La delirant història del senyor Matsinhe

encapçalament informació

contingut d'informació

"Quin any estem?". Aquestes van ser les primeres paraules que vaig escoltar al Sr Matsinhe. Vaig entrar a una reunió a conèixer l'home que havia de portar els meus papers de residència a Moçambic i vaig veure un home de mitjana edat, uns 50 anys, una mica ventrut i de to de veu molt feble, que porta tots els temes laborals i privades. Llavors escolti: "En quin any estem?"I vaig pensar"!espero que no sigui el tipus que em arreglarà meus papers!". Llavors em vaig equivocar. Era. En una altra ocasió havia quedat amb ell en un bar i es va parar a la porta per preguntar-me per on entrar. Al davant tenia una immensa porta, a la dreta una tanca. Ell es va quedar quiet davant de la tanca. La meva vida en aquest lloc estava en mans d'aquell estrany senyor.

En una altra ocasió havia quedat amb ell en un bar i es va parar a la porta per preguntar-me per on entrar

El procés de regularització a Moçambic és, diguem, difús. A cada escriptori que entres tens la sensació de tornar 30 anys enrere. Oficines de fusta en què els papers i les gents s'acumulen sobre els bancs i les taules. El primer que vam fer és anar a demanar el meu número d'identificació fiscal. Entramos en una sala y un educadísimo joven nos explicó que no podía dárnoslo porque “hacía una semana que la conexión con Maputo no funcionaba…”. Això sí, nos aclaro que la informática había conllevado algún retraso pero que, almenys, “ya no damos el mismo número a diversas personas como pasaba antes”. El Sr Matsinhe escuchó, sonrío y contestó: “Vengo mañana”. Y mañana volvió y obtuvo el número.

Después fuimos al notario a legalizar mi nueva empresa. JBranbdoli E. En. El Sr Matsinhe entró conmigo, se saltó una cola de 20 personas que llevaba un milenio allí esperando, habló con un oficial, que habló con otro oficial, que li va comunicar alguna cosa a un altre oficial ... i sortim del Registre Notarial amb una matinera cita per constituir la meva empresa. Aquell va ser el dia que vaig descobrir cosa és sens dubte l'afició favorita del Sr Matsinhe: "Fer fotocòpies". Li agrada fer moltes, però li agrada fer d'una en una. Anem a un lloc i li demanen una fotocòpia del passaport, sortim i la fem. Irremeiablement passa que en el següent lloc que entrem demanen una altra fotocòpia del passaport i cal tornar a sortir a fer-la. Així fins que un dia li vaig donar diners i li vaig indicar al Sr Matsinhe que fes 1500 juntament fotocòpies de tots els documents de les meves, cosa que després vaig entendre que no li agrada, ell prefereix fer les coses 1-1.

Aquell va ser el dia que vaig descobrir cosa és sens dubte l'afició favorita del Sr Matsinhe: "Fer fotocòpies"

A la mañana siguiente estábamos en el Notario. Nos recibió un chico joven, desganado, que había escrito a mano los estatutos de mi empresa. Tuve que leerlos en alto, con mi portuñol aún mal entrenado, y firmar diversos formularios. En sortir, el Sr Matsinhe me dice: “Esta chico trabaja muy bien, hizo todo en 24 hores. Se nota que es nuevo”. Calló y cinco segundos después reflexionó: “En un año cogerá el ritmo de los otros y ya no trabajará más”.

Ya estaba casi todo listo, aunque lo malo es que cada día había un nuevo gasto. Regularizarte aquí con una empresa y el permiso de residencia supone un gasto de cerca de 40.000 meticales (1.100 EUR), pero las dosis te las dan en goteo. “¿Por qué no me da el precio todo junto en vez de pedirme cada día algo nuevo?", le recriminé una vez. "Perquè cada dia les coses tenen aquí un preu. Si dic que costa tant i després és més el client s'enfadarà ", em va respondre ell. (Una cosa que vaig comprovar que és cert en demanar al DIR, que ha pujat 2.000 meticales en les setmanes). Començava a entendre que la lògica del Sr Matsinhe funcionava, lent, però funcionava.

Molt són unes quantes frases entretallades, que l'home és més de contemplar i percep la meitat del que li dic

Llavors va arribar el fatídic dia en què vam haver de baixar al purgatori, l'Oficina d'Immigració cogombre, una 300 km On la vida. En el camí xerrem molt de política, la seva vida, el país. Molt són unes quantes frases entretallades, que l'home és més de contemplar i percep la meitat del que li dic. Em va explicar que va viure a l'URSS, i l'Alemanya Democràtica, càrrecs polítics SER del Frelimo (partit del Govern) en els temps de la Independència. África se hacía entonces comunista por rebeldía más que por convicción. (¿Qué habrá quedado de toda aquella utopía en la corruptela política actual?).

Llegamos allí y tuvimos que coger una barcaza de madera para 40 personas en la que íbamos 63 para hacer un papel en Inhambane, y esperar a que terminaran una hoja de ordenador que tecleaban con un dedo, y cambiaron por lenta a la persona y vino una que tecleaba con dos, y volvimos a la barcaza con otras 60 persones, y llegamos a la oficina de Maxixe, y dejamos mis papeles tras tres horas de esperas y fotocopias, y volvimos una semana después, y habían perdido mis papeles, y mi pasaporte no estaba, y me decían que es que no tienen etiquetas porque Maputo no se las manda, y estaba ilegal, y a nadie le importaba, y todos los que estaban alrededor de mí salían también sin documentos, y la cola de gente salía de la vieja oficina donde los trabajadores no atendían porque no les daba la gana, y nadie se quejaba, y trataban mal a la gente, y yo grité enfadado, y el Sr Marsinhe hizo algo parecido a un susurro para mostrar su enfado solidario, y los demás miraban extrañados al extranjero que se enfadaba, y yo no entendía nada, y escuchaba a una imbécil tratarme como un imbécil, y mantuve conversaciones de imbécil, y el Sr Matsinhe sonreía, y entonces entró en un despacho, i va sortir després d'una altra sala, i un tipus mentre volia vendre un mapa de tota Àfrica en una escena surrealista, i una de les funcionàries m'explicava que el problema era de Maputo, i una altra jugava a les cartes, i jo vaig pensar que mai sortiria d'aquell lloc, i reia a riallades, i em va donar encapçalats, i em van dir que no podien fer res, i de sobte va sortir el Sr Matsinhe amb el meu passaport a la mà, amb un visat, i em va dir que ens podíem anar a casa.

Llavors vaig recordar aquella vegada que li vaig escoltar preguntar en quin any estem? Sense ell no hagués fet res.

  • Compartir

Comentaris (8)

  • Ana

    |

    És tan esperpèntic que no crec que hagis exagerat res! jajajaja
    Ja ets un empresari legal a Moçambic!

    Contestar

  • Juancho

    |

    Uuffff, encara sort que acaba bé la història. Joder que tensión nos has creado! Lo que más me creo es lo de que te reías a carcajadas y te dabas cabezazos. Brandoli, te has parado a preguntarte por qué el tipo más impaciente de España acaba yendo a vivir al continente más parsimonioso del mundo?? Hay un plan superior, no ho dubtis…

    Y ahora dime, porque he debido perderme algún episodio, qué es eso de montar empresas en Mozambique? Para qué? Y por qué no contestas a mis Correos súper cachondos ??

    abraçada gran

    Contestar

  • Goyo

    |

    Parece el primer capítulo de una novela…. Suscribo lo dicho por Juancho, dinos qué es eso de JBrandoli. Abraçada

    Contestar

  • Juan Antonio

    |

    Jajajajajaj…. me puedo imaginar cada una de las escenas que cuentas¡¡¡ Realmente exasperante para nosotros que estamos acostumbrados a las prisas y a que todo esté hecho para ayer¡¡¡¡ Creo que hay mucho que aprender sobre costumbres, hábitos y valores de otros mundos. Entre elles, y de las más importantes, la paciència.
    Per cert, si hace falta un técnico informático que modernice por ahí las distintas oficinas, etc….. házmelo saber, que me voy para allá, monto una empresa con ayuda del Sr. Matsinhe, y me acostumbro a trabajar al ritmo africano….. Una abraçada, Javier

    Contestar

  • Adalberto Macondo

    |

    Vagi que història, tot un xoc cultural, aunque cualquier parecido con la burocracia de mi Caribe, no es coincidencia.

    Contestar

  • Daniel Landa

    |

    Àfrica pot arribar a desesperar, és cert, però… ¿y las historias que te traes a cambio? Esta es sensacional, enhorabona, estoy por imprimirla así luego la puedo fotocopiar y después la escaneo, y más tarde la archivo, para luego poderla enviártela a tu empresa por internet. Ah no, ¡que no hay conexión en Maputo!

    Contestar

  • Javier Brandoli

    |

    Lo más importante es que anuncié que me dieron un visado, pero aún no tengo el DIR y tengo que bajar en dos días a Maxixe a seguir el purgatorio. Abrazo a tod@s.
    PD. He creado mi empresa para tener papeles y algún posible negocio futuro que es sólo una opciónjh

    Contestar

  • Javier Brandoli

    |

    Lo más importante es que anuncié que me dieron un visado, pero aún no tengo el DIR y tengo que bajar en dos días a Maxixe a seguir el purgatorio. Abrazo a tod@s.
    PD. He creado mi empresa para tener papeles y algún posible negocio futuro que es sólo una opción

    Contestar

Escriu un comentari