vloer. Alle foto's en foto's doen op hun telefoons. Keepsake Video historisch moment. Een enorme doos met het gezicht van Madiba dient te achtergrond van camera's. Een jonge Afrikaanse draagt ​​met trots de vlag van zijn land geschilderd op een bord waar mensen berichten schrijven van liefde voor de oude leider. Daddy, ook wel bekend als Mandela, het einde of begin van veel van deze berichten.

En achter? Achter Mandela onzichtbaar voor iedereen. Voor televisiecamera's door tientallen verdringen rond deze inerte massa van cement. Ze komen over de daken, op balkons en geplaatst in de rij buiten de deur van een parkeerplaats wordt verwacht van hem uit, dood of levend. Journalisten zijn allemaal nauw gedreven, totdat een van de kleindochters noemen ze "gieren". Te veel druk voor de familie van een pictogram dat vaarwel zegt om een ​​oude. Niemand wil zo denken, maar in elk gesprek dat je het gevoel dat iedereen weet dat het einde nabij is.

Achter de liedjes en gezangen zijn Zulu. De oude tandwielen die doet denken aan de dagen van de strijd voor vrijheid. De avond valt, de stilte wordt langzaam nadert en dan zien dat er niets stopt. Het verkeer is zo duivels als altijd op onze weg terug naar het hotel. Pretoria en Johannesburg behouden hun lucht van zielloze steden waarin het lijkt dat altijd is dicht bij een stofstorm te downloaden.

Het is koud. Morgen kunnen we misschien dood Mandela. En dan? Wat zal allemaal toen ze weg?

We eindelijk aangekomen in het donker naar ons hotel, Het enige viersterrenhotel van Soweto te midden van bittere armoede. Alle accommodatie is een eerbetoon aan Mandela, a la Libertad, te worstelen uit de ingewanden van deze wijk eindigde de apartheid. In elke kamer is er een doos op het bed Madiba. Vanuit mijn raam hoor tegenstrijdige Kliptown wijk de stilte alleen onderbroken door enkele politie sirenes komen en gaan. U hoort de trein en zie sommige branden. Het is koud. Morgen kunnen we misschien dood Mandela. En dan? Wat zal allemaal toen ze weg? Dan zingen, dansen en rouwen om de dood van zijn vader harte. Ze zullen doen wat hij leerde hen te doen. "Als we horen praten Madiba".

Deze kroniek is vandaag gepubliceerd in het dagblad El Mundo

  • Delen

Reacties (2)

  • Rosa

    |

    Mooi artikel, vol gevoel en verdriet.

    Antwoord

  • Lydia

    |

    Een zeer ontroerend verhaal.

    Antwoord

Schrijf een reactie